The Vremde Mirror

‘Ja toch? Hij heeft het heus zo gezegd. Niet flauw doen. Hij bedoelde het zo.’

Deze politicus beleeft naar eigen zeggen een topdag, hoewel zijn medewerkster de sfeer enigszins tempert. ‘Er zijn wel mensen gestorven. Dood.’

‘Tuurlijk Helga, net daarom. Het ideale moment om een tegenstander te kielhalen. Zelfs een jerrycan met water waar in drukletters ‘benzine’ op staat, vliegt nu onherroepelijk in de fik. En zeg nu zelf, lieve Helga, toch niets dat zo ontroert dan de dankbaarheid in de ogen van een onderbetaalde online redacteur van Het Nieuwsblad?’

‘Het is mijn morele plicht om de aandacht in zulke speciale omstandigheden op mij te richten, ja? Hoe vaak per dag gebeurt het dat ik iemands dood kan ombuigen in een likebom op sociale media? Ik kan toch niet een deel van de schuld niet in andermans schoenen schuiven? Wat een nalatigheid zou dat zijn! Waarom gaan er anders mensen dood, lieve Helga?’

‘Denk aan mijn achterban die met de handen voor de ogen mij zal liken en retweeten. Denk aan alle in verontwaardiging badende opiniestukken die mijn tegenstanders reeds klaar hebben liggen. Denk aan mijn verbaasde reactie om de storm aan verontwaardigde reacties zodoende ik mijzelf als het echte slachtoffer kan profileren.’

‘Oh Helga, wat ga ik scoren met deze tweet. Beloof me echter, dat wanneer ik dreig te verzuipen in de likes en reacties, dat ik mezelf blijf en de voeling met de werkelijkheid niet verlies. Je ziet het te vaak. Ik zie je knikken, dank voor die gemoedsrust. Druk ik op ‘tweet’?’