The Vremde Mirror

De Facebookcampagne om Lea (24) op Facebook te houden, valt niet in dovemansoren. Zij plant volgende week haar terugkeer. ‘Ik wist niet dat ik zo gemist zou worden.’

Vorige week dinsdag verwijderde Lea haar Facebookaccount. ‘Het is nooit mijn intentie geweest mensen te kwetsen, maar dat had ik kennelijk verkeerd ingeschat.’

‘Vervolgens kreeg ik mails of ik zeker was. Eerst dacht ik: het is al goed, groot bedrijf dat leeft van advertentie-inkomsten. Maar dan werden de mails persoonlijker. Tim, Elke, Albrecht, Giovanni en Virginie hebben al een tijdje niets van je gehoord. Ik vond het een beetje zielig, maar ik moest mijn mening al snel herzien.’

‘Vrijdag kreeg ik een mail van Facebook dat het toch eenzaam is om zonder Facebook koffie te drinken, terwijl ik op dat moment in een koffietent zat en me eenzaam voelde. Toen wist ik: Facebook zit echt met me in.’

‘En dan begin je te twijfelen of je wel de juiste beslissing hebt genomen,’ erkent Lea. ‘Zeker toen Mark Zuckerberg me met mails ging bestoken, dat ik dacht, zo goed kennen we elkaar toch niet? Ik was mis: hij wist zelfs op wie ik heimelijk verliefd ben en kende mijn zoekgeschiedenis.’

Waarom Lea initieel Facebook verliet? ‘Ik had geen inspiratie voor een opiniestuk en om mijn privacy. Je hoorde er kwalijke dingen over. Maar ik weet nu: ten onrechte.’

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) betreurt dat het kind in Parijs door een man zonder papieren moest gered worden. ‘De illegaal kreeg prompt een verblijfsvergunning en werk aangeboden. Ik voel me tegen de muur gezet. Dit schept een gevaarlijk precedent.’

Francken fulmineert. ‘Dit is je reinste misbruik van onze empathie. De starre afkeer voor deze zieltogende paupers waar ik mijn retoriek op stoel, zal zienderogen afnemen. Want ja, de illegalen redden toch maar mooi onze kinderen. Ik kan niet aan iedere illegaal die een kind tegenhoudt om boterhammen met Samsonworst te eten een verblijfsvergunning geven.’

De staatssecretaris ruikt een verdoken politieke agenda. ‘De opengrenzenlobby huurt helden zonder papieren in om mijn streng maar rechtvaardig asielbeleid te slopen. Bent u ook voor een streng, maar rechtvaardig migratiebeleid? RT dan dit bericht.’

‘Het zou me niet verwonderen mochten illegalen in hun land van herkomst opgeleid worden om kinderen te redden. Heb je gezien hoe vlot hij die flat opklom? Die heeft dat nog gedaan en ik ga niet gissen voor welke doeleinden. Roofmoord op klaarlichte dag.’

Een kind in nood, maar je hebt geen papieren, wat doe je? ‘Laf weglopen, liefst gefilmd door omstanders zodat iedereen ziet wat voor uitvreters illegalen zijn. Het kind laat zich hierop redden door een manhaftige Vlaming, die zich eerst hult in de Vlaamse vlag. Het asieldebat mag niet gekaapt worden door emoties.’

Kinderen die zich laten redden door illegalen krijgen alleen een waarschuwing en twaalf lessen over de gevaren van het communisme.

‘Ja toch? Hij heeft het heus zo gezegd. Niet flauw doen. Hij bedoelde het zo.’

Deze politicus beleeft naar eigen zeggen een topdag, hoewel zijn medewerkster de sfeer enigszins tempert. ‘Er zijn wel mensen gestorven. Dood.’

‘Tuurlijk Helga, net daarom. Het ideale moment om een tegenstander te kielhalen. Zelfs een jerrycan met water waar in drukletters ‘benzine’ op staat, vliegt nu onherroepelijk in de fik. En zeg nu zelf, lieve Helga, toch niets dat zo ontroert dan de dankbaarheid in de ogen van een onderbetaalde online redacteur van Het Nieuwsblad?’

‘Het is mijn morele plicht om de aandacht in zulke speciale omstandigheden op mij te richten, ja? Hoe vaak per dag gebeurt het dat ik iemands dood kan ombuigen in een likebom op sociale media? Ik kan toch niet een deel van de schuld niet in andermans schoenen schuiven? Wat een nalatigheid zou dat zijn! Waarom gaan er anders mensen dood, lieve Helga?’

‘Denk aan mijn achterban die met de handen voor de ogen mij zal liken en retweeten. Denk aan alle in verontwaardiging badende opiniestukken die mijn tegenstanders reeds klaar hebben liggen. Denk aan mijn verbaasde reactie om de storm aan verontwaardigde reacties zodoende ik mijzelf als het echte slachtoffer kan profileren.’

‘Oh Helga, wat ga ik scoren met deze tweet. Beloof me echter, dat wanneer ik dreig te verzuipen in de likes en reacties, dat ik mezelf blijf en de voeling met de werkelijkheid niet verlies. Je ziet het te vaak. Ik zie je knikken, dank voor die gemoedsrust. Druk ik op ‘tweet’?’

Gisteren overleed regiojournalist Evert Verbraeck op zestigjarige leeftijd. Hij laat een vrouw na van wie hij reeds dertig jaar gescheiden is.

Verbraeck begon zijn carrière bij Het Volk en stapte in 1995 over naar Gazet van Antwerpen waar hij tot zijn overlijden regiocorrespondent was in Sint-Katelijne-Waver, hoewel hij een goed verhaal uit Duffel of Rumst niet per se afsloeg.

Verbraeck werd geroemd om zijn zelfkennis, zo denken we te mogen vermoeden. Het grote nieuws scheen hem onverschillig te laten. Was te hoog gegrepen, zou men hardop opperen, mocht hij nu gisteren niet zijn overleden.

Van regiojournalisten wordt gezegd dat ze gebuisde journalisten zijn. Van journalisten dat ze gebuisde romanauteurs zijn. Van romanauteurs dat ze gebuisde dichters zijn. En van dichters wordt gezegd dat ze werk moeten zoeken. (in deze keten wordt de regiojournalist slechts voorafgegaan door de sportjournalist, maar dat is een andere kwestie)

We kennen de boutade en Verbraeck ook. Hij trok het zich niet aan en behandelde elke lokale wetenswaardigheid alsof het mondiaal voorpaginanieuws betrof.

Parkiet gevallen in vijver gered door kat. Dorpsbewoners verwarren avant-gardistisch kunstwerk met broodautomaat. Dorpsbewoners in schuldbemiddeling na onbewust vernielen avant-gardistisch kunstwerk. Dit soort nieuws.

Hij leidde een prima leven tot op een dag. Wat hem bezielde? Was het toch beroepseer? De drang om alsnog iets na te laten en de tijd die geen genade kent? We zullen het nooit met zekerheid weten vanwaar die plotse interesse voor de Bende van Nijvel eind vorig jaar.

Of die speurtocht hem fataal werd, valt moeilijk te zeggen. Verbraeck stierf volgens De Rijkswacht die als eerste ter plaatse was een natuurlijke dood.

Fleur (34) kan het niet langer aanzien. ‘De hele sector lijdt onder de wildgroei aan zelfverklaarde coaches en therapeuten zonder diploma. Onze geloofwaardigheid staat op het spel. Verkoop maar eens gebakken lucht met een kaduuk imago.’

‘Daarom ben ik ook zo belangrijk. Ik leer mensen zelfverklaarde coaches herkennen. Zij die de boel verzieken en de goede naam van ons vak misbruiken voor eigen gewin.’

‘Als u een coach zoekt, kom dan eerst naar mij. Dan leer ik u de beginselen aan hoe een lapzwans van een expert te onderscheiden. Het is uw geld waard, u wilt niet weten wat voor rotzooi u er anders mogelijk te wachten staat,’ waarschuwt Fleur.

‘Wanneer u de twaalf sessies voltooit en de vragenlijst over de kwaliteit van deze sessies accuraat invult, krijgt u een diploma dat uw expertise inzake zelfverklaarde coaches en hartchirurgie bewijst.’

Marcus (18) (niet zijn echte naam, wel zijn echte leeftijd) heeft het plan opgevat om zijn studiekeuze niet te laten bepalen door hetgeen arbeidsmarktspecialisten, economen en andere voltijdse opiniestukkenschrijvers bevelen. Geen satire.

© Wikimedia Commons

Zo gênant eigenlijk. Krijg je de kans om te studeren, laat je een vetbetaalde baan in de financiële sector of als ingenieur liggen. Maar laten we luisteren naar de beweegredenen van Marcus, zo netjes zijn we wel.

‘Ik wil vooral iets studeren wat ik graag doe. Iets studeren waar ik me niet goed bij voel, daar wordt niemand beter van.’

Stop, we weten genoeg. Dit is Marcus, beste mensen. Marcus gaat studeren en nu komt het: Marcus vindt dat een riant betaalde job geen drijfveer mag zijn bij zijn studiekeuze. De verdere uitleg besparen we u, of u gelooft ons niet. Maar hij gebruikt woorden als innerlijke drijfveren en meerwaarde als mens. Twee woorden ontbreken: ‘bankrekening’ en ‘mijn’.

Dit antimaterialistische zwijn laat zich leiden door zijn persoonlijke interesses in plaats van door de behoeften van de arbeidsmarkt. We verzekeren u: dit is niet om te lachen.

Hij is nog jong, dat klopt. Is er dan niemand die hem tegenhoudt? Hem erop wijst dat hij eerst een burn-out moet doorworstelen en dan pas tot het inzicht hoort te komen dat werk niet alles is? Dat antropologie studeren altijd nog kan?

Hoe houdt Matthias (25) dit toch vol? Matthias vraagt het zich in alle eerlijkheid af. Al dagen valt hij anderen lastig met de boodschap dat hij last heeft van hooikoorts. En het einde is nog niet meteen in zicht.

© Wikimedia Commons

‘Ik geraak er maar niet van verlost. Vreselijk. Overal waar ik kom, begin ik over mijn hooikoorts. Kijk, nu doe ik het weer.’

Niet iedereen reageert even begripvol op de breedvoerige uiteenzettingen van Matthias. ‘Zit je te klagen over hooikoorts, raden ze een puffer aan. Een puffer, alsof dat me doet ophouden met te praten over mijn hooikoorts. Ik win er hoogstens de Giro mee.’

‘Sommigen vinden ook dat ik overdrijf. Ze zeggen: ‘Het zijn maar klaagzangen over hooikoorts. Weet je wat pas ellendig is? Hooikoorts.’ Dan zie je dat alleen maar kunnen praten over je eigen hooikoorts nog in de taboesfeer zit. Dit onbegrip stimuleert niet om erover te praten.’

‘Niezen, jeukende ogen, kortademigheid, moe, soms ook hoofdpijn, algehele malaise in feite. Beroerd voel ik me ook. Dat zijn de typische symptomen die je ziet bij mensen die maar over één ding kunnen praten: hun hooikoorts.’

‘En artsen staan machteloos,’ weet Matthias. ‘Wachten tot het hooikoortsseizoen voorbij is, zeggen die. In afwachting zal ik ermee moeten leren leven dat ik iedereen over mijn hooikoorts inlicht.’

Matthias (25) verwacht evenwel niet dat hij eraan zal sterven. ‘Het is geen hooikoorts.’

Jarenlang domineerde Bart De Wever het politieke debat. Inmiddels kan hij een scheet laten zonder dat media middels een poll peilen naar uw mening over de verspreide geur. Waarom is zijn ster beginnen tanen? Wij zochten hem op.

Bart De Wever ijsbeert door zijn living zonder dat er een cameraploeg hem achtervolgt. Buiten ons zijn alleen journalisten van De Zondag en Gazet van Antwerpen, Jan De Meulemeester die alles filmt met zijn iPhone en Jan Segers aanwezig. Een jaar geleden was zoiets nog ondenkbaar.

De Wever is zichtbaar de wanhoop nabij. ‘Ze gaan beter couscous eten in hun eigen land. Is dat niet stereotiep en ranzig genoeg misschien? Ik denk dat Filip Dewinter hier zelfs niet zomaar mee zou wegkomen. Wat kan ik nog meer doen?’

De aanwezige journalisten sussen De Wever dat hij zichzelf niets te verwijten heeft. Hij heeft zijn best gedaan, volgende keer beter.

De Wever knikt. ‘Als dit al niet als polariserend wordt ervaren. Godverdomme, Theo. Je maakt het mij wel heel moeilijk. Straks moet ik het nog hebben over de begroting, de toekomst van de pensioenen, eerlijke fiscaliteit of niet lachen de klimaatverandering. Dat kan echt de bedoeling niet zijn.’

De bedrukte sfeer weegt op het gezelschap tot er nieuws binnensijpelt ‘Een kind van 2 dood? Van Irakezen? En de ouders waren erbij? Meer moet ik niet weten. Dank! Dank!’ De Wever voert een huppeldansje uit en wenkt een ten tonele verschenen medewerker: ‘Bel de nieuwsdienst van VTM, onmiddellijk!’

‘Veel te zoute chips, asbestkoekjes en mensonterend slechte televisieprogramma’s. Dat ga ik als CEO van mijn bedrijf later kinderen door de strot rammen.’ De kleine Hans (7) ziet het groots. ‘Noteren jullie dat goed, mijn bedrijf zal ook ethiek hoog in het vaandel dragen.’

© Wikimedia Commons

Wat Hans nog wil verkopen aan kinderen? ‘Noem maar op. Frisdrank, energiedrankjes, alle soorten snoep, Nederlandstalige muziek, sessies bij de psycholoog uitgedost als een kleurrijk figuurtje, alcohol, kindersigaretten, desnoods charcuterie. De mogelijkheden zijn eindeloos.’

Op het eerste gezicht is niet alles even geschikt voor kinderen. ‘Maar dat maakt allemaal niet uit, want mijn bedrijf is ethisch. Maar als het niet ethisch is, dan hangt er toch een geurtje aan van kattenbraaksel met Samsonworst in. Daarom zal mijn bedrijf ethisch zijn. Normen, waarden en extra zoete cola met een leuk tekeningetje op de verpakking. Perfect.’

Waarom kinderen? ‘Het makkelijkste doelwit natuurlijk. Zie naar mezelf. Ik moet maar aan mama’s jas hangen om iets te krijgen. Papa moet dat niet proberen. Kijk, ik doe dit niet om rijk te worden, maar omdat er economische wetmatigheden zijn.’

Heeft hij dan geen probleem met sigaretten? ‘Ik herhaal: mijn bedrijf zal ethisch zijn en uitpakken met een gevarieerd aanbod voor kinderen. Heb je dan liever een musical met Jelle Cleymans?’

‘Wat een treurigheid,’ zucht Olivier (39). ‘Al die grote schrijvers dood en ik heb ze stuk voor stuk gelezen. Wat een persoonlijk drama, hoe kom ik dit ooit te boven?’

© Wikimedia Commons

Olivier is een gebroken man. ‘Sterft er een schrijver van wie het volledige oeuvre op je nachtkastje heeft gelegen, is dat toch altijd een stukje van je ziel dat erodeert. Elke dag gaan er wel vier schrijvers dood wier werken ik van de eerste tot de laatste letter heb gelezen. Ze zijn elk afzonderlijk mijn enige helden. Sommige schrijvers kenden me zelfs persoonlijk.’

‘Neem nu de dood van de Panamees Ismael Barceñas. Dagen was ik er kapot van. Was voor mij altijd een outsider voor de Panamese versie van de Libris Literatuurprijs. Die kan hij postuum nog ontvangen. Die zou ik weigeren, was ik Barceñas. Gaat de literatuur deze mokerslag overleven? Van de nog levende schrijvers heb ik vrijwel niets gelezen. Ze interesseren me niet, ze blijven altijd lauwe echo’s van Barceñas.’

‘Oh nee, een pushbericht van een Turkmeense nieuwssite. Nee, nee, nee, het mag niet waar zijn. Kvershin Okhmohwwabayev is op 58-jarige leeftijd plots overleden. Toevallig las ik gisteren nog een in het Servisch vertaald werk van hem. Het tweede deel van zijn spraakmakende maar altijd onvoltooide trilogie over een sprekende geit die alle boeken ooit verschenen heeft gelezen en met die kennis voorts niets doet, in de eerste twee delen althans. Wat een tragedie. Wat een verlies voor de Centraal-Aziatische literatuur. Wie ga ik nu moeten lezen?’

Alvorens Olivier alleen te laten met zijn verdriet, vragen we of hij zijn boekenkast kan tonen. Kwestie van geen stockfoto van een stoffige bibliotheek te moeten gebruiken. ‘Nee, liever niet. Dat komt zo snoeverig over. Ik wil niet dat de mensen een fout beeld van me krijgen.’