The Vremde Mirror

Om tot het leven toe te treden, laten vele zuigelingen zich dopen. Veeleer omdat de omgeving dit in hun plaats besluit, dan dat ze hier zelf bewust voor kiezen. Zijn zulke praktijken nog van deze tijd?

Met vettige handen besprenkelt een oude man het hoofd van Nora (3 weken) met water. De tranen springen haar in de ogen, maar ze vlucht niet. Ze weet, later ga ik dit zo hard kunnen gebruiken. Hier smeed ik banden voor het leven met euhm euhm euhm.

De oude man houdt dan op, zou je denken. Maar nee, integendeel. Alsof dat nog niet volstaat, dompelt hij het hoofdje ook nog eens in het water van de doopvont. De beproeving heeft voor Nora lang genoeg geduurd. Ze begint heel hard te schreien. Een man en een vrouw houden haar vast en hangen grijnzend boven Nora’s hoofd. Mensen die Nora van nergens kent kijken wellustig toe. Ze wilden drama, ze hebben drama. De vernedering is compleet.

Nora voelt zich gebruikt. Dat moet je haar niet vragen. Laat je dan toch niet dopen, lieve Nora. Maar de maatschappelijke druk is zo immens dat er nauwelijks van vrije wil sprake is.

De oude sekteleider pleit zichzelf vrij. ‘Ze had niet aangegeven watervrees te hebben. Dan hadden we haar ondergedompeld in Leffe. Grapje hé. Achteraf bekeken hadden we haar beter vieze schachtenpap intraveneus toegediend, ze een hindernissenparcours laten afleggen of haar gedeponeerd in een vondelingenschuif. Maar dat kun je onmogelijk op voorhand weten.’

Help! Mijn papa speelt golf. Krijg ik het dan later ook? Het is iets waar vele tieners en twintigers mee worstelen. Onze huispsychologe Carla wikt en weegt.

Sébastien (17) zit er terneergeslagen bij. ‘Mijn vader is sportpresentator en dat is niet eens het grootste probleem. Hij golft in zijn vrije tijd. Hopelijk ik nooit. Het begon zeven jaar geleden. Ik dacht dat het wel over zou gaan. Maar toen begonnen neven, ooms en schoonmoeders te golfen. Een familiekwaal. Ik maak me nu ernstig zorgen. Vader heeft me nog nooit gevraagd om met hem mee te gaan golfen, maar ik ben bang dat die dag ooit komt. Is dit mijn toekomst, Carla?’

Die bezorgdheid is volkomen terecht, Sébastien. En je bent er zeker niet alleen mee. Vele jongeren van jouw leeftijd zijn bang dat eagle, birdie en par later tot hun basisvocabularium zullen behoren. Dat ze een snob worden die met een glaasje bubbels en een toast met kaviaar in de hand neerkijkt op de oude vriendenkring. Die zich op de golfclub omringt met mensen die net zo zijn.

En ik kan zeggen Sébastien dat dit meestal ook zo is. Je kunt er weinig aan doen. Erfelijke factoren zoals veel geld spreken ontegenzeggelijk een rol. Het is niet jouw fout dat vader geluk had op de beurs. Stevig erfde. Of een winstgevend bedrijf in Panama runde.

Maar er is een krachtige remedie. Wees je daarvan bewust. Het is als rijkeluiskindje niet altijd eenvoudig, maar wentel je in diepe armoede. Doorbreek die barrière. Word werkloos. Verbras al je geld. Gokschulden, ook een optie. Je hebt je lot in eigen handen. Vergeet dat niet. Maar geloof dat je kunt mislukken in het leven. Vooral dat. Geloof in eigen mislukken is het belangrijkste. De beloning zal groot zijn.

Hans snapt niks van het Eandis-dossier maar heeft toch een duidelijke mening die geen ruimte laat voor verbeelding: ‘Ik vind het maar niks dat ik er niks van snap.’

‘Ik probeer me levendig voor te stellen hoe elk Chinees tv-journaal al drie weken opent met het onheilsbericht misschien toch niet de verwachte 14% van de aandelen in handen te krijgen van een Belgische werkmaatschappij van het distributienet voor elektriciteit en aardgas die actief is in 239 gemeenten in Vlaanderen. Wikipedia, ik heb het moeten opzoeken. Ook als ik de hyperlinks open lukt het me niet.’

Hans wordt er moedeloos van. ‘Over straat lopend zie je in de ogen van voorbijgangers dat ze doorwrochte opinies vormen over Eandis. Ik zeg dat vrank en vrij. Ik vind het maar niks dat ik ze niet kan doorgronden.’

Geen taboes. Geen censuur. Zo is Hans. Het mag niet verwonderen dat hij de wind fel van voren krijgt om zijn scherpzinnige bijdrage in dit toch heikele dossier. ‘Hoe kan hij dit zeggen? Hoe durft hij? Hij kan niet zomaar ongestraft beweren dat hij het maar niks vindt van het Eandis-dossier niks te snappen. Is de kwestie begrijpen per se beter? Dat kan hij niet weten. Die nuance vergeet hij. Kwade wil?’

‘Typisch deze tijd om heel luid je zegje te willen doen over dingen waarvan je geen kaas hebt gegeten. Hans kan beter zijn bek houden,’ nuanceren Eandis-deskundigen op Twitter.

Uit voorzorg weet Hans alvast dat de Chinese Muur niet echt vanuit de ruimte zichtbaar is.

Moh, zo schattig. Zesenzestig jaar oud is Fernand en hij komt nu pas te weten hoe een belastingbrief eruitziet. ‘Bestaat dat al lang? Hebben al die vakjes een nut? En wat is de hoofdprijs?’

De kinderlijke verbazing. De oprechte verwondering. Cynici zullen ongetwijfeld anders beweren, maar het bestaat nog. Neem nu Fernand. Fernand is 66, tamelijk gefortuneerd en kent elk hoekje van de Caribische Zee. Toch komt deze man van de wereld voor het eerst in aanraking met een belastingbrief.

Zo authentiek. Zie Fernand de brief besnuffelen. Hem gefascineerd alle vakjes, cijfers en kolommen bestuderen. Hij begint zich existentiële vragen te stellen. ‘Zou mijn leven er anders hebben uitgezien mocht ik eerder weten wat een belastingbrief is?’

Zijn hart vult zich even met spijt en nostalgie. Maar niet voor lang. ‘Het heeft geen zin. De klok terugdraaien is onmogelijk. En je kunt niet alles hebben in het leven. Wees blij met wat je hebt. Dat is mijn devies.’

Het is nog niet te laat, Fernand. Wees een keer ondernemingsgezind. Grijp die kans. Het is een mooie en lange traditie onder het gewone volkje dat geen andere dromen kan koesteren om de brief elk jaar zo fideel mogelijk in te vullen en op te sturen naar de fiscus. Doe je ook mee, Fernand?

‘Pffff, nee. Het ziet er mij wel tof gerief uit, maar dat is niks voor mij. Ik ben daar veel te oud voor.’

Een pr-stunt, een flauwe grap of gewoon kwalijke realiteit? Drommen studenten zullen dit academiejaar Leuven overspoelen. Of toch al zeker zeventien. Komt dit wel goed?

Vrijwel ongezien. In Leuven start morgen het nieuwe academiejaar. Jawel, Leuven pakt groots uit met een eigen universiteit. Het is voorwaar geen flauwe grap. Verschillende bronnen hebben dit nieuws inmiddels bevestigd.

Over het waarom doen meerdere verhalen de ronde. Is het gebluf en gepronk ten koste van jongeren hun toekomst? ‘Een universiteit is toch het statussymbool bij uitstek voor een stad,’ klinkt het in Lier. ‘Het valt niet te vergelijken met pakweg een veemarkt.’

Volgens insiders zorgt het lokaal orakel voor te veel overlast op Twitter en zocht men voor hem een dwingende bezigheid. Het rectorschap is logischerwijs het eerste wat men in zulke situatie kan bedenken. De man in kwestie, ene Rik Torfs, gelooft zelf dat de universiteit een blijvertje kan worden.

In Antwerpen kijkt men geamuseerd toe. Een opportuniteit volgens rector Herman Van Goethem. ‘De KU Leuven (zo zal de universiteit in Leuven heten, red.) kan uitgroeien tot een filiaal van de UA. De studenten die hier niet kunnen volgen, maar toch koste wat het kost een universitair diploma willen behalen, raden we aan naar Leuven te gaan. Een Fiat is ook een wagen.’

Ook in Gent geen vrees. De UGent meldt in optima forma te zijn Leuven te bekampen. Alleen in Hasselt reageert men wat geprikkelder. ‘Alsof je in een vingerknip Harvard aan de Dijle hebt. Niet ieder provinciestadje met een socialist als burgemeester moet een eigen universiteit hebben.’

Voor Lennart (32) is de start van het nieuwe academiejaar ook een nieuw begin in zijn leven. ‘Het postgraduaat Genderstereotypen in de populaire cultuur van de Itelmenen moet me voorbereiden op het echte leven.’

Lennart kijkt reikhalzend uit naar wat het academiejaar brengt. ‘Het was verleidelijk om voor het postgraduaat Opvattingen over littekentherapie bij de Azteken of een master Taal- en Letterkunde te kiezen. Maar wat ben je daar nu mee als je werk moet zoeken? Exact niets.’

Het postgraduaat Genderstereotypen in de populaire cultuur van de Itelmenen echter is voor Lennart de buitenkans om zichzelf in de markt te zetten. ‘Ik ga me eindelijk op de gendergeschiedenis van de Itelmenen kunnen toeleggen, maar het studieprogramma belooft me ook meer context te verschaffen over de algemene geschiedenis en de Itelmeense tradities wat betreft afvalophaling.’

Lennart hoopt bovenal een mondje Itelmeens te leren spreken. ‘Wie kan dat zeggen? Volgens Wikipedia spreken minder dan 500 mensen de taal. De schaarste bewijst de noodzaak ervan. Een unique selling point bij mijn zoektocht op de arbeidsmarkt.’

In het tweede semester wachten er Lennart vier maanden Erasmus naar Kamtsjatka. Waarom toch de Itelmenen en niet een ander volk? ‘Ik ken hun cultuur niet, maar die heeft me altijd al gefascineerd. Ik moest ook een keuze maken. Ik wil niet die eeuwige student worden.’

Allez toe. Please. Kom kom. Kom kom kom kom. Like me dan als je kan.

Lezen hoeft niet. Daarom hebben we voor het gemak de tekst tot het uiterste minimum beperkt zodat onze lezer (enk.) zich met nuttige zaken kan bezighouden zoals het aanklikken van meer van dit soort artikels. Waar elders vindt een mens die service? Dus like. Geklikt heb je al. Waardeloos is je dag al. Dat katje. Zo schattig. Like.

Niet overtuigd? Meneer of mevrouw is een meerwaardezoeker? In dit bericht wordt vermeld dat Karen Damen op Instagram zit. Geïnsinueerd dat er dertien redenen zijn waarom Josje een lijstje verdient. En seksisme. Hilarisch. Like. Je durft niet. Like. Nee, je durft niet. Schijtbroek.

De onvergeeflijke taalfout vergeten. Of toch niet. Zo wordt het nooit wat. Voorruit dan maar.

Het lijkt geen vraagstuk. Koolhydraten of rattengif? ‘Sporadisch zondigen mag,’ verrast kookboekengoeroe Pascale Naessens. ‘Een koffiekoek op zondag kan niet heel veel kwaad. Maar dan ook alleen op zondag. Overdrijven is immers nooit goed. En durf te variëren.’

Naessens lijkt te willen benadrukken geen antisuikerfundamentaliste te zijn. ‘Het gaat om evenwicht en variatie. Natuurlijk mijd je best koolhydraten als de pest. Maar van een aardappel ga je nu niet onmiddellijk dood. Die nuance vergeet ik heus niet.’

Toch hekelen diëtisten de dubbelzinnige houding van Naessens. Zij waarschuwen voor een te eenzijdig dieet. ‘Veel jonge vrouwen zijn door Naessens overgeschakeld op rattengif en verwaarlozen de rest van hun voedingspatroon met eetstoornissen als gevolg. En wie kan uitsluiten dat we over vijftig jaar niet naar rattengif kijken zoals we nu naar asbest of suiker kijken?’

Naessens begrijpt de kritiek deels. ‘Zolang je rattengif niet mengt met eiwitten of koolhydraten kun je niet veel verkeerd doen. Maar rattengif is zoals water en elk voedingsmiddel. Te veel ervan is nooit goed. Nu goed, het is ook geen suiker. Het is belangrijk dat de mensen dat weten.’

Er wordt al langer geïnsinueerd dat de rattengiflobby haar chanteert. Naessens bijt van zich af. ‘Ik wil dat mensen genieten van hun eten. Laag om me dan op die manier aan te vallen.’

Drank? Drugs? De tieners van nu vinden het te banaal. Daarom experimenteren ze met De Zevende Dag en elektrische fietsen. ‘Een onrustwekkende trend,’ waarschuwen tal van experts.

Een avondje doordrinken en het bijbehorende coma is voor de jeugd van tegenwoordig niet langer intens genoeg. Liever kijken jongeren in uitgesteld relais naar een halve aflevering van De Zevende Dag.

Artsen waarschuwen. ‘Het coma is veel dieper en de hersenschade is onomkeerbaar. Vooral het in groep kijken is een groot probleem. Men wil niet onderdoen voor elkaar en voor je het weet kijkt een vijftienjarige een hele aflevering van De Zevende Dag uit. Met alle noodlottige gevolgen van dien natuurlijk.’

‘Daarnaast zie je steeds meer vijftien- en zestienjarigen hun toevlucht nemen tot elektrische fietsen. 14 doden en honderden gewonden alleen al in 2015. Maar weinig drugs bieden die garantie.’

Ook Kenneth (15) kon de lokroep van De Zevende Dag en elektrische fietsen niet weerstaan. ‘Zo jong en al zo heftig verslaafd.’ De ouders van Kenneth doen er alles aan om hun oogappel van zijn verslaving af te helpen. ‘Hij mag met onze wagen rijden. We proberen hem aan de drank te krijgen. Of als hij de twee dingen wil combineren, geen probleem. Allemaal zonder resultaat. Wat doen we toch verkeerd?’

‘Dit kon niet blijven duren,’ zegt de N-VA-voorzitter. ‘Bart De Wever zorgde voor erg veel onrust binnen de gelederen. Hem eruit schoppen was de enige optie.’

Het botert al langer niet tussen waar N-VA nu voorstaat en De Wevers standpunten en idealen. Die laatste is nu genoodzaakt met een eigen partij aan de komende verkiezingen deel te nemen. ‘Het wordt een partij die tegen het establishment is zolang ze zelf de macht niet heeft. Je ziet in heel Europa dat het volk dat wel lust. Maar goed, eerst bekijken of ik alleen de kiesdrempel haal. Mocht dat niet lukken vervolgens een kartel vormen met CD&V en dan zien we wel weer.’

Bij N-VA is er namelijk echt geen plaats meer voor De Wever. ‘De Wever en ik zaten nog vrijwel zelden op dezelfde lijn,’ verklaart de N-VA-voorzitter. ‘Als die dynamiek ontbreekt, houdt het op. Dan mag je nog Bart De Wever heten.’

‘Het is schandalig hoe ik door N-VA behandeld word,’ aldus een onthutste De Wever. ‘Heb ik dan echt niks voor die partij betekend?’

Tevens schuwt hij de harde woorden niet. ‘De N-VA met op de kop de voorzitter verloochent de eigen principes. Wie dat maar durft aan te kaarten wordt manu militari geloosd.’

Volgens de wandelgangen zaagde De Wever al langer de poten onder de stoel van de N-VA-voorzitter weg. Twee anonieme N-VA’ers lichten toe. ‘Het leek soms alleen om De Wever te draaien. Het is geen publiek geheim dat hij graag de pers opzocht met krasse uitspraken. Dat kon de voorzitter maar moeilijk verdragen.’