The Vremde Mirror

Het doek valt.

De voltallige eenmansredactie is wijs en eindelijk tot de conclusie gekomen dat het leven te kort is om economen-die-van-alles-verstand-hebben en filosofen-met-deskundige-commentaren-inzake-amai-straf-ook-al-alles en media-die-heisa-om-de-heisa-verwarren-met-relevantie nog een blik waardig te gunnen.

Daarmee vallen onze gulste en nimmer aflatende inspiratiebronnen weg.

We hebben er altijd een zaak van gemaakt om naar boven te schoppen, een uitzondering maakten we voor politici en opiniemakers. We hebben de draak gestoken met voormalig rectoren van de KU Leuven, kerkjuristen en Rik Torfs. En we kunnen niet anders dan dankbaar zijn voor hun tweets die we soms maar letterlijk hadden te vertalen.

Inmiddels kunnen we de krant dagelijks zo goed als helemaal overschrijven, gemakkelijk is dat zeker, maar daarmee is veel plezier ook vergaan.

We beseffen goed dat we nooit betekenisvolle invloed hebben gehad, tenzij door een wrange glimlach op uw gezicht te toveren. Hadden we toegankelijkere of andere humor moeten brengen? We geloven van niet. De vrijheid en onafhankelijkheid om onze zin te doen en trouw te blijven aan de eigen idealen en opvattingen weegt niet op tegen een beetje meer lezers. Niet meer dan vanzelfsprekend.

Maar wanneer die zin omslaat in tegenzin en het gevoel dat we meedoen aan wat we bestrijden, in de vorm van maatschappijkritiek met als verzachtende omstandigheid, de bovenhand neemt is de tijd daar om eerlijk te wezen. Het aldoor en koste wat het kost de maat nemen van elkaar ten bate van het eigen grote gelijk gespeend van enige kennis en bij ieder rottend lijk een graantje proberen mee te pikken maakt de wereld niet beter. De opportunisten in hun hemd zetten schijnt niet te baten, dan maar doodzwijgen.

Dat we als toeschouwer-rapporteur de goedkopemeningencarrousel (één woord) verlaten betekent niets. U hebt wel invloed. Geef uw geld aan kleine journalistieke initiatieven, steun de vrijbuiters in het medialandschap, lees kritisch en gedifferentieerd en liefst stukken die overmorgen of over een week nauwelijks aan relevantie hebben ingeboet en mijd mediamolochen die niets met u inzitten en nog minder met hun freelancers. En ook: beloon integere politici, ze twitteren zelden dwangmatig.

Dus zeggen wij nu: adieu circus. Onze opdracht is momenteel volbracht. U was een goed publiek. Misschien tot later, misschien vinden we onszelf heruit, misschien ook niet.

The Vremde Mirror

De publieke afwezigheid van Kim Jong-un voedt de speculaties. Volgens een voormalige hoge regeringsfunctionaris is hij al twee weken helemaal van de kaart nadat Marc Van Ranst hem klopte in een populariteitspoll.

Het is de allereerste keer dat Kim Jong-un een gemanipuleerde verkiezing verloor. Hij was nochtans zeker zoals gebruikelijk een score van 100% te laten optekenen en dat lukte ook. Alleen blijkt Marc Van Ranst bij 150% van de respondenten het populairst te zijn.

Jong-un is de avond dat de resultaten van de poll hem bereikten voor het laatst gezien. Hij zou meteen gevlucht zijn naar zijn resortcomplex waar hij een week lang tranen met tuiten heeft gehuild. Vervolgens heeft hij Marc Van Ranst proberen te contacteren, wat een grootheidswaanzin, inderdaad. Die nam zoals te verwachten niet op aangezien Van Ranst alleen in contact treedt met middelbare scholieren die een spreekbeurt houden, met kerkjuristen die vrije meningsuiting hoog in het vaandel dragen maar vinden dat burgers die wetenschapper zijn met niet de gewenste politieke opinie het zwijgen moeten worden opgelegd en zelfs met journalisten. Nu zou Jong-un er zijn aftreden voorbereiden.

Wie zijn opvolger wordt, is onduidelijk. Op het internet circuleren beelden die op de Noord-Koreaanse staatstelevisie zouden uitgezonden zijn. Een man in oranje pull richt zich tot de bevolking en vraagt hen binnen te blijven, afstand te houden van elkaar en niet met langeafstandsraketten te spelen. Of de gewone Noord-Koreaan plots van meer vrijheid kan genieten is dus maar de vraag.

Voor David (32) heeft de lockdown wel lang genoeg geduurd. ‘Hoe sneller we naar een business as usual terugkeren, hoe sneller we in een nieuwe crisis belanden waarin er tijd is om te ontstressen.’

‘Het is van groot belang om zo snel mogelijk naar business as usual te gaan,’ benadrukt David. ‘We mogen niet de fout maken lessen te trekken uit de coronacrisis. Een virus tot op heden onbekend, een natuurramp, een verrassing waarvoor wetenschappers al jaren blijken te waarschuwen: hoe sneller er zich een nieuwe crisis aandient, hoe sneller we kunnen onthaasten.’

David haalt fors uit naar de onbezonnen figuren die van de coronacrisis gebruik willen maken om de systeemfouten uit onze economie te halen. ‘Onverantwoord. Ik smeek: doe dit niet. Doe je het wel, vertraag je voor onbepaalde duur de volgende allesomvattende crisis waarin niets zeker is. En waar staan we dan?’

‘De ratrace van elke dag maakt het onmogelijk om stil te staan bij wat er werkelijk toe doet. Daarom dat zo snel mogelijk terugkeren naar business as usual van levensbelang is. Hoe trouwer we ons leven wijden aan productie en consumptie, hoe sneller we worden beloond met een nieuwe crisis die ons de tijd gunt om te genieten van de natuur, gezond te koken en aandacht te schenken aan vrienden en familie. Samen kunnen we veel.’

‘Ik kijk al uit naar de volgende coronacrisis. Even wat minder, even niet moeten. Tijd nemen in plaats van je door de tijd te laten wurgen. Jezelf gek verklaren dit niet eerder te hebben gedaan. Maar, zo waarschuwt David, dat kan alleen als we allemaal er alles aan blijven doen om economische groei boven alles te plaatsen.’

Vanaf 4 mei versoepelen de coronamaatregelen in ons land. Vanaf dan mogen mensen elkaar weer in levenden lijve zien op voorwaarde dat het om een economisch relevante ontmoeting gaat.

© Wikimedia Commons

Wie tot 4 mei een mens wil zien moet kunnen aantonen dat die ontmoeting economisch noodzakelijk is. Vanaf dan moeten ontmoetingen slechts economisch relevant zijn. En dat tot eind 2020. Dat besliste de veiligheidsraad.

‘We willen het leven van de Belgen zo draaglijker maken,’ aldus premier Sophie Wilmès (MR). ‘Als je kunt aantonen dat een ontmoeting bijdraagt aan onze economie en aan onze welvaart, dan kan die plaatsvinden. Zo niet verandert er eigenlijk niets.’

Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) vult aan: ‘Elk sociaal contact te veel kan de economie helemaal doen crashen. Onnodige sociale interacties zoals familiebezoeken of bijpraten met vrienden verhogen onnodig het risico op een opflakkering van het virus. Dat kunnen we ons echt niet veroorloven.’

Jambon bekritiseert ook de critici. ‘De meeste mensen zien familiebezoeken als een verplichting en nu wil iedereen ineens zijn doodzieke oma zien. Even serieus blijven. Wees gerust, deze maatregel is grondig doorgesproken met Voka, Unizo, Stijn Baert en Isabel Albers. Je kan je vader trouwens elke dag zien, maar dan moet hij aan het hoofd staan van een familiebedrijf waar je zelf aan de slag bent. We zijn geen onmensen.’

Jambon besluit: ‘Wie nood heeft aan een gesprek kan altijd naar een psychiater. Dat is economisch relevant. Dus ik zie werkelijk het probleem niet.’

Met een ronduit indrukwekkend applaus bedankten nabestaanden van coronaslachtoffers gisteravond om 20.00 politici voor hun getwitter. ‘Ook zij hebben het zwaar. Laten we dat niet vergeten.’

‘Dit applausmoment is het minste dat we kunnen doen,’ aldus een van de nabestaanden. ‘De wereld verandert zo snel en toch grabbelen politici keer op keer de moed bij elkaar om over alles een tweetje te plaatsen waar ze zelf beter uit komen. Maar toch wordt dat zelden geapprecieerd.’

‘Politici zouden natuurlijk wat terughoudender willen zijn, maar dat gaat natuurlijk niet, aangezien er elke dag nieuwe verkiezingen kunnen zijn en je decibelproductie bepaalt of je in De Morgen komt of niet. En als dat de volksgezondheid niet ten goede komt omdat er bijvoorbeeld een wetenschapper moet worden kaltgestellt of omdat er een rapport moet worden gelekt of omdat ze de onweerstaanbare innerlijke drang voelen voor hun beurt te spreken, tja, het is onheus om zo veel verantwoordelijkheidszin van politici te verwachten. Zij hebben het zo al moeilijk genoeg.’

‘Daarom steken we hen een hart onder de riem en we kunnen voorts alleen maar hopen dat politici veel profijt hebben van hun dagelijks getwitter. Zo is de dood van ons mémé toch niet voor niets geweest.’

Maak kennis met Noël Geerts (36) en Bart Stijnen (52), twee topeconomen die bekend zijn omdat ze over meer zaken een opinie hebben dan er zaken zijn. Ze hebben gelukkig meer in hun mars dan dat alleen.

Plaats van interview – © Flickr

Ontvingen wij op een gezegend moment in onze geschiedenis een berichtje. ‘We willen recht van antwoord,’ schreven twee topeconomen die wij uitsluitend van televisie kennen zodoende wij dit bericht meteen wisten. Echter bleven deze twee heren aandringen dat we uit beleefdheid besloten hun grieven te aanhoren. Het blijven natuurlijk mensen.

Hun belangrijkste klacht is dat The Vremde Mirror geregeld economen te kijk zet. En dat kunnen wij niet ontkennen, evenmin zoals een bakker zal ontkennen broden aan de man te brengen. Ze voegden er haastig aan toe dat ze zichzelf echt kunnen relativeren, dat je met alles en iedereen moet kunnen lachen, maar de spot drijven met economen, nee, dat is niet netjes.

Aangezien het onze basisfilosofie is niet naar beneden te stampen, hadden ze daar wel een punt. En dus stonden wij een interview toe bij wijze van herstelbetaling.

Geerts wilde duidelijk geen tijd verliezen, je bent topeconoom of je bent het niet, en stak meteen van wal. ‘The Vremde Mirror doet alsof economen niets anders kunnen dan hun goedkope mening verkondigen. Dat is veel te kort door de bocht.’

Stijnen vulde aan: ‘Zo ben ik heel goed in mensen vertellen waarom ze te veel vakantie hebben en te weinig werken voor het geld dat ze krijgen. Zowel in geschreven vorm als gesproken vorm.’

Stijnen illustreerde dat meteen, en het klopt, hij sprak met zo weinig nederigheid dat wie hem in de rede zou vallen niet anders dan een communistisch despoot kan zijn.

‘Ik versta de kunst om toch als redelijk gezien te worden en tegelijk de belangen van de rijke toplaag te behartigen. Dat is niet gemakkelijk, soms kost het mij veel moeite mijn primaire driften te onderdrukken. Weinig mensen snappen dat, maar mensen middels neerbuigende tweets vertellen dat ze klaplopers zijn en ze dat doen geloven hoewel ze tegen de armoedegrens aanhikken, dat is de essentie van het econoom-zijn,’ weet Geerts.

‘We maken geen onderscheid,’ vult Stijnen aan. ‘Leraren, mensen in de zorg, Walen, vakbonden et cetera, allemaal zijn het ergens wel profiteurs. Je wilt niet weten hoeveel jobs er zijn, zeker in de publieke sector, waarvan je je afvraagt wat hun maatschappelijke meerwaarde is.’

‘Opgelet, we applaudisseren wel voor de mensen in de zorg. We zijn geen onmensen,’ benadrukt Geerts.

‘Alleen mensen met een eigen bedrijf, een bankrekening in een belastingparadijs of al wie een bedrijfswagen heeft sparen we. Er zijn aan alles grenzen behalve de groei.’

‘Mensen staan er zelden bij stil hoeveel moed het vergt om vanuit deze ivoren toren te tweeten dat mensen vakantiedagen en geld moeten inleveren. Ik denk dat dit komt omdat we het zo eenvoudig doen lijken,’ aldus Geerts.

Stijnen beaamt: ‘We zijn er gewoon te goed in. U ziet dat wij van vele markten thuis zijn. Ik hoop dat we hebben laten zien waarom The Vremde Mirror te ver is gegaan met ons te kijk te zetten en dat The Vremde Mirror hieruit leert.’

‘Men verdenkt ons soms ervan dat wij een ideologie hebben,’ besluit Geerts. ‘Dat is lasterlijk. Rijke mensen die rijker worden ten koste van de gewone burgers is geen ideologie. Dat is de natuur. Kunt u dat alstublieft zo neerschrijven? De waarheid heeft haar rechten.’

Minister van Digitale Agenda Philippe De Backer (Open Vld) lanceert om het gebruik van de vrijwillige corona-app te stimuleren een app die moet controleren of mensen de corona-app effectief gebruiken. Die app zal verplicht zijn.

© Wikimedia Commons

De Backer schetst het probleem: ‘Te weinig mensen willen een vage door de overheid opgedrongen app waarvan de effectiviteit niet bewezen is en die bijgevolg tot fout beleid leidt op hun smartphone.’

‘We hebben een tweeledige oplossing bedacht. Gebruikers van de vrijwillige corona-app kunnen een app downloaden die hen waarschuwt wanneer ze zich in een straal van 1,5 meter bevinden van een persoon die de vrijwillige corona-app niet heeft geïnstalleerd, uiteraard met respect voor de privacy.’

‘Ten tweede en bovenal verplichten we een app die ons in staat stelt om te controleren of iemand de vrijwillige corona-app heeft geïnstalleerd. Die app traceert gebruikers continu zodat de politie personen zonder vrijwillige corona-app op hun smartphone uit winkels en openbare plaatsen kan weren. Wie de vrijwillige corona-app heeft geïnstalleerd, heeft niks te verbergen en dus uiteraard niets te vrezen.’

Volgens experts is het moeilijk te verifiëren of iedereen deze app installeert. ‘We zijn een app aan het ontwikkelen die controleert of burgers deze app op hun smartphone hebben,’ stelt De Backer gerust die tot slot nog één iets stellig wil benadrukken: ‘De corona-app is uiteraard volstrekt vrijwillig.’

Tobias heeft geen eigen tuin en vertrekt morgen daarom twee weken op vakantie naar een tuincentrum. ‘Lekker mijn zinnen verzetten tussen het groen. Het zal me goed doen.’

© Wikimedia Commons

Tobias (34) is al tien minuutjes bezig met de planning van een vakantie naar het eerste tuincentrum dat hem te binnen schiet. ‘Ik woon in hartje Antwerpen, dus toen ik hoorde dat de tuincentra open zouden gaan, was ik natuurlijk bijzonder opgelucht. Toch nog op vakantie kunnen gaan dit jaar.’

‘Ik heb het echt nodig,’ aldus Tobias. ‘Kuieren tussen het hondenvoer en de vleesetende planten. De orchideeën en de kamerplanten. Ik weet wat je gaat zeggen. Thuis heb ik ook zielige kamerplanten staan, maar het is veel gezelliger om met mensen samen te troepen op dezelfde plaats en samen de middelmatigheid en de volstrekte doelloosheid van ons bestaan te vieren dan alleen in je krappe keuken.’

Volgens sommigen is de opening van tuincentra nu geen prioriteit. Tobias weerlegt die kritiek. ‘De mensen met een eigen tuin hebben makkelijk praten. Zij kunnen op vakantie door thuis te blijven. De tuincentra openen is essentieel. Zo kunnen de mensen zonder tuin ook op vakantie. Ik ben blij dat er ook eens aan de bewoners van piepkleine flatjes wordt gedacht.’

Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) laat er geen twijfel over bestaan. ‘Je bomma in een woonzorgcentrum bezoeken mag, maar het geldt als een niet-essentiële verplaatsing.’

© Wikimedia Commons

Er was enige tijd onduidelijkheid of woonzorgcentra weer bezoek mogen ontvangen. ‘Ja, onder voorwaarden,’ zei de Nationale Veiligheidsraad. ‘Misschien toch niet zo’n goed idee,’ zeiden de woonzorgcentra in de overtuiging levend dat hun mening relevant is.

‘Dan hak ik de knoop maar door,’ sprak Vlaams minister van Welzijn Beke als een echte leider. ‘Elke rusthuisbewoner mag één bezoeker ontvangen, maar een verplaatsing naar het rusthuis is niet-essentieel. Ondubbelzinniger kan ik niet zijn.’

‘Oké, er zijn uitzonderingen,’ geeft Beke toe. ‘Je mag naar een woonzorgcentrum fietsen of wandelen, tenzij de tocht zo lang is dat je onderweg moet rusten op een bankje. Je mag op dat bankje rusten, maar in je eentje en niet langer dan vijf minuten. Dat wordt getimed door drones met warmtecamera’s. Sta je binnen de vijf minuten weer op, mag je je tocht vervolgen. Zo niet moet je onmiddellijk een boete betalen van 250 euro, maar die kun je later nog aanvechten omdat de inning juridische gatenkaas is.’

‘Het is belangrijk dat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Weten wat mag en wat niet mag. Maar ook dat we redelijk zijn en proportioneel handelen. Het is in deze tijden dat de politiek laat zien wat ze voor de mensen betekent,’ besluit Beke licht euforisch.

In deze coronacrisis hebben heel wat mensen het lastig. Maar wie juist verdient er in deze moeilijke tijden al uw steun? Wij bieden u een volledig overzicht aan.

Mensen die in hun villa moeten blijven die zes slaapkamers telt, zeven badkamers, een Japans toilet, een indoorzwembad, een sauna, een indoorjungle met wilde dieren, een garage met twintig luxewagens, een archeologisch museum met Romeinse kunst, een bibliotheek met meer dan 20.000 boeken en een neogotische woonkamer van 3.700 m² met aanpalend aan deze woonst een uitgestrekt privédomein waartoe een oerbos, een zwemvijver, vier tennisterreinen, een voetbalveld en een dierentuin behoren en uit hun kot willen.

Mensen die niet naar buiten willen en niets hebben om over te zagen. Mensen die naar buiten willen, maar buiten niets hebben om te doen. Mensen die binnen artikels schrijven met tips om binnen te blijven en of ze nu binnen blijven of naar buiten gaan hoe dan ook een kutleven hebben.

Mensen die naar de supermarkt gaan en daar tot de gekmakende vaststelling komen dat van alle duizend merken van chocoladekoeken net hun lievelingsmerk er niet meer ligt.

Mensen die met iemand samenwonen, mensen die met niemand samenwonen, mensen die met iemand samenwonen die premier had willen worden.

Mensen die moeten luisteren naar mensen die het altijd over zichzelf hebben. Mensen die het altijd beter hadden gedaan maar naar wie nooit wordt geluisterd. Mensen die zich verplicht voelen opiniestukken te schrijven over dingen waar ze geen zinnig woord over te verkondigen hebben. Economen in het algemeen.

Mensen die een barbecue organiseren voor vrienden maar met meerdere afzeggingen te maken krijgen. Mensen die een barbecue moeten afzeggen omdat ze zelf een tuinfeest organiseren voor vrienden. Mensen die niet naar een tuinfeest kunnen gaan omdat ze aan het coronavirus overleden zijn.

Mensen die eindelijk de tijd hebben om te lezen en beginnen met de boeken van Dirk De Wachter. Mensen die eindelijk de tijd hebben om te lezen maar een grote vondst doen: ze hebben kinderen.

Mensen voor wie de overheid overbodig is en nu vanzelfsprekend rekenen op steun van de overheid. Mensen aan het hoofd van grote bedrijven die vrezen plots belastingen te moeten betalen. Mensen aan het hoofd van grote bedrijven die solidariteit verwachten.

En vooruit, om geen tere zieltjes tegen het hoofd te stoten: mensen die lange shiften in de zorg draaien, mensen die in de supermarkt werken en in wier gezicht klanten hoesten omdat de chocoladekoeken van hun lievelingsmerk op zijn en mensen die op intensive care liggen. Die ook.

(bericht wordt aangevuld)