The Vremde Mirror

Een wetenschapper aan de KU Leuven was niet helemaal objectief in zijn onderzoek naar waarom Monsanto zo goed en betrouwbaar, kortom gewoonweg de beste is. Rector van de KU Leuven Rik Torfs roept hem nu op het matje.

Op het eerste gezicht is dit een doodgewoon wetenschappelijk onderzoek dat nagaat waarom de wereld aan de voeten hoort te liggen van Monsanto. Een Belgische rechter stootte evenwel op belastend materiaal in de volgende passage van een academische paper, geschreven door een professor van de KU Leuven.

‘Wat hebben mensen toch tegen Monsanto? Zonder te persoonlijk te worden: ik ken geen andere chemiereus die ethiek, biodiversiteit en gratis onkruidverdelgers tegen een minieme inspanning zo hoog in het vaandel draagt. Dan nog gezwegen over de kennis wat betreft kankerverwekkende producten. Glyfosaat? Niks mis mee, mensen. De conclusie moge duidelijk zijn: Monsanto is de beste. Heil Monsanto.’

‘Waar zijn de bronnen?’ vraagt ook rector Torfs zich af. ‘Een gezaghebbend instituut als de KU Leuven kan zich zulke uitschuivers niet veroorloven. De stelling dat er niks mis is met glyfosaat wordt te weinig onderbouwd, waardoor de schijn van partijdigheid wordt gewekt.’

Zoals het er nu naar uitziet, klokt Pauline (22) na haar deelname aan de Antwerp Ten Miles af op 79 likes op Facebook. Dat zijn er drie meer dan vorig jaar. Pauline wacht liever de definitieve resultaten af eer ze met een statement komt, maar is hoopvol.

De prestatie van Pauline op de Antwerp Ten Miles mag er wezen. 79 Facebooklikes, dat zeggen de exitpolls althans. Voorlopig heeft ze nog maar 64 likes bemachtigd. Vorig jaar de vroege ochtend na haar Ten Miles stond de teller op zestig. Na de sociologische factoren in acht te nemen, komen we tot de uiteindelijke balans van 79 likes.

‘Op maandagochtend moeten veel van mijn vrienden weer naar hun werk en hebben dus niks anders te doen dan te facebooken,’ legt Pauline uit. ‘Die moeten allemaal mijn selfie genomen tijdens de Ten Miles nog liken. Er moest er zo maar eens eentje echt wat te doen hebben net die ochtend, daarom blijft het bang afwachten.’

‘Ik heb me kapot getraind voor de Ten Miles en als de beloning dan volgt is dat des te mooier. Ik heb er eergisteren toch goed een halfuur over gedaan om al joggend een geslaagde selfie te nemen. Dat was even stressen.’

Bijna was er van een Facebookpost geen sprake. ‘Ik heb met steken moeten opgeven na vier kilometer. Gelukkig had ik mijn selfie na anderhalve kilometer genomen, net na mijn zesde dipje. Misschien was het de decompressie, maar opdracht volbracht dus.’

Omdat het aantal comments en journaalitems rond haar zorgwekkend laag blijft, heeft Pauline wat betreft 2018 een ander doel voor ogen. ‘De marathon van Antwerpen, maar dat vergt een zeer specifieke voorbereiding. Opstaan om 06u30. OMG.’

Wouter en Bart hebben ruzie. Aanleiding is een alledaags groepswerk over buikgevoel tijdens de begrotingsopmaak. Komt het ooit nog goed tussen deze twee achtjarigen? Wij vroegen het aan tweedeleerjaarwatcher Ivan.

‘Is dit groepswerk het einde van een vriendschap van bijna drie jaar?’ vraagt Ivan zich af. ‘Het lijkt er sterk op, maar laten we een slag om de arm houden. Meester Charles zal tijdens de middagpauze een ultieme poging ondernemen om ze dichter bij elkaar te brengen.’

‘Het gebeurt wel vaker dat groepswerken de verhoudingen op scherp zetten,’ bevestigt Ivan wat iedereen al weet. ‘Het gaat om de ander accepteren, toegevingen doen en je eigen willetje opzij durven schuiven. Kinderen van die leeftijd hebben het daar nu eenmaal moeilijk mee.’

‘In dit concrete geval voelt Wouter zich het meest tekort gedaan, terwijl Barts neus schijnbaar bloedt. Het is de vraag hoelang die laatste dat nog kan volhouden. Een representatieve peiling bij zeven klasgenootjes (foutenmarge 3,1%) wijst uit dat Bart overduidelijk de populairste is, hetgeen hem de ademruimte geeft het been langer stijf te houden, terwijl Wouter moet nadenken of blijven aandringen op excuses strategisch wel zo verstandig is, wil hij bij turnen niet altijd als laatste worden gekozen.’

Hoe is het toch zover kunnen komen? ‘Bart heeft in Wouter altijd een naïeve brave borst gezien, zeker nooit een bedreiging en Wouter dacht dat Bart hem wel oprecht een toffe knul vond. Ze hebben zich allebei in elkaar vergist. Maar nogmaals, op die leeftijd kan dat gebeuren.’

‘Zoals het nu oogt, zal hun groepswerk zwaar ontgoochelen. Belangrijk is dat er tussen hen weer een soort van verstandhouding komt, de resultaten op hun schoolrapport zijn al een tijdje teleurstellend. Het groepswerk moet volgende week maandag af zijn. Het weekend zal cruciaal worden,’ concludeert Ivan.

Bij het groepswerk was aanvankelijk ook Krisje betrokken, maar die liep blèrend weg omdat hij niet mocht noteren en zijn bek moest houden.

Wanneer iedereen meent dat het momentum al ruim vijf eeuwen vervlogen is, verrast de ontdekkingsreiziger Christoffel Columbus vriend en vijand postuum met excuses. ‘Ik had het heus zo niet bedoeld.’

‘Met de wetenschap van nu was ik nooit op zoek gegaan naar Indië,’ toont Columbus zich berouwvol. ‘Of was ik wel gegaan, maar had ik de ontdekking van Amerika voor mezelf gehouden. De beurskrach van 1929 en Björn Soenens, er zou nooit sprake van geweest zijn.’

Wrang door de gevolgen van zijn ontdekking waarvan Columbus de belangrijkste zelf al opsomde. Wrang omdat hij lange tijd bleef zwijgen over zijn roekeloos, onverantwoord gedrag. Inwoners van Afghanistan, Vietnam, Irak en Hiroshima en fans van Jan Ullrich achten zijn excuses veeleer te laat. Daarnaast blijft het inreisverbod voor Columbus in Noord-Korea gewoon van kracht.

Erfgenamen van Leif Eriksson vinden dat Christoffel Columbus nu op de blaren moet zitten. ‘Columbus koos voor de snelle roem. Leif daarentegen heeft de ontdekking van Amerika nooit aan de grote klok gehangen. Ofschoon de aanblik van Amerika-correspondenten, toen nog staand voor een iglo, wachtend op een liveverbinding, ook hem niet onberoerd liet.’

Donald Trump heeft Columbus al opgebeld om hem te feliciteren voor het aanbieden van zijn excuses. ‘Ach, de anderen maken allemaal fouten.’

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan luidt de alarmbel. ‘Vele dictators voelen zich niet thuis in een democratie en slapen daardoor slecht. Wie slecht slaapt, presteert ondermaats op het werk, waardoor dictators algauw moeten afrekenen met een negatief imago, ofschoon ze de economie een warm hart toedragen.’

‘Kritiek op de democratie is snel verdacht,’ betoogt Erdogan. ‘Maar laten we de dingen benoemen. Alle dictators die ik ken en die leven in een democratie voelen zich totaal onbegrepen. Het is gemakkelijk om te zeggen dat het aan de dictators zelf ligt, hoewel iedereen ziet dat dit geen toeval kan zijn. We moeten de vraag durven stellen: misschien ligt het wel aan de democratie?’

Het is Erdogan menens. ‘Ik zal met Turkije pas toetreden tot de Europese Unie als alle 27 landen naast Hongarije de rechten van dictators ernstig nemen. Eerder aandringen zal niet helpen.’

Erdogan reikt ook tips aan. ‘Stop met het organiseren van onzinnige referendums. Dat is werkelijk om dictators te pesten. En als je het dan toch doet, zou het al een begin zijn om de uitslag ervan niet te respecteren.’

De pogingen van Zoerle-Parwijs, Vremde en Gestel, drie boerengaten uit de provincie Antwerpen, om zich los te rukken van de gemeente waarbij ze nu horen en aansluiting te vinden bij Tsjetsjenië zijn op een fiasco uitgedraaid. ‘De bekrompen visie op moslims beviel ons slecht,’ legt de Tsjetsjeense leider Ramzan Kadyrov uit.

Ramzan Kadyrov.

Nu in de toekomst gemeenten verplicht worden te fuseren, kiezen sommige gemeenten liever zelf met wie ze paren. Daarbij kijken ze ook over de grenzen. Tsjetsjenië is een gegeerde bruid. Met ruim één miljoen inwoners overstijgt het gemakkelijk de 30.000 inwoners, waarop nieuwe fusiegemeenten dienen te mikken.

Een niet zo opmerkelijke keuze, zo vindt André, een plaatselijk stamhoofd. ‘In Vremde zijn er geen homo’s, in Tsjetsjenië ook niet, in Boechout wel volgens ons Maria. Dan is de rekening snel gemaakt.’

Hoewel drie Vlaamse boerengaten naar de Tsjetsjeense hand dongen, blijft alles zoals het was. ‘De inspanningen om holebi’s dood te zwijgen en als het moet te slaan, schept een band,’ geeft Kadyrov toe. ‘Maar hoe er neergekeken wordt op moslims, maakt een vredevolle en tolerante samenleving onmogelijk. Hallo, word wakker, het is 2017.’

Eerder geraakte al bekend dat Aalter zal fuseren met de Russische hoofdstad Moskou. In de marge viel te noteren dat het centrum van Moskou wordt omgedoopt tot Cremlin. ‘Niks om moeilijk over te doen, indien dat de enige voorwaarde is,’ aldus de Russische president Vladimir Poetin.

In het Limburgse Beringen staat een moskee waar moslims op heterdaad betrapt zijn terwijl ze Allah aanbeden. Dat blijkt uit een rapport van Staatsveiligheid.

Er waren al langer heftige vermoedens dat moskeeën voor religieuze doeleinden worden ingezet. Vlaams minister van meer dingen dan ze aankan Liesbeth Homans (N-VA) wil niet alle moskeeën over dezelfde kam scheren, maar zegt ze: ‘Waarschijnlijk gebeuren zulke praktijken in alle moskeeën.’

Staatsveiligheid is alvast niet mals voor de geviseerde moskee, die de scheiding van kerk en religie volledig aan haar laars lapt. ‘De moskee roept op tot gebed, lokt drommen mensen die Allah aanbidden, volwassenen eten er ook kinderen op en bovenal leert het kiesvee er de spitantste oneliners van Wouter Beke uit het hoofd.’

De man wil niet bij naam vernoemd worden, maar moeten we met de wensen van dit zelfzuchtig heerschap rekening houden, als hij zelf in een straathoekje plaatsneemt en vol schaamte voorbijgangers, onschuldige kapitaalkrachtige slachtoffers, aanspreekt om een beetje geld te geven, niet veel, gewoon om te kunnen overleven, en zo moedwillig het imago van Antwerpen bezoedelt?

Manuel mag dan wel kwetsbaar ogen (hij heeft geen dak boven zijn hoofd, heeft geen familie of vrienden, is uitgehongerd, heeft vreselijke ziektes en stinkt nog vreselijker), in wezen vernielt hij het werk van politici residerend in eigentijdse villa’s en statige herenhuizen die zich dag en nacht inzetten om het imago van Antwerpen op de parking te bevestigen.

Kent Manuel dan werkelijk geen gêne? Denkt hij nu echt dat zijn welzijn belangrijker is dan het beeld dat toeristen die zich storen aan bedelaars hebben van Antwerpen? Vindt hij zijn eigen leventje meer waard dan het imago van Antwerpen?

Voor een eenvoudige middenklasser met zijn schaapjes op het droge doch te allen tijde een hogere levensstandaard najagend, valt het nauwelijks in te beelden. Maar dit is dus Manuel. Zie hem daar nu zitten, een hoopje zieligheid, het middelpunt van ontkenning. Geen zier gevend om wat anderen van Antwerpen vinden. Neem zijn geld af. Het zal hem leren.

Enkele politici van N-VA liggen al langer op ramkoers met de feiten. De laatste in het rijtje is staatssecretaris in de strijd tegen gelijke kansen Zuhal Demir. ‘De feiten zijn vooringenomen. Leg me anders eens uit hoe het kan dat ze systematisch niet stroken met onze leugens.’

‘Je kunt niet ernstig aan politieke recuperatie doen als de feiten je constant moedwillig tegenspreken,’ foetert Zuhal Demir. ‘Wat die feiten ook zijn, geen idee eigenlijk, wat zouden die mij interesseren?’

Het moge duidelijk zijn. Demir wil komaf maken met de oude politieke cultuur waarin een feitje om bestwil met de mantel der liefde werd bedekt. ‘Kijk naar Amerika, zo kan het dus ook.’ Een van de eerste keren dat de feiten haar niet dwarsliggen, ofschoon die te verstaan geven dat je ook kunt kijken naar Siegfried Bracke om eraan toe te voegen dat het zo dus ook kan, zonder feitelijk uit de bocht te vliegen.’

Dit belet Demir niet om de feiten grondig te hekelen. ‘Of leg me dan eens uit hoe je de feiten nog serieus kunt nemen als die keer op keer de leugens van N-VA verdraaien? Ze zijn tendentieus en selectief. Een keer kun je onze framing weerleggen, excuses volstaan dan. Als dit geen strategie is om ons klein te maken, dan wel een ziekelijke obsessie.’

‘Ik ben een politica met idealen,’ hallucineert Demir. ‘Wat zou het mooi zijn om de waarheid de wereld uit te helpen. Of de feiten toch voor de keuze te stellen: aanpassen aan onze uitspraken of opkrassen.’ De staatssecretaris besluit strijdvaardig: ‘Al is de waarheid nog zo glad, ze krijgt de leugen niet plat.’

Het plan van Fons Duchateau (N-VA) om vluchtelingen naar het platteland te sturen, wordt daar ondanks alle vooroordelen over het platteland op algemeen gejuich onthaald. ‘Eindelijk komen we te weten tegen wie ons racisme gericht is.’

‘Ik dacht dat ik het nooit nog zou meemaken,’ vertelt een ontroerde Polydoor (98). ‘Altijd mensen die je van toeten noch blazen kent, vergassen of uitmaken voor het vuil van de straat, want dat is het eigenlijk, dat houd je geen eeuw vol. Het is des mensen om te willen weten wie ik moedwillig onheus bejegen. En dan zal blijken terecht of niet.’

Ook Rudolf (32) kijkt naar de komst van vluchtelingen uit. ‘De kwaliteit van mijn racisme zal alleen maar stijgen. Mijn vooroordelen zullen niet langer louter gebaseerd zijn op wat ik op Facebook lees, maar ook op wat ik hoor op straat van dorpelingen die mensen kennen die de vluchteling al eens gezien hebben in het echt, een verrijking.’

‘Racisten op het platteland worden niet serieus genomen,’ zucht Rudolf. ‘Omdat er hier geen vreemdelingen wonen, kunnen wij niet weten waarover de problematiek gaat. Wij hebben hier ook wel de krant van eergisteren. Het is onbeschoft om zo te generaliseren.’

Mariette (67) gloeit inwendig van nieuwsgierigheid, hoewel zij dat verlangen altijd zelf al kon bedwingen door naar de stad te gaan. ‘Dat durf ik niet. Ze zeggen dat het daar vol vreemdelingen zit.’