The Vremde Mirror

Uit grootschalig onderzoek blijkt dat iedereen het moeilijk heeft. Een overzicht.

Mensen met een pertinente mening over roetpieten, werkgevers die al sinds hun twaalfde dreigen naar het buitenland te verhuizen, plattelandsbewoners die de vluchtelingencrisis voelen, mensen die zeggen dat ze niet alles kunnen zeggen wat ze willen zeggen, Noord-Koreanen.

Mensen die vinden dat nazi’s mogen betogen omdat ze dan gematigd schijnen of toch gematigder dan een nazi, nazi’s die willen betogen, Maarten Boudry.

Mensen die nuance belangrijk vinden en socialisten even kwaadaardig vinden als Hitler. Mensen die bij elke Hitlervergelijking Hitler moeten betrekken.

Mensen die dachten dat Trump wel zou meevallen, mensen die dat nog altijd vinden.

Jonge ouders die na lang beraadslagen hun kind Rudy noemen. Mensen die nog nooit trainer van Lokeren zijn geweest. Charlatans, voetbalanalisten, economen.

De mensen die denken dat er oorlog komt: Alex, Belinda, Conny, Danny, Dany, Dirk, Edward, Geertrui, Ingrid op de valreep, Jef, Jos, Jos, Jos, Jos, Jos, Jos, Loes, Martine, Michiel, Monique, Nancy, Nadine kassa 4, Patricia, Stef, Tony en Véronique.

Mensen die ontdekken dat een namenlijst niet consequent alfabetisch is geordend, maar niks durven zeggen.

Mensen die een Twitteraccount hebben aangemaakt om de tweets van Theo Francken te liken. Mensen die zichzelf niet links of rechts, maar averechts noemen.

Kinderen zonder ontwikkelingsstoornis.

Koppels die door hun gezamenlijk Facebookaccount niet kunnen scheiden.

De omwonenden.

Politici met een groter hart voor katten dan voor mensen.

Mannen van een bepaalde leeftijd.

Ouders die angstiger zijn voor vaccins dan voor polio.

Mensen die zich gelukkig voelen tot ze ingehaald worden door een elektrische fietser die zich God waant doch noch thuis noch op het werk iets in de pap te brokken heeft.

Mensen die lid zijn van de Facebookgroep ‘Ge zijt van Boechout als…’

Ondernemers met een optrekje in Knokke die fulmineren tegen de elite.

Uitgevers van BV’s die een boek schrijven.

Mensen die elke zin eindigen met ‘het is toch waar zeker?’, mensen die het allemaal wat vinden, mensen die het ’s ochtends maar frisjes vinden.

Mensen die hun lichaam tonen.

Webredacteurs en regioreporters die zichzelf journalist noemen.

Alle vriendinnen van mevrouw Leemans.

Columnisten en opiniemakers die dagelijks hun hele oeuvre moeten herlezen om zichzelf niet tegen te spreken.

Sportjournalisten die een internationale vedette krijgen te spreken en de bespottelijkheid vertegenwoordigen om uit een misplaatst chauvinisme alleen vragen te stellen over een landgenoot die dezelfde sport beoefent of iets wat daarop gelijkt.

Ook alle mensen die het niet gemakkelijk hebben.