The Vremde Mirror

Volgens uitzendkantoor Randstad vinden werknemers een kutsfeer op de werkvloer steeds belangrijker. Zo ook Patricia (32): ‘Een gezamenlijke verantwoordelijkheid.’

‘Een bedrijf met een stabiele kutsfeer heeft altijd een streepje voor, werkgevers die zich aantrekkelijk presenteren vallen onherroepelijk af.’

Dat wil niet zeggen dat Patricia alle verantwoordelijkheid van zich afschuift. ‘We moeten allemaal ons steentje bijdragen. Daarom ga ik altijd met de trein naar het werk. Die bezorgt je onmiddellijk een humeur op maat.’

Een doorsnee werkdag van Patricia ziet er als volgt uit: om 08u50 komt ze twintig minuten te laat aan door een lama op de sporen, direct gooit ze een bommetje over de vluchtelingen of de erfenis van paars, op vrijdag nodigt ze een gastspreker uit (gisteren: Rudy De Leeuw), om 10u00 opent ze een pak rijstwafels (niet dat ze die graag eet, maar het kan hier alleen maar een hel worden als we allen onze stinkende best doen, redeneert ze), om 11u00 schoffeert ze enkele collega’s om hun vadsigheid, hierna volgt al snel de lunch die een ideaal platform is om achterklap te verspreiden, wat zich in de namiddag ontspint in een gezellig en dynamisch groepsconflict. Om 17u00 is iedereen blij dat ie naar huis kan.

Voorts heeft ze het ook niet met een vlotte bereikbaarheid van het werk, een mooie verloning en een empathische baas. ‘Dat werkt een gemoedelijke sfeer in de hand. We zouden nog vergeten dat we hier allemaal tegen ons goesting zitten.’

Patricia heeft niets met manisch vrolijke collega’s die er nooit de pest in hebben, altijd goedgeluimd zijn en met complimentjes strooien. ‘Er zijn er altijd die de boel moeten verzieken. Nefast voor de sfeer op de werkvloer.’

Wordt het niet eens tijd dat de mensen solidair zijn met politici? De vakbonden vinden in ieder geval van wel. In plaats van de pensioenleeftijd naar 67 op te trekken, bepleiten zij dat iedereen gewoon op 41 jaar met pensioen kan.

‘Het is altijd het kleine parlementslid in de Wetstraat dat de dupe is,’ klaagt Rudy De Leeuw (ABVV) aan. ‘Ze mogen geen bezoldigde nevenfuncties verzwijgen om hun hongerloontje aan te vullen, dan klaagt men weer over een gratis tienrittenkaart in eerste klas, nu zouden ze op 67 in plaats van op 41 jaar op pensioen moeten.’

‘Hardvochtig, kil en asociaal,’ zo noemt De Leeuw de maatschappij. ‘Naar de oorzaak waarom nu juist parlementsleden de boeman zijn is het raden. Een beetje meer empathie graag.’

Voor De Leeuw is het duidelijk. ‘Laat het volk zich aanpassen aan de politici, in plaats van altijd andersom. Populisme ten top. De pensioenleeftijd voor politici moet niet omhoog, die voor burgers omlaag. Die werken momenteel boven hun stand. Maar als je die perfide ongelijkheid aankaart, word je verketterd.’

De Leeuw roept op tot harde acties als Jan met de pet niet snel inbindt. Peter De Roover (N-VA) is alvast bereid om te staken. ‘Op de vakbonden kan je gelukkig altijd rekenen. Investeren in straaljagers, maar onder het mom van besparingen en de onbetaalbaarheid van de pensioenen parlementsleden langer doen werken. Een hypocriet, meedogenloos en gevaarlijk discours.’

Om de burgers gerust te stellen faciliteert de federale regering eind komende maand een kernramp. Ze wil op die manier de heilzame werking van jodiumpillen demonstreren.

De keuze voor Doel is niet zo verrassend. De kerncentrale solliciteert al langer naar een kernramp, maar viel altijd nipt uit de boot.

‘We hebben niet lang moeten twijfelen over de toewijzing,’ vertelt minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD). ‘Doel was met voorsprong de meest overtuigende kandidaat. Hun Bid Book overweldigend. De verouderde accommodatie, de gebrekkige infrastructuur, de dubieuze reputatie, de nabije ligging van Antwerpen, vind in België maar eens een geschiktere plaats voor een geslaagde kernramp.’

De Block wenst proactief te handelen. ‘De terroristen geen kans gunnen maar door zelf een kernramp te orkestreren laten we aan de hele wereld zien dat België niet zomaar een ‘failed state’ is. En we voorkomen veel narigheid.’

De minister vindt paniek een slechte raadgever. ‘Maar door de potentie van Doel is het voor de regering een kleine moeite om een kernramp te organiseren. We hebben Doel alleen nog een maand langer open te houden. Als we zo de mensen kunnen geruststellen en overtuigen van de doeltreffende werking van jodiumtabletten, dan is dat onze morele plicht.’

Tien van de tien Turkse despoten vinden niet dat zij te veel macht hebben. Dat blijkt uit een grootschalige bevraging bij alle alleenheersers uit Turkije.

Er wordt veel over ze geschreven. Ze laten zich niet afleiden door mensenrechten, staan kritisch ten opzichte van democratie en ze drijven door tot ze hun zin krijgen. Maar hoe kijken Turkse tirannen nu zelf naar de wereld? Daar vernemen we zelden iets over.

Tien van de tien Turkse dwingelanden vinden niet dat ze te veel macht hebben over de media in eigen land. Over hun invloed op buitenlandse komieken en columnisten zijn ze dan weer wel tevreden. Ook hun greep op de rechterlijke macht noemen ze best oké.

In totaal hebben alle alleenheersers van Turkije deelgenomen, dus representatief is het onderzoek zeker. Voorts werden er randzaken bevraagd. De grote meerderheid van de Turkse dictators vindt hun invloed op Duitse bondskanseliers naar behoren. Ze menen wel dat ze onvoldoende wegen op het beleid van de Europese Unie en de standpunten van de nog drie levende oppositieleden.

Wat vinden collega-politici hier nu van? ‘Voortdurend alle aandacht opeisen is op zich niet strafbaar,’ oordeelt Antwerps burgemeester Bart De Wever, ‘maar je kunt je er wel vragen bij stellen.’

Ahmet Koç (sp.a) snapt de kritiek niet. ‘Het is niet omdat je media aan banden legt, journalisten in de cel gooit, Facebook, YouTube en Twitter blokkeert, academici oppakt voor het ondertekenen van petities en politieke tegenstanders vervolgt, dat je de vrijheid van meningsuiting beknot. Dat is zonneklaar.’

Andere opvallende conclusie uit dit onderzoek: Turkse despoten zijn druk bezette mensen. Ze zouden allen wat meer tijd willen vrijmaken voor hun geiten, het lezen van een goed gecensureerd boek en het ontkennen van de Armeense genocide.

In de supermarkt staat u in de afdeling superfoods. U bekijkt aandachtig het assortiment verrijkt uranium, leest de etiketten en komt voor de onmogelijke keuze te staan: met of zonder toegevoegde suikers? Met smaak of alles voor uw gezondheid?

Suiker is nefast voor geheugen en metabolisme. Suiker is diabetes. Suiker is kanker. Suiker is doodgaan. Niet verwonderlijk dat steeds meer kritische consumenten bewust kiezen voor uranium zonder toegevoegde suikers.

Maaike (37) is zo’n kritische consument. ‘De energetische waarde van verrijkt uranium is van nature al hoog genoeg. Moet elk product soms suiker bevatten?’

Ook moeder van twee kinderen. ‘Door de zoete, plakkerige smaak is verrijkt uranium met toegevoegde suikers populair bij kinderen. Ze staan moe op, lepelen een potje naar binnen en ogen direct stralend. De suikerarme variant lusten ze niet, maar die meng ik nu in hun cornflakes. Zo krijgen ze toch hun dagelijkse portie verrijkt uranium binnen.’

‘We worden te afhankelijk van suiker,’ waarschuwt consumentenorganisatie Test-Aankoop. ‘Toch is de gesuikerde versie uit de rekken halen te voortvarend, we kunnen mensen hun dagelijkse energieboost die verrijkt uranium geeft niet zomaar ontnemen.’

De producenten van verrijkt uranium noemen de overbezorgdheid zeer selectief. ‘Een heksenjacht. Een beetje suiker, een kleine zonde, intens genieten. Het hoofdbestanddeel blijft wel verrijkt uranium. Laten we dat vooral niet vergeten.’

Hoe ver mag je gaan in het beledigen van gesteenten en mineralen? De eeuwenoude discussie is weer in volle hevigheid losgebarsten nu een koude steen vergeleken werd met Liesbeth Homans.

Het is moeilijk om er geen mening over te hebben. Een Vlaamse mineraloog vergeleek een specifieke koude steen (zie foto) met Liesbeth Homans. Is hij zijn boekje te buiten gegaan?

Nee, vindt het ene kamp. Het recht om stenen te beledigen die in het openbaar te vinden zijn is onbeperkt. Ook al is het noch geestig, noch functioneel, noch smaakvol. Het is niet omdat het hier een koude steen betreft, dat we plots van onze steen een hart moeten maken.

Daar gaat het niet over, meent een ander kamp dat het ontslag van de mineraloog eist. Hij kan onmogelijk zijn beroep uitoefenen als hij de objecten die hij objectief dient te benaderen zo vooringenomen te lijf gaat. Dan had hij maar journalist moeten worden.

Een volgend kamp (3/143) acht het beledigen van koude stenen onnodig provocatief, zielig en vindt het zwak om zaken met elkaar te vergelijken die zelf niet bij machte zijn glashelder weerwoord te bieden.

Andere kampen: moraalfilosofen die naar kerkvader Augustinus verwijzen, schetterende kerkjuristen, Bergen-Belsen en mensen die oordelen dat de Holocaust in iedere discussie nodeloos erbij gesleurd wordt.

Kan je stenen en mineralen zomaar uitmaken voor eender wat? Discussieer lekker mee via de geijkte fora. De koude steen laat het in ieder geval niet aan zijn hart komen.

Ouders op Facebook. Hoe ga je er als kind mee om? ‘Een heikele kwestie waarover de Europese Unie zich liever niet buigt,’ klaagt Jorik (9) aan. ‘Zolang de EU mijn ouders niet beschermt, moet ik het wel doen.’

Bezorgde kinderen roepen de politiek op het matje. Door hun drukke online leven is het voor hen niet evident om hun ouders voortdurend in de gaten te houden wanneer ze op Facebook zitten.

Een van hen is Jorik (9). ‘Ik krijg het wel de volgende dag op de speelplaats te horen wanneer papa ’s avonds halfdronken de mama van een klasgenoot op Facebook voor hoer uitscheldt. Hij mag dan wel gelijk hebben, Facebook is niet het ideale medium om die kennis te delen. Maar breng hem dat maar eens bij.’

‘Niet het enige incident,’ zucht Jorik. ‘Mama, je hoeft die foto’s niet te delen waarop de zevenjarige versie van mezelf met steunwieltjes fietst. Papa, die oproep om moskeeën in brand te steken kon ietwat smaakvoller. Mama en papa, wiens idee is dat gezamenlijke profiel?’

Hij verwijt de EU laksheid. ‘Je kan perfect zeggen: vooraleer ouders inloggen op Facebook moeten ze toestemming vragen aan zoon of dochter. Doen ze dat niet, dan moeten ze een uur vroeger naar bed. Alleen laat de EU het na om een wettelijk kader te scheppen.’

Dus neemt Jorik zelf initiatief. ‘Ik redeneerde lange tijd als volgt: ik heb mijn ouders niks te zeggen, zij hebben per slot van rekening mij ook de les niet te spellen. Die tijd is voorbij, vrijheid misbruik je niet straffeloos.’

Leeftijdsgenoten vinden dat Jorik zijn ouders moet durven loslaten. Toch noemt hij zichzelf geen overbeschermend kind. ‘Later als ze groot zijn zullen ze mij dankbaar zijn.’

In een videoboodschap dreigt IS ermee om België te bestoken met migraineaanvallen. Werkgevers voelen zich besodemieterd: ‘We hebben de barbaarsheid van IS onderschat.’

‘Het inzetten van migraine is misselijkmakend,’ legt Karel Van Eetvelt (Unizo) uit. ‘Waar bij een ordinaire zelfmoordaanslag burgers direct omkomen, kunnen deze bij leven en welzijn meerdere malen per week door een migraineaanval getroffen worden. Werkgevers betalen werknemers blauw om ziek thuis te blijven. Een ramp voor de economie.’

‘IS laat zich van haar slechtste kant zien,’ klaagt Fernand Huts (Katoen Natie) aan. ‘De onzekerheid is pervers. Komt een werknemer opdagen of niet? Heeft hij echt migraine of maakt hij misbruik van de situatie? Ontslag of ontslag na zweepslagen?’

De werkgevers roepen IS op tot sociaal overleg en hebben een compromis klaar. ‘Fleximigraine,’ vertelt Huts. ‘We willen migraineaanvallen beperken in de tijd, meer bepaald van vrijdagavond tot en met zondagavond. Om mensen die in het weekend werken niet te benadelen, is er voor hen een speciale regeling: zij krijgen migraine op hun vrije weekdagen.’

De vakbonden scharen zich achter IS. ‘Ik krijg hoofdpijn van deze discussie.’ verklaart Rudy De Leeuw (ABVV). ‘Een migraineaanval hoort op de meest onverwachte en ongelegen momenten te komen, het dagelijkse functioneren te verlammen, onbegrip los te weken. Aan deze verworvenheden kan je niet zomaar raken. Kennen werkgevers dan echt geen greintje menselijkheid?’

In Siberië deden wetenschappers de vondst van hun leven. Het karkas van een aldaar ontdekte mammoet bevat volgens hen Teletekstpagina’s over de laatste landstitel van Club Brugge.

Duizenden en duizenden kilometers verplaatsten mammoeten zich. Teletekstpagina’s met het bericht ‘Club Brugge kampioen’, waren destijds al een ware delicatesse. Op den duur zou zoals algemeen geweten de mammoet uitsterven door een chronisch gebrek eraan.

Wetenschappers dromen er al lange tijd van deze Teletekstpagina’s te klonen om de mammoet weer tot leven te brengen. ‘Niet zomaar sciencefiction,’ aldus onderzoeker Alexandr Konyshev. ‘De Teletekstpagina’s zijn goed bewaard. We hebben ze meteen kunnen identificeren als pagina 541 en 542.’

‘Net nu Teletekst met uitsterven bedreigd is door toedoen van de mens,’ alarmeren de erudiete en gereputeerde wetenschappers. ‘Zonder de productie van Teletekstpagina’s wordt ons onderzoek niet alleen gefnuikt, maar komen hele ecosystemen in gevaar. Laat het niet zo ver komen als bij de mammoeten.’

Afgunstige historici trekken de authenticiteit van de ontdekking in twijfel. ‘Toen Club Brugge voor het laatst kampioen speelde, was er nog geen sprake van de mammoet.’

Het is niet de eerste zonderlinge vondst in het karkas van een mammoet. Vorig jaar kwam zo nog de recentste update van het partijprogramma van N-VA boven water.