The Vremde Mirror

Hoezo polarisatie? Het kan dus nog wel. Politieke partijen die elkaar wat gunnen. 83,7 miljoen euro aan directe overheidssubsidies om precies te zijn, enkele miljoenen meer dan vorig jaar.

‘We zijn het geregeld met elkaar heel oneens, maar als het om wederzijdse financiële waardering gaat, vinden we elkaar blindelings’, aldus voorzitter van Vlaams Belang Tom Van Grieken. ‘Jij een miljoen, ik een miljoen, jij nog een miljoen. Van de solidariteit onder politieke partijen zou ik graag wat meer in de samenleving zien.’

Overheidssubsidies zijn levensnoodzakelijk volgens Vincent Van Quickenborne (Open Vld). ‘Partijen verhogen zo hun onafhankelijkheid tegenover de wispelturigheid van de kiezer. Een beetje competitie is goed, maar het is niet omdat er niemand op je stemt, dat je niets waard bent. Je hebt nu eenmaal massapartijen en partijen die een kleiner, maar ook waardevol segment van de samenleving bedienen. Overheidssubsidies zorgen voor gelijke kansen. Ik wil niet in een samenleving leven waar wie wat minder populair is uit de boot valt.’

‘Van deze solidariteit kunnen kiezers nog wat leren’, weet MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez. ‘Kiezers denken vooral aan hun eigen belang en geven hun stem aan wie middelen van andere burgers afpakt met wie ze zich minder verwant voelen, wat het leven van sommigen enorm moeilijk maakt. Heel anders is het onder politieke partijen. Ook de kleinste partijen die ideologisch nauwelijks gelijkenissen vertonen, gun ik een deel van de koek. Zelfs dus ook Open Vld.’

In een vredesdeal met Hamas belooft Israël dat de inwoners van Gaza de kans krijgen om in de restanten van Gaza te blijven wonen, op voorwaarde dat ze leren hun trauma’s van de voorbije twee jaar binnen een week los te laten.

‘De Gazanen hebben het zelf in de hand of er vrede komt of niet’, kondigt de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aan. ‘Ofwel blijven ze hangen in het verleden en blijven ze mijmeren over de cultuur en de gebouwen en de mensen aan wie ze gehecht waren maar er door omstandigheden niet meer zijn, ofwel laten ze hun trauma’s nu los.’

Israël zelf organiseert volgende week een verwerkingsprogramma. ‘Vergeven is helen. Helen is vrede’, aldus Netanyahu. ‘Je kan niet boos blijven om onrecht dat je aangedaan is. Geloof me, dat is gevaarlijk. Je wil revanche nemen en sneller dan je denkt zijn jouw daden onrechtvaardiger dan het onrecht dat je is aangedaan. Daar wil ik de Gazanen tegen beschermen.’

Aan het eind van volgende week wordt getest wat de geluiden van bombardementen en de beelden van dode baby’s, kinderen en geliefden en verwoeste wijken, scholen en ziekenhuizen met de Gazanen doen. ‘Merken we dat er geen negatieve herinneringspatronen worden geactiveerd, houden we ons aan de vredesdeal. Merken we toch energetische blokkades en resonanties met oude pijnen, weten we dat de Gazanen geen vrede willen.’

Netanyahu benadrukt dat het om een gunst gaat die niet vrijblijvend mag worden opgevat. ‘We zullen nog af en toe de vredesdeal schenden om te controleren of er oude trauma’s boven water komen. Als we dat merken, schenden de Gazanen de vredesdeal.’

Volgens moraalfilosoof Maarten Boudry typeert de bekommernis om het psychische welbevinden de zachtheid van het regime in Israël. ‘Noem een ander land dat de psychosociale nazorg organiseert van de levensverwoestende trauma’s die het zelf heeft veroorzaakt.’

De Europese Commissie lanceert het voorstel om privéappjes van politici automatisch te scannen op dwaze ideetjes. Het systeem, beter bekend onder de naam PolicyControl, moet voorkomen dat EU-burgers met onzinnige wetgeving worden belast. ‘Wie niets dwaas bedenkt, heeft niets te vrezen.’

De Europese Commissie wil met PolicyControl de privéappjes van politici automatisch scannen op boodschappen die op dwaze politieke ideetjes lijken. Het werkt eigenlijk heel eenvoudig: technologiebedrijven worden verplicht om deze ideetjes zelf op te sporen en te melden. Politici met drie dwaze ideetjes mogen vijf jaar niet deelnemen aan verkiezingen. Vanaf wanneer een ideetje als dwaas wordt bestempeld en aan wie dat moet worden gemeld, wordt nog uitgewerkt.

Volgens de Europese Commissie verspreiden dwaze politieke ideetjes zich razendsnel via appjes, zonder dat burgers er controle op hebben. ‘Al die chatgroepen zijn een soort vrijhaven waar politici ongecontroleerd en in alle vrijheid ideetjes met elkaar kunnen delen. Soms zijn het zinvolle ideetjes, maar vaak zitten er ook heel slechte ideeën tussen. Voor je het goed en wel beseft, ligt zo’n ideetje als wetsvoorstel ter stemming voor, met alle gevolgen van dien natuurlijk.’

De Europese Commissie nuanceert dat het een ingrijpende maatregel is. ‘Politici die geen dwaze ideetjes bedenken, hebben niets te vrezen.’ Toch reageren sommige politici bezorgd in besloten appgroepen. ‘Moet de samenleving echt alles over ons weten? Het is begrijpelijk dat burgers zich tegen domme beslissingen willen beschermen, dat is een reëel probleem, maar absolute veiligheid bestaat niet. Voor je het weet, komen burgers zelf in het vizier’, is daar de teneur.

De Europese Commissie wuift de kritiek weg dat een politiek ideetje als PolicyControl nooit door PolicyControl zou zijn geraakt: ‘Integendeel, dat bewijst net hoe broodnodig dit instrument is. Met PoliticyControl hadden we PolicyControl wel kunnen tegenhouden.’

Dat er niemand begrijpt dat het M HKA zijn statuut van museum verliest, is volgens Vlaams minister van Cultuur Caroline Gennez net de bedoeling. ‘Mocht iemand het wel begrijpen, zou het geen moderne kunst zijn. Het M HKA verdwijnt overigens niet, het wordt alleen conceptueel onzichtbaar.’

‘Baanbrekende kunst lokt nu eenmaal controverse uit’, reageert Gennez op ‘De Verdwijning van het M HKA’ (2025). ‘Het kunstwerk situeert zich op het kruispunt van diepe performatieve symboliek, abstracte bestuurlijke patronen en politieke onkunde. De verwarring kun je de makers niet verwijten. Dat niemand het begrijpt, maakt net dat het moderne kunst is. We mogen trots zijn dat dit meesterwerk in Vlaamse handen is.’

‘De kracht van het werk zit in het feit dat iedereen er iets anders in ziet’, beseft Gennez. ‘Zelf zie ik een gelaagde ode aan de vergankelijkheid die zich veruitwendigt in een meerstemmige dialoog tussen materiële lichamen en de etherische beleidsmatige immaterialiteit. Anderen zien er een museum in dat wordt wegbezuinigd, terwijl ik zou zeggen dat het conceptueel onzichtbaar wordt. Nog anderen zien er werkloosheid en armoede in.’

‘We moeten beseffen dat zulk sterk staaltje administratief-performatieve esthetiek veel voorbereiding vergt’, aldus Gennez. ‘Het symboliseert de moeilijke acceptatie dat we deel zijn van een groter geheel buiten ons bewustzijn. Een gebouw neerpoten, de werking van het museum financieren, de kunstenaars die dachten dat het om hun kunst ging, de bezoekers die dachten dat ze naar kunst gingen kijken van deze kunstenaars … Eigenlijk waren we deel van een decennialang zorgvuldig gepland performatief werk dat pas na de sluiting van het museum zijn definitieve vorm krijgt.’

‘Toch beroert het daarom niet alleen zo’, vermoedt Gennez. ‘Waarom nog? Omdat het niet alleen over de verdwijning gaat, maar ook over de ongrijpbare manier waarop. Dat laat zien dat de makers werkelijk aan alles hebben gedacht.’

Trump die de Nobelprijs voor de Vrede wint? Zelf zou hij dat beschamend vinden: ‘Die prijs is niets waard als Roger Housen dit jaar niet wint.’

‘Roger Housen is een goede vriend van mij’, zegt Trump. ‘Hij betekent veel voor de wereld. We delen veel mooie dingen: we verkopen zonder blos op de wangen de grootste zever, een prachtig kapsel enzovoort. Maar weet je hoeveel kranten die man leest per dag? Acht. Ongelooflijk. Ik zou hem zo minister maken in Gaza. Als hij de Nobelprijs voor de Vrede niet wint, dan weiger ik de Nobelprijs in ontvangst te nemen.’

Velen zijn verbaasd dat Trump Housen heeft genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. Er is welgeteld één iemand die dit wel zag aankomen. ‘Ik denk dat Roger Housen die emotie wel begrijpt’, aldus Roger Housen. ‘Roger Housen weet dat hij een onvergetelijke indruk nalaat. Hij is bijzonder flexibel in zijn visie en standpunten over oorlog en daarmee is hij de grootste inspiratiebron voor de president van Amerika.’

‘Het zegt ook veel over Trump’, zegt Housen. ‘Trump is meer lucide dan we in Europa soms aanvaarden. Hij laat verstaan dat we op de Amerikanen kunnen rekenen wanneer er echt wat op het spel staat. Trump weet wie hij te vriend moet houden. Leiderschap is andermans groot leiderschap herkennen. Al valt een stukje opportunisme niet uit te sluiten. Als Trump Roger Housen in het echt wil ontmoeten, kan hij dat gewoon vragen aan Roger Housen. Hij moet gewoon zelf de camera’s regelen.’

Housen hoopt dat het Nobelprijscomité het signaal van Trump heeft opgepikt. ‘Door te doen wat Trump vraagt, kunnen we veel onheil voorkomen.’ Een journalist legt de reactie van Roger Housen voor aan Trump. ‘Roger? Wie is Roger? Ik heb nog nooit van een Roger gehoord.’

Er zijn Russische drones gesignaleerd in het Belgische luchtruim. Ze vlogen richting het NAVO-hoofdkwartier, maar kwamen niet verder dan de Brusselse Ring.

Vanochtend zijn vijftien Russische drones gesignaleerd boven de Brusselse Ring. Ze probeerden urenlang terreinwinst te boeken in de richting van de binnenstad, maar bleken niet opgewassen tegen een in uitlaatgassen dampende claxonnerende meute van rijstrook naar rijstrook schuifelende opgejaagde forenzen. Uiteindelijk gaven ze in Groot-Bijgaarden de strijd op, hun thermos met koffie was dan al een uur leeg.

Omdat het federale ministerie van Defensie, het Brusselse ministerie van Mobiliteit, het Waalse ministerie van Mobiliteit en het Vlaamse ministerie van Mobiliteit nog aan het bediscussiëren zijn wie voor de camera’s de overwinning mag opeisen, laten we oud-kolonel Roger Housen aan het woord.

‘Mijn eerste vraag was ook waarom Poetin het op Brussel heeft gemunt’, aldus Housen. ‘Uit goede bron weet ik dat het NAVO-hoofdkwartier er staat. Het NAVO-hoofdkwartier is een belangrijk gebouw voor de NAVO en door dat te viseren, lijkt Poetin een signaal te willen geven dat hij de NAVO niet genegen is. Uit eigen ervaring weet ik dat dat ook zo is.’

‘Wie zich zoals ik al heeft verdiept in de psyche van Poetin, weet dat hij geen opgever is’, waarschuwt Housen. ‘Het is niet omdat ons afweersysteem nu werkt, dat Poetin het niet blijft uittesten. Daarom is het belangrijk dat we blijven investeren in pijlen en verkeersborden die elkaar tegenspreken waardoor je Brussel niet binnenkomt. Zo wil ik de automobilisten ook geruststellen: voor hen verandert er dus niets.’

Het is niet de eerste nederlaag van Poetin in België. ‘Eerder volgden vijf Russische drones op weg naar de Antwerpse Haven een wegomlegging en kwamen boven een Belgisch militair terrein in Elsenborn uit.’

Federaal minister van Asiel en Migratie Anneleen Van Bossuyt verdraagt de kritiek niet dat ze een onmenselijk asielbeleid voert. Om dat te bewijzen, gaat ze de trottoirs in Brussel oplappen. ‘Mijn moederhart breekt bij het idee dat er kinderen moeten slapen op een trottoir vol putten en scheve tegels.’

‘Scheuren, diepe putten, losliggende tegels en zo kan ik nog een eindje doorgaan. De toestand van de Brusselse trottoirs is werkelijk abonimabel’, legt Van Bossuyt uit. ‘Het idee dat asielzoekers op hobbelige voetpaden de nacht moeten doorbrengen, is een land als België dat mensenrechten hoog in het vaandel draagt onwaardig.’

Van Bossuyt loodst ons mee door Brussel en wijst herhaaldelijk naar de trottoirs. ‘Kijk hier nu. De tegels liggen zo scheef dat het onmogelijk is om de slaap te vatten. Zeker voor jonge kinderen die nog aan het groeien zijn, is het echt slecht dat ze dag en nacht op zo’n scheve harde tegels moeten zitten of liggen. Hier moeten we echt wat aan doen. Zo kun je geen mens te slapen leggen. Zelfs geen asielzoeker wat mij betreft.’

‘In tegenstelling tot wat sommigen beweren, laat ik asielzoekers niet aan hun lot over’, fulmineert Van Bossuyt. ‘Ik ben de eerste minister die iets aan de trottoirs in Brussel doet. Ik vind het belangrijk dat je als minister niet al je menselijkheid verliest. Ja, de middelen zijn schaars. Maar de dag dat ik mijn principes of erger nog die van een rechtsstaat negeer, dan houd ik ermee op.’

Een groot drugsproces in Brussel vat vandaag aan zonder advocaten. De rechtbank wil zo een eerlijk proces en de veiligheid van de beklaagden garanderen. ‘Onze rechters zijn zo zeker dat ze zelf ook eens aan het woord kunnen komen.’

Het persbericht van de Brusselse rechtbank dat onze redactie na twee dagen (en nachten) wist te ontcijferen, kondigt aan dat advocaten niet toegelaten zijn. Een drugsproces is niet voor doetjes, beseft de rechtbank, maar dat wil niet zeggen dat alles moet kunnen. Door hun advocaten te weren, creëren we een veilige plaats voor de beklaagden en zijn onze rechters zeker dat ze zelf ook eens aan het woord kunnen komen. Het proces wordt naar verluidt ook betrouwbaarder: ‘Je zult meteen zien dat dat ertoe leidt dat onze rechters veel minder worden tegengesproken.’

Een drugscrimineel ziet wel voordelen. ‘Met onze advocaten duurt het proces zo lang dat we bij de uitspraak al weer bijna vrij zijn. Dat taalgebruik en die leugens, ik heb het er moreel moeilijk mee. Maar het ergste zijn die zielige verhaaltjes over mijn jeugd. Al die jaren van werk aan mijn stoere en onoverwinnelijke imago in één pleidooi weggeveegd. Zonder advocaten hoef ik mijn eigen jeugd niet te herbeleven. Dat neemt niet weg dat het verlies van een teddybeer op 5-jarige leeftijd maatschappelijk nog zwaar wordt onderschat.’

Een advocaat gespecialiseerd in drugszaken vreest voor een hellend vlak: ‘Wat is het volgende? Niet meer mogen optreden bij echtscheidingen of verkeersdelicten? Straks mogen we alleen nog maar grote fiscale zaken doen. Zo wil ik mijn geld niet verdienen.’ Pol Vandemeulebroucke wijst op zijn beurt erop dat sommige advocaten zo niet op hun eigen proces aanwezig kunnen zijn.

Voor de meeste advocaten verandert er hoe dan ook niets. Zij voeren hun pleidooien gewoon verder in de pers.

In zijn toespraak voor de Verenigde Naties in New York heeft premier Bart De Wever en titelvoerend burgemeester van Antwerpen zich uitgesproken tegen een erkenning van Parking door Antwerpen.

‘Het is te vroeg om Parking te erkennen’, zegt De Wever. ‘We weten niet wie daar woont, wat daar gebeurt, welke gebruiken ze daar hebben en hoe hun omgangsvormen zijn. Ook is onvoldoende duidelijk hoe groot Parking is. Volgens sommigen is dat de rest van Vlaanderen of België, volgens volbloed Antwerpenaren de rest van Europa. We hebben meer informatie over dit gebied nodig.’

‘Ook hebben we weet van stadsbewoners die de afgelopen jaren op expeditie naar Parking zijn vertrokken en nooit meer zijn teruggekeerd’, aldus De Wever. ‘Dat kan maar op één ding wijzen: Parking houdt ze gevangen om ook een beetje Vlaams subsidiebudget te krijgen. Door Parking te erkennen, belonen we dus mogelijk terreur. Dat mag nooit de bedoeling zijn.’

‘Mensen beseffen onvoldoende dat een erkenning impliceert dat West-Vlamingen of Limburgers gelijkwaardig zijn aan burgers die wonen op Het Zuid’, waarschuwt hij. ‘Of erger nog: Gentenaren.’

De Wever is zeker dat de Antwerpenaar Parking niet wil erkennen. ‘Zeker niet als die weet wat er allemaal van Parking komt: Jan Peumans. Er wordt verteld dat daar zelfs nog CD&V’ers zitten.’