The Vremde Mirror

‘Wat een treurigheid,’ zucht Olivier (39). ‘Al die grote schrijvers dood en ik heb ze stuk voor stuk gelezen. Wat een persoonlijk drama, hoe kom ik dit ooit te boven?’

© Wikimedia Commons

Olivier is een gebroken man. ‘Sterft er een schrijver van wie het volledige oeuvre op je nachtkastje heeft gelegen, is dat toch altijd een stukje van je ziel dat erodeert. Elke dag gaan er wel vier schrijvers dood wier werken ik van de eerste tot de laatste letter heb gelezen. Ze zijn elk afzonderlijk mijn enige helden. Sommige schrijvers kenden me zelfs persoonlijk.’

‘Neem nu de dood van de Panamees Ismael Barceñas. Dagen was ik er kapot van. Was voor mij altijd een outsider voor de Panamese versie van de Libris Literatuurprijs. Die kan hij postuum nog ontvangen. Die zou ik weigeren, was ik Barceñas. Gaat de literatuur deze mokerslag overleven? Van de nog levende schrijvers heb ik vrijwel niets gelezen. Ze interesseren me niet, ze blijven altijd lauwe echo’s van Barceñas.’

‘Oh nee, een pushbericht van een Turkmeense nieuwssite. Nee, nee, nee, het mag niet waar zijn. Kvershin Okhmohwwabayev is op 58-jarige leeftijd plots overleden. Toevallig las ik gisteren nog een in het Servisch vertaald werk van hem. Het tweede deel van zijn spraakmakende maar altijd onvoltooide trilogie over een sprekende geit die alle boeken ooit verschenen heeft gelezen en met die kennis voorts niets doet, in de eerste twee delen althans. Wat een tragedie. Wat een verlies voor de Centraal-Aziatische literatuur. Wie ga ik nu moeten lezen?’

Alvorens Olivier alleen te laten met zijn verdriet, vragen we of hij zijn boekenkast kan tonen. Kwestie van geen stockfoto van een stoffige bibliotheek te moeten gebruiken. ‘Nee, liever niet. Dat komt zo snoeverig over. Ik wil niet dat de mensen een fout beeld van me krijgen.’