The Vremde Mirror

De man wil niet bij naam vernoemd worden, maar moeten we met de wensen van dit zelfzuchtig heerschap rekening houden, als hij zelf in een straathoekje plaatsneemt en vol schaamte voorbijgangers, onschuldige kapitaalkrachtige slachtoffers, aanspreekt om een beetje geld te geven, niet veel, gewoon om te kunnen overleven, en zo moedwillig het imago van Antwerpen bezoedelt?

Manuel mag dan wel kwetsbaar ogen (hij heeft geen dak boven zijn hoofd, heeft geen familie of vrienden, is uitgehongerd, heeft vreselijke ziektes en stinkt nog vreselijker), in wezen vernielt hij het werk van politici residerend in eigentijdse villa’s en statige herenhuizen die zich dag en nacht inzetten om het imago van Antwerpen op de parking te bevestigen.

Kent Manuel dan werkelijk geen gêne? Denkt hij nu echt dat zijn welzijn belangrijker is dan het beeld dat toeristen die zich storen aan bedelaars hebben van Antwerpen? Vindt hij zijn eigen leventje meer waard dan het imago van Antwerpen?

Voor een eenvoudige middenklasser met zijn schaapjes op het droge doch te allen tijde een hogere levensstandaard najagend, valt het nauwelijks in te beelden. Maar dit is dus Manuel. Zie hem daar nu zitten, een hoopje zieligheid, het middelpunt van ontkenning. Geen zier gevend om wat anderen van Antwerpen vinden. Neem zijn geld af. Het zal hem leren.