Vremde | Elk weekend krijgt u hier vanaf nu de wildste avonturen te lezen die er de afgelopen week zijn gebeurd in de Berkenlaan. In mondainere kringen beter gekend als de Avenue des Bouleaux. Vandaag de eerste episode.

Fenomenaal zicht op het straatnaambordje van de Berkenlaan.
De Berkenlaan. Het paradijs op aarde. Zonder de Berkenlaan was Gods schepping niet compleet geweest. Mensen komen dan ook van heinde en verre om er een romantische wandeling te maken, om er van de feeërieke omgeving te genieten of om de architecturale hoogstandjes te bewonderen. De Berkenlaan heeft met andere woorden voor elk wat wils. Maar het zijn slechts de happy few die er zich kunnen huisvesten.
De Berkenlaan is zoals de naam al doet vermoeden genoemd naar Jules Berken, dorpsdichter van Vremde in de 17de eeuw. Maar vooral bekend van de magische woorden die iedere rechtgeaarde Vremdeling uit het hoofd kan citeren: ‘Tussen broom en daad staan in het woordenboek zo veel woorden dat het onbegonnen werk is om ze te tellen.’
Maar ook andere geniale en soms zelfs pakkende oneliners van hem zitten in het collectieve geheugen gegrift. ‘Een spel petanque duurt hoogst uitzonderlijk 90 minuten en aan het eind wint er nooit een Duitser.’ Dat was logisch, vermits Duitsers worst vreten en bier drinken en dus geen tijd hadden om petanque te spelen. Maar het zijn alleen genieën die zulke zinnen kunnen bedenken.
Geroemd werd hij ook om volgende uitspraak: ‘Je hebt twee soorten mensen in Boechout. Mensen die in de Broeders Alexianen zitten. En mensen die daar nog komen te zitten.’ Zijn liefde voor Vremde was onvoorwaardelijk. Hij zwoer op zijn communicantenzieltje dat hij nooit naar Boechout zou verhuizen. Ook niet als er een enorme hoeveelheid dukaten op tafel werden gegooid.
‘Je hebt twee soorten mensen in Boechout. Mensen die in de Broeders Alexianen zitten. En mensen die daar nog komen te zitten.’
Maar Jules Berken bleek niet om te kunnen gaan met de roem en verhuisde naar Boechout. Berken verbleef er enkele jaren, maar de heimwee knaagde steeds harder en harder. Hij was tien jaar ingeweken in Boechout toen hij dacht dat in Vremde de gemoederen intussen wel bedaard waren zodoende hij zijn geboortegrond kon bezoeken. Maar het was nog te vroeg, hij had amper drie stappen gezet op Vremds grondgebied en hij werd al gevangen genomen. Niet veel later smeulde er in Vremde een brandstapel na.

Zelfs in de zeventiende eeuw deed Jules Berken al gevleugelde, actuele uitspraken.
Een droef einde voor een man die zo veel betekend heeft voor zijn dorp. Nadien is hij ook in de vergetelheid gesukkeld. Nu leeft Jules Berken nog verder in naam ‘Berkenlaan’ en ook in een tatoeage op het lijf van voetballer Steven Defour: ‘Wat Jules Berken deed, kan ik beter.’
Met de tijd helen de wonden, ook landverraders kunnen dan op een beetje goodwill rekenen. De meeste Vremdelingen hebben zich intussen verzoend met de gedachte dat de tol van de roem Jules Berken fataal werd. Daarom blijft hij voor menig Vremdeling de grootste taalvirtuoos die Vremde ooit gekend heeft, kent en zal kennen.