The Vremde Mirror

Om tot het leven toe te treden, laten vele zuigelingen zich dopen. Veeleer omdat de omgeving dit in hun plaats besluit, dan dat ze hier zelf bewust voor kiezen. Zijn zulke praktijken nog van deze tijd?

Met vettige handen besprenkelt een oude man het hoofd van Nora (3 weken) met water. De tranen springen haar in de ogen, maar ze vlucht niet. Ze weet, later ga ik dit zo hard kunnen gebruiken. Hier smeed ik banden voor het leven met euhm euhm euhm.

De oude man houdt dan op, zou je denken. Maar nee, integendeel. Alsof dat nog niet volstaat, dompelt hij het hoofdje ook nog eens in het water van de doopvont. De beproeving heeft voor Nora lang genoeg geduurd. Ze begint heel hard te schreien. Een man en een vrouw houden haar vast en hangen grijnzend boven Nora’s hoofd. Mensen die Nora van nergens kent kijken wellustig toe. Ze wilden drama, ze hebben drama. De vernedering is compleet.

Nora voelt zich gebruikt. Dat moet je haar niet vragen. Laat je dan toch niet dopen, lieve Nora. Maar de maatschappelijke druk is zo immens dat er nauwelijks van vrije wil sprake is.

De oude sekteleider pleit zichzelf vrij. ‘Ze had niet aangegeven watervrees te hebben. Dan hadden we haar ondergedompeld in Leffe. Grapje hé. Achteraf bekeken hadden we haar beter vieze schachtenpap intraveneus toegediend, ze een hindernissenparcours laten afleggen of haar gedeponeerd in een vondelingenschuif. Maar dat kun je onmogelijk op voorhand weten.’