The Vremde Mirror

In een opiniestuk wijzen angstpsychologen erop dat mensen inzien dat ze te allen tijde met stupide opiniestukken over terreur geconfronteerd kunnen worden. ‘Er is een soort gewenning opgetreden. Opiniestukken over terreur boezemen nog angst in, maar onze beschaving zal niet vallen.’

In een opiniestuk ter opheldering van hun vorig opiniestuk, lichten de angstpsychologen hun stelling toe. ‘Opiniestukken over terreur maken deel uit van ons leven. We blijven het afgrijselijk vinden, maar verlammen doen ze niet meer. Daarnaast ontdekken almaar meer mensen dat je opiniestukken over terreur ook gewoon niet kunt lezen.’

‘Aan de meedogenloze overtuiging van het eigen grote gelijk en de onbevattelijke redeneringen ligt het niet. Dat is nooit veranderd. Dat we beseffen niet alles in de hand te hebben, is nieuw. Ooit dachten we dat opiniestukkenschrijvers ver weg leefden en uit hatelijkheid woord en verderf zaaiden. Niet dus, je buurman kan opiniemaker zijn.’

Angstpsychologen juichen de trend toe. ‘Het is goed dat mensen wennen aan kromme opiniestukken over terreur. Hoe vaker er opiniestukken over terreur worden geschreven, hoe minder indruk ze maken op lezers. Het ultieme doel van opiniemakers is uiteindelijk aandacht. Hoe minder reacties, hoe minder lollig het wordt, hoe kleiner de kans ze in De Afspraak komen en hoe sneller de opiniestukkendiarree stopt.’

Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry jubelt niet. ‘Alle opiniestukken over terreur niet door mezelf geschreven zijn vele malen afschuwelijker dan wat de Nazi’s op hun kerfstok hebben. En relativeert er iemand hun daden? Ik dacht het niet.’

Experts waarschuwen in een ander opiniestuk wel. ‘Wanneer een naaste of Sven Ornelis plots terreurexpert blijkt, komt het allemaal wel heel dichtbij. En dan is er van het effect van gewenning niet langer sprake.’

Met de nieuwe app wil IS bekende Vlamingen op de hoogte stellen waar er daags nadien aanslagen zullen plaatsvinden. Dit om op het moment van de aanslag op de plaats van de aanslag te kunnen zijn. Of alleszins om als eerste een emotionele reactie op Instagram te posten.

Op basis van hun huidige locatie krijgen BV’s een melding van de plaats waar de dag daarop de dichtstbijzijnde aanslag is gepland. BV’s drongen hierop al langer aan. Door het veelvoud aan aanslagen werd het een onmogelijke taak om oprechte betrokkenheid te tonen met elk oord waar een aanslag is gepleegd. IS geeft nu gehoor aan hun verzoeken.

‘Vaak is het nu ijlings de eerste alinea van een Wikipediapagina doornemen en snel wat improviseren,’ getuigt een anonieme BV. ‘Nu kunnen we ons behoorlijk voorbereiden. Neem nu Barcelona. Wie had daar al van gehoord?’

Sven Ornelis. ‘Het was indrukwekkender geweest mocht ik in Barcelona zijn op het moment van de aanslag en niet de dag erna ernaar toevliegen. Ik zie een hoop likes en steunbetuigingen door de neus geboord. Naar de Ramblas ga ik sowieso niet, dat is voor het plebs,’ moest Ornelis wel erkennen.

Ornelis zit momenteel in voorlopige hechtenis voor medeplichtigheid aan de steekpartij in Turku. ‘Die is op dit moment niet opgeëist door IS,’ meldt de Finse politie. ‘Het is ons een raadsel hoe Ornelis reeds 10 uur voor de feiten op Twitter alle nabestaanden moed kan toewensen om eraan toe te voegen dat hij in Turku nog enkele hippe restaurantjes kent, niet in de binnenstad waar het vol domme toeristen loopt, maar in een buitenwijk.’

Ornelis liet bij monde van zijn advocaat op sociale media weten dat het allemaal nu wel heel dichtbij komt.

Uit grootschalig onderzoek blijkt dat iedereen het moeilijk heeft. Een overzicht.

Mensen met een pertinente mening over roetpieten, werkgevers die al sinds hun twaalfde dreigen naar het buitenland te verhuizen, plattelandsbewoners die de vluchtelingencrisis voelen, mensen die zeggen dat ze niet alles kunnen zeggen wat ze willen zeggen, Noord-Koreanen.

Mensen die vinden dat nazi’s mogen betogen omdat ze dan gematigd schijnen of toch gematigder dan een nazi, nazi’s die willen betogen, Maarten Boudry.

Mensen die nuance belangrijk vinden en socialisten even kwaadaardig vinden als Hitler. Mensen die bij elke Hitlervergelijking Hitler moeten betrekken.

Mensen die dachten dat Trump wel zou meevallen, mensen die dat nog altijd vinden.

Jonge ouders die na lang beraadslagen hun kind Rudy noemen. Mensen die nog nooit trainer van Lokeren zijn geweest. Charlatans, voetbalanalisten, economen.

De mensen die denken dat er oorlog komt: Alex, Belinda, Conny, Danny, Dany, Dirk, Edward, Geertrui, Ingrid op de valreep, Jef, Jos, Jos, Jos, Jos, Jos, Jos, Loes, Martine, Michiel, Monique, Nancy, Nadine kassa 4, Patricia, Stef, Tony en Véronique.

Mensen die ontdekken dat een namenlijst niet consequent alfabetisch is geordend, maar niks durven zeggen.

Mensen die een Twitteraccount hebben aangemaakt om de tweets van Theo Francken te liken. Mensen die zichzelf niet links of rechts, maar averechts noemen.

Kinderen zonder ontwikkelingsstoornis.

Koppels die door hun gezamenlijk Facebookaccount niet kunnen scheiden.

De omwonenden.

Politici met een groter hart voor katten dan voor mensen.

Mannen van een bepaalde leeftijd.

Ouders die angstiger zijn voor vaccins dan voor polio.

Mensen die zich gelukkig voelen tot ze ingehaald worden door een elektrische fietser die zich God waant doch noch thuis noch op het werk iets in de pap te brokken heeft.

Mensen die lid zijn van de Facebookgroep ‘Ge zijt van Boechout als…’

Ondernemers met een optrekje in Knokke die fulmineren tegen de elite.

Uitgevers van BV’s die een boek schrijven.

Mensen die elke zin eindigen met ‘het is toch waar zeker?’, mensen die het allemaal wat vinden, mensen die het ’s ochtends maar frisjes vinden.

Mensen die hun lichaam tonen.

Webredacteurs en regioreporters die zichzelf journalist noemen.

Alle vriendinnen van mevrouw Leemans.

Columnisten en opiniemakers die dagelijks hun hele oeuvre moeten herlezen om zichzelf niet tegen te spreken.

Sportjournalisten die een internationale vedette krijgen te spreken en de bespottelijkheid vertegenwoordigen om uit een misplaatst chauvinisme alleen vragen te stellen over een landgenoot die dezelfde sport beoefent of iets wat daarop gelijkt.

Ook alle mensen die het niet gemakkelijk hebben.

Voor expertenexpert Boris (37) is de maat vol. ‘De wildgroei aan zelfverklaarde experts ondermijnt mijn geloofwaardigheid. En die van mijn collega’s die dag in dag uit geheel ongevraagd hun mening door uw strot duwen.’

Boris is een gerenommeerde expertenexpert. In binnen- en buitenland krijgt hij nooit de vraag om zijn visie toe te lichten over experts. ‘Ik onderbreek spontaan talkshows om het optreden van de opgevoerde experts te duiden. Ook schrijf ik wekelijks een column over Rik Torfs. En coach ik expertenexpertcoaches in spe.’

Ondanks zijn volle agenda luidt Boris de alarmbel. ‘Voor alles bestaat er tegenwoordig een expert. Als elke idioot in een pak zich expert noemt, welke waarde heeft de titel van expert dan nog? Die nestbevuilers moeten eruit.’

Jonas (28) is specialistenspecialistexpert en geeft Boris gelijk. ‘Ik heb me bekwaamd in het gedrag van specialisten gespecialiseerd in de gedragingen van specialisten. Jarenlang heb ik mijn studies verwaarloosd om als zogenaamde mislukkeling toch te slagen in het leven en te inspireren. Een investering voor niets. Wie neemt ons nog serieus? Dat is dan 100 euro voor dit onderhoud. Cash of met de kaart?’

‘De charlatans verzieken de boel,’ meent ook deskundigenexpert Femke (30). ‘Mensen weten niet meer wie ze mogen geloven. Als ik een tip mag geven: geef uw geld uit aan een deskundigenexpert. Die kan tegen een zacht prijsje beoordelen wat de juiste expert is om expertise te veinzen op uw maat.’

Volgens kenners blijft u best uit de buurt van experts.

Antwerp heeft zijn nieuwe hooligan beet. Het gaat om debiele Emiel (37) uit Stabroek. Hij heeft een contract getekend tot zijn volgende stadionverbod en is direct inzetbaar om cafés en supportersbussen te slopen.

In een zaaltje zonder stoelen en tafels werd debiele Emiel gisteren reeds voorgesteld aan de pers. Door zijn bivakmuts was hij bijna onherkenbaar. Toen een journalist hierover een opmerking maakte, bewees debiele Emiel debiele Emiel te zijn door vakkundig een microfoon in tweeën te breken en desbetreffende journalist te trakteren op drie weken werkonbekwaamheid.

Trainer van Antwerp László Bölöni prijst de mentaliteit van debiele Emiel. ‘Emiel is een polyvalente hooligan. Al drie keer kreeg hij een stadionverbod opgelegd en hij heeft in zijn leven al 1,5 jaar in de cel gezeten. Zo jong en toch al die maturiteit. Die ervaring kan onze harde kern goed gebruiken.’

‘Debiele Emiel heeft een peperkoeken hart,’ weet Bölöni. ‘Hij houdt van schattige katjes en is fan van Niels Destadsbader. Maar naast het veld knokt hij voor wat hij waard is. Daarom krijgt hij een budget van 1 miljoen euro ter beschikking om materiële schade te berokkenen. Dat is een flink bedrag, maar dit is het hoogste niveau en je krijgt er geheid een hoop gehannes voor terug.’

Voorts heeft Antwerp een robuuste stormram uit Charlottesville op het oog die afgelopen weekend werd gescout en op het punt staat de vulpen te breken waarmee hij zijn contract moet tekenen.

Uit een peiling bij 2.000 respondenten blijkt dat slechts 31% van de Vlamingen tevreden is over het levensbegin van Zoë. Uit dezelfde peiling blijkt dat een schamele 42% van de Vlamingen Zoë opnieuw zou laten geboren worden. Hiermee behoort ze tot een van de minst populaire baby’s aller tijden.

Vlamingen klagen over een gebrek aan transparantie en visie bij Zoë, die voorts niks lost over haar toekomst. ‘We weten niets. Wordt ze dokter? Gaat ze rechten studeren om op de studiebanken een rijkeluiszoontje met glanzend haar te strikken?’ vraagt Koen, een wildvreemde voor Zoë, zich af.

Babyloog Carl Devos is pertinent. ‘De bevolking wil resultaten van Zoë. Haar ouders verklaarden vooraf dat ze een ambitieuze, knappe, sociale en intelligente dochter zouden scheppen. Geen van de vier punten lijken van tel. De Vlaming voelt zich logischerwijs bedrogen, terwijl Zoë de schijn wekt dat het haar niets kan schelen. Daarvoor wordt ze in deze peiling afgestraft.’

Ter vergelijking: 77% van de Vlamingen is tevreden over baby Gianni van wie de ouders uitsluitend verwachtten dat hij zou blèren uit zelfmedelijden om de stank die hij zonder milieuvergunning fabriceert.

Ook in de achterban zijn de eerste barstjes merkbaar. Oom Gerard roept op om Zoë nog wat krediet te gunnen. ‘Ook ik had meer daadkracht verwacht. De eerste seconden van je leven laat je toch niet geruisloos aan je voorbijgaan? Maar goed, misschien maakt ze de verwachtingen in de komende cruciale minuten wel waar. En waar spreken we dan nog over?’

De meter van Zoë heeft zich desondanks teruggetrokken als meter. ‘Ze is een waardeloze investering die rendeert voor geen meter.’

Zoë wenste slechts kort te reageren. ‘Het is maar een peiling.’ En gedecideerd viel ze in slaap.

Sanne (26) doet niet zomaar mee aan de Dodentocht. Met dit fysieke exploot wil ze geld inzamelen voor mensen die een handicap opliepen tijdens een dwaze uitdaging waarvoor ze helemaal niet klaar waren.

Vlak voor de start van haar eerste Dodentocht gisteravond gaf Sanne haar belangrijkste beweegredenen om mee te doen. ‘Mensen steunen die aandacht nodig hebben op sociale media, uit pure wanhoop ongetraind een onverantwoorde beproeving willen volbrengen en verminkt geraken voor de rest van hun leven en mijn kleurloze Instagrampagina.’

Het gaat Sanne niet alleen om het geld voor het fonds dat deze slachtoffers ondersteunt, maar ze wil ook een belangrijk signaal kwijt. ‘Zelfoverschatting en een chronische drang naar aandacht zijn de ziekten van deze tijd die nog te vaak onbenoemd blijven. Het zijn geen onschuldige aandoeningen.’ Dat wist ze het afgelopen jaar dagelijks ettelijke malen op Facebook te melden.

Ofschoon er haar ontberingen te wachten staan, oogt Sanne ontspannen. ‘Wat kan er me overkomen? Ik weet dat het een uitdaging wordt. Ik sport nooit en zonder voorbereiding ben ik er vorige week desondanks in geslaagd om naar de slager te wandelen, 750 meter verderop. De terugweg deed ik met de bus om nu voldoende hersteld te zijn. Maar de gedachte aan alle mensen die ik help, daar kan geen training tegenop.’

Update. Omstreeks 03.00 vannacht werd Sanne uit een beek getakeld. De zoekacties naar haar tweede been zijn volop bezig.

Wie vanochtend door de kranten bladert, zal wellicht opmerken dat Ivo (53) uit Zoersel geen opiniestuk heeft geschreven. Hoe is hij daarin geslaagd? The Vremde Mirror wist Ivo te strikken voor een exclusief interview.

Ongeloof bij de fans van Ivo.

Beste Ivo, allereerst onze welgemeende gelukwensen voor dit – we mogen toch wel zeggen – huzarenstukje. Ben je er zelf al goed van?

Ik wist dat het in me zat. Maar dat het er nu zou uitkomen, is voor mij ook een volkomen verrassing. Ik beschouw het als een beloning voor het jarenlange, harde labeur.

Maar laten we nog eens helemaal naar het begin gaan. Hoe kwam je op het idee om geen opiniestuk te schrijven?

Een moment van genialiteit. Dit valt alleen uit te leggen aan iedereen en bij uitbreiding alle mensen die opiniestukken schrijven.

Oké, hoe ging het vervolgens verder?

Ik vatte gewoontegetrouw plaats achter mijn pc, opende een leeg Word-document, maar in plaats van dat te vullen en op te sturen naar alle media, bleef ik staren naar het lege Word-document. Mijn vingers raakten na 7, 33 en 124 minuten wel even het toetsenbord op willekeurige plaatsen, maar dichter bij een openingszin kwamen ze niet.

Wanneer wist je: dit wordt geen opiniestuk?

Eigenlijk al vrij snel. Nog voor ik achter mijn pc plaatsnam. Dat ik dan ook mijn plan tot in de kleinste details wist te realiseren, maakt dit onbestaande opiniestuk alleen maar des te onwezenlijker.

Je onbestaande opiniestuk kan in binnen- en buitenland op een storm aan lovende reacties rekenen. Had je dit verwacht?

Nee, ik ben werkelijk overdonderd. Op het moment zelf van de niet-publicatie wist ik dat dit goud is. Maar dat dit mijn doorbraak zou worden bij het grote publiek had ik na al die jaren vruchteloos azen op erkenning niet durven dromen. Je kunt nu zeggen dat ik het eerder had moeten doen. Ik bekijk het als een proces. Zonder mijn hele oeuvre had ik dit onbestaande opiniestuk nooit op deze wijze niet gepubliceerd. Het moest nu gebeuren. De timing was perfect. Ik was er klaar voor. De mensen ook.

Er zijn ook kwatongen die beweren dat je geen invalshoek vond.

Ja, jaloezie. Ik zal ermee moeten leren leven. Sterren fonkelen door de duisternis om hen heen.

Maar bewijs dan het tegendeel.

Ik kon het gerust over Trump hebben. Dat hij een belediging voor de mensheid is. Dat hij Noord-Korea van de kaart wenst te vegen, oké. En dat hij vrouwen minderwaardige schepsels vindt, des te beter. En al zijn leugens. Ook geen probleem, het is een politicus. Ik ben daar best nuchter over. Maar voor de rest zegt hij maar wat. De ooievaar drinkt de deur te pletter. Dat vind ik ervan in een notendop.

Krasse taal. Zou Trump zijn toon niet matigen mocht hij hiervan op de hoogte zijn?

Ik ben altijd inzetbaar voor de internationale gemeenschap. Dat is altijd al zo geweest en dat zal niet veranderen. Dat heeft alles met loyauteit te maken. Maar ik verwacht van de internationale gemeenschap een seintje willen ze mijn expertise benutten. Ik blijf niet smeken. Het gras moet ook nog gemaaid.

Tot slot: is deze stunt voor herhaling vatbaar? 

Ik ga niet in de val trappen een succesformule uit te melken. Het is niet omdat ik één keer geen opiniestuk schrijf dat dit een garantie op succes blijft. Hetgeen ik niet wilde zeggen, heb ik niet gezegd.

Voor media is het niet duidelijk wat nu prioritair is. Bijna perfect veilige eieren – in alle geval veiliger dan alcohol, sigaretten, een uurtje fietsen op eender welke steenweg in het Vlaamse Gewest en jaloerse echtgenoten – of langeafstandsraketten van Kim Jong-un. Wijlen onze stagiair (1995-2017) ging op zoek naar het antwoord.

Wijlen onze stagiair (1995-2017) was een dappere verslaggever in wording. Wie durft er Kim Jong-un te provoceren voor journalistieke doeleinden?

Oké, het ging niet vanzelf. Het duurde bijna een halve dag vooraleer wijlen onze stagiair (1995-2017) een geloofwaardige dreigbrief in het Koreaans had getypt. Maar efficiënt was die wel. Ruim 24 uur later werd hij getroffen door een precisieaanval van Kim Jong-un terwijl hij in de armen van zijn vriendin lag, kijkend naar Terzake. Van wijlen onze stagiair (1995-2017) bleef er niets over, zijn vriendin bleef ongedeerd.

En daarmee, we kunnen het niet verbloemder omschrijven dan het is, faalde wijlen onze stagiair (1995-2017) door een amateuristische inschattingsfout op jammerlijke wijze in zijn missie. We kunnen niet zeggen of dit ei dodelijker is dan een langeafstandsraket van Kim Jong-un, omdat wijlen onze stagiair (1995-2017) vertikte dit ei te consumeren voor zijn overlijden. Kreeg hij dan toch angst voor de gevolgen? We zullen het nooit weten.

Stagiairs die het levenswerk van wijlen onze stagiair (1995-2017) wel tot een goed einde willen brengen, mogen onze redactie contacteren. 

Dan word je eens ernstig ziek, ben je niet goed genoeg voor HLN. Deze nachtmerrie speelt zich af in het leven van Anouk (32). ‘Hoe groot is de kans dat ik dit leven nog getroffen word door een ernstige, zeldzame aandoening alleen te genezen door een arts werkzaam in een bergdorpje in Bolivia?’

Jarenlang spaarde Anouk voor die ene levensbedreigende ziekte die naar boven afgerond 1 op 1 miljard mensen treft. Op haar 32ste werd ze eindelijk beloond, toen artsen bij haar het Attentiomeretrixosyndroom vaststelden, een uitzonderlijke aandoening die normaal gezien alleen Karl Vannieuwkerke en Sven Ornelis treft.

‘Ongeneeslijk, zeldzaam en confronterend voor je naaste omgeving. Maar omdat ik met mijn ziekte niet op HLN.be en zelfs niet op de website van Het Nieuwsblad sta, gelooft er niemand mij. Ze denken dat ik een aandachtshoer ben,’ snikt Anouk.

Ondanks de tegenslag blijft Anouk googelen. ‘Ik geloof dat ik last begin te krijgen van mijn aminozuurmetabolisme. Oh en necrotiserende autoimmune myopathie, lijkt je dat wat?’