The Vremde Mirror

Een onhandelbaar kind beantwoordt vragen op overhoringen alleen met tweets van Rik Torfs. Ethisch dilemma: wat doe je ermee? Schorsen, zegt het CLB. Gewoon euthanasie, oordeelt moraalfilosoof Etienne Vermeersch.

De negenjarige Mike is het onderwerp van een levendige discussie. Sedert de paasvakantie vult hij elke toets met tweets van Rik Torfs ongeacht de vraagstelling. Of het nu een test godsdienst, wiskunde of Nederlands is.

Het CLB vindt uitsluiting een gepaste straf. ‘Incapabele leerkrachten overdonderen met semidiepzinnig gewauwel zonder aanknopingspunt is onder negenjarige jongetjes een typische tactiek om hun intellectueel overwicht tentoon te spreiden.’

‘Het is schandalig inhumaan en het getuigt van een ongekende barbarij dat zo’n jong kind niet meteen uit dit onmiskenbaar zware lijden zonder zicht op beterschap wordt verlost.’ Aan het woord Etienne Vermeersch, die pleit voor euthanasie en vreest voor een ware pandemie. ‘Dit virus is gevaarlijker dan IS en de paus tegelijk.’

Mike blijkt ook een echt probleemgeval. Voor de paasvakantie terroriseerde hij de klas met uitspraken later filosofie te willen studeren. Meester Bruno erkent toen de ernst van zijn uitspraken te hebben onderschat. ‘Op dat moment sta je daar niet zo bij stil, je denkt oef geen Pol & Soc, maar nu vallen de puzzelstukjes in elkaar.’

In afwachting geeft Mikes school hem nog een tweede kans die deze met beide handen wil grijpen. ‘Hartelijke gelukwensen aan Karen Maex, nieuwe rector van de Universiteit van Amsterdam.’

Ze zijn al jaren met elkaar bevriend op Facebook, maar nu blijken Eva (15) en Matz (18) ook broer en zus te zijn. ‘Voor ons verandert er niks,’ roepen ze in koor.

We schrijven ruim drie jaar geleden. Eva aanvaardt Matz’ vriendschapsverzoek op Facebook. ‘We hadden toen zes gemeenschappelijke vrienden. We moesten elkaar dus al eerder gezien hebben.’

‘Ik kon me alleen niet voor de geest halen waar en wanneer,’ vult Eva haar broer aan. ‘We schenen ook nog eens dezelfde familienaam te dragen, op hetzelfde adres te wonen en dezelfde ouders te hebben. Dat schept automatisch een soort van band.’

Tot gisterochtend in de badkamer. ‘Een wildvreemde in de living, geen probleem. Ik ben heel open minded in die dingen. Maar ik was gehaast, een beetje kregelig en om een lang verhaal kort te maken: een DNA-test moest uitsluitsel brengen,’ duidt Matz de feiten.

Vijftien jaar met elkaar onder hetzelfde dak leven en nooit onraad geroken. ‘Ik heb altijd geleerd om geen contact te zoeken met wildvreemden die in mijn eigen huis dwalen. Je weet nooit wat voor intenties ze hebben,’ geeft Eva als verklaring.

‘Heb ik ook geleerd, wat een toeval,’ merkt Matz op. ‘De foto in de woonkamer terwijl ik tot zichtbaar ongenoegen een klein mormel vasthoud, dat onbekende wicht op de achterbank terwijl ik met mijn ouders naar Zuid-Frankrijk reed en het kreng dat over mij aan tafel zat met kerstavond. Achteraf is het gemakkelijk praten.’

Eva vindt het goed om te weten dat ze een broer heeft. ‘Niet dat het mijn leven radicaal omgooit, maar het is toch een anekdote waar ik later vermoedelijk aan zal terugdenken.’

Ook Matz vindt het wel prima. ‘We blijven elkaars privéleven respecteren. Dit voorval hoeft onze broer-zusrelatie niet te verstoren. Misschien dat we elkaar wat sneller een Facebookbericht zullen versturen, maar dat zien we dan nog wel.’

Ibrahim is er gloeiend bij. Na lange tijd de feiten te hebben ontkend, is hij overgegaan tot bekentenissen. ‘Ja, ik heb een klein stukje taart gegeten op 22 maart.’

Wekenlang hield hij de speurders voor dat er pizza’s zaten in de stapels lege dozen in zijn loft in Molenbeek, maar die wilden Ibrahim niet geloven.

‘Terecht zo blijkt nu,’ aldus minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA). ‘Het waren doorzichtige pogingen om dit vergrijp te minimaliseren, want bij een huiszoeking werden er ook slingers, confetti en hoedjes in beslag genomen.’

De bewijsvoering tegen Ibrahim is niet min. ‘Vrienden en familie kregen reeds van een week tevoren een uitnodiging in de bus om een stuk taart bij Ibrahim te komen eten op 22 maart. Die kwamen ook nog eens allemaal opdagen. Dit bewijst dat Ibrahim zeer goed op de hoogte was van de aanslagen, hoe sterk zijn netwerk is en het hier geen fait divers maar een structureel probleem betreft.’

Ibrahim verdedigt zich door te verklaren dat hij de terroristen niet wilde laten winnen en daarom met familie en kennissen taart at.

Een slap excuus oordeelt Jambon. ‘Hij kiest zijn woorden zeer zorgvuldig uit. Dat is verdacht en verklaart ook meteen waarom hij geen politicus is maar een ordinaire feestvierende moslim.’

Volgens de minister was deze provocatie het resultaat van een jarenlange minutieuze voorbereiding. Het was al de 23ste keer dat Ibrahim (23) feestvierde op 22 maart.

Ivo (68) denkt er niet aan om aanslagen op straat te vieren. ‘Nooit van mijn leven. Dan krijg ik nog liever een spuitje. Wat is er mis met de huiselijke sfeer?’

‘Hapje, drankje en genieten van de aangepaste programmering op televisie. Nooit problemen, altijd gezelligheid.’

Nee, poespas is niet aan Ivo besteed. ‘Je moet zoiets niet ingewikkelder maken dan het is. Thuis heb je alles. Er kan al eens gedanst en gedronken worden, maar wanneer het te uitbundig wordt is er altijd die sociale controle.’

Hij betreurt sommige evoluties. ‘Mensen feesten maar om te feesten zonder te weten waarom ze feesten. Het moet de tijdsgeest zijn. Op straat komen, wat heb je daaraan? Dat is toch om overlast te veroorzaken en amok te maken? Niet iedereen zal dit even graag horen, maar je moet die dingen durven benoemen.’

‘Niet zo lang geleden, geweldig feestje. Komt er een tractor heftig toeterend voorbij. Er zijn altijd mensen die alle aandacht naar zich toe willen zuigen, maar ik probeer mijn avond daardoor niet te laten vergallen.’

Voor velen heeft het vieren van aanslagen een wrange ondertoon, sommigen vinden dit zelfs respectloos. Ivo heeft geen boodschap aan politiek correcte zuurpruimen: ‘Zoals vroeger wordt het nooit meer. Maar je kunt miljoenen mensen deze mooie traditie niet van de ene dag op de andere ontnemen.’

In haar dagboekdagboek schrijft Ilke (28) dagelijks wat ze die dag in haar dagboek schreef. ‘Dat helpt me om alle emoties te verwerken die opborrelen door het bijhouden van een dagboek.’

‘Een uitlaatklep,’ zo noemt Ilke haar dagboekdagboek waarin ze alles opschrijft wat ze in haar dagboek schreef. ‘Het is de enige manier om wat ik in mijn dagboek schreef van me af te schrijven, om alle gevoelens te kanaliseren die daarbij vrijkomen.’

‘Een dagboek bijhouden is een bijzonder intense, emotionele en heel intieme ervaring,’ verklaart Ilke. ‘Je kan dat niet zomaar met iedereen delen. Maar mijn dagboekdagboek kan ik mijn grootste dagboekgeheimen toevertrouwen.’

Na lang aandringen en op voorwaarde dat het een weinig persoonlijke passage mocht zijn, leest Ilke een stukje voor uit haar dagboekdagboek.

“Liefste dagboekdagboek, vandaag schreef ik in mijn dagboek hoe ik Roel ervan verdenk mij met Sarah te hebben bedrogen terwijl ik dit in mijn dagboek schreef. Er heerst wantrouwen tussen ons. Hij denkt dat ik zo vaak aan het schrijven ben omdat ik geheimen heb. Kent hij Pieter dan? Wanneer vermoord ik…” 

‘Enzovoort, een dagboekdagboek is veel persoonlijker dan een dagboek,’ merkt Ilke op. ‘Het is een moment voor mezelf. Ik kan eindelijk kwijt wat ik in mijn dagboek kwijt kon. Anders blijf je daar toch maar mee zitten.’

Ilke denkt ook al aan later. ‘Mijn dagboek mag postuum gepubliceerd worden, maar mijn dagboekdagboek liever niet. Dat is toch een beetje je ziel die op straat komt te liggen.’

Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat een significant deel van de politici ook maar wat zegt. Politici bestrijden dit.

De resultaten van het onderzoek stuiten op veel weerstand zowel bij de meerderheid als de oppositie. Een overzicht van de meest opvallende reacties.

Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) vindt dit een stigmatiserende en gevaarlijke uitspraak. ‘Vannacht heb ik gedroomd van eenhoorns die in een Ferrari tegen 300 kilometer per uur racen door Molenbeek terwijl ze Alors on danse brullen. En dat na hun passage alles proper was. Tot hoe laat is de frituur open?’

Kris Peeters (CD&V) beaamt dat. ‘Je kan niet zomaar zeggen dat een azerty-klavier te verkiezen valt boven een qwerty-klavier. Dat is onnodig provocatief. Zo vind ik het niet wijs van Francine dat ze van wit brood overschakelt op prijziger volkorenbrood net nu ze een week werkloos is.’

Filip Dewinter (Vlaams Belang) heeft ook een mening over de materie. ‘Ik slaap altijd met mijn rug naar Mekka. Altijd.’

John Crombez (doet iets bij sp.a) probeert het anders te bekijken. ‘Ik wil gewoon een beetje dromen/rond de dingen die ik voel/en de zee, ik weet het zeker/dat ze weet wat ik bedoel. Toon Hermans.’

Voorzitter van N-VA Bart De Wever vat de hele kwestie mooi samen. ‘Ik ga op reis en laat thuis: Ben Weyts, de moslims, de vluchtelingen, de werklozen, de sossen, de Walen, de Europese Unie en Merkel. Het is uw beurt Zuhal.’

De eloquentste satiricus van zijn tijd Recep Tayyip E. is door The Vremde Mirror op staande voet ontslagen. Dat heeft de redactie uit betrouwbare bron vernomen. Zijn positie was onhoudbaar geworden.

Recep Tayyip E. leidde een dubbelleven waarbij zijn privéleven niet langer te rijmen viel met zijn bezigheden als satireschrijver. Om dwingende redenen heeft de Raad van Bestuur van The Vremde Mirror hem dan ook ontslagen.

‘Ondanks zijn lelijke snor was hij een gerespecteerd collega,’ vertelt redacteur Siegfried Bracke (pseudoniem voor Valère D.S.). ‘Ik moest altijd hard lachen met zijn moppen over een geitenneukende Erdogan. Alsof hij er zelf bij was. Ik zeg het niet gauw, maar bij vlagen was hij even bijtend en spitsvondig als Geert Hoste.’

Vriend en vijand zijn het erover eens. Talent had Recep Tayyip E. in overvloed. Hetgeen hij mengde met een flinke scheut idealisme. Denk aan zijn spitse pleidooi voor meer vrouwen bij IS of hoe hij de hypocriete houding van het Westen op de korrel nam of die keer dat hij in zijn eentje de vluchtelingenproblematiek oploste.

Toch wil de Raad van Bestuur van The Vremde Mirror niet te zwaar tillen aan het voorval. ‘Uiteindelijk is Recep Tayyip E. ook maar een fascistoïde varkenskop wiens ponem te lang heeft gebaad in de stront geperst uit zijn eigen nazikont en daardoor chronisch uit zijn mallotenmuil stinkt.’

Er is ook al aan vervanging gedacht. Het is alleen nog onduidelijk vanaf wanneer u de columns van Mia Doornaert uitsluitend op The Vremde Mirror kunt lezen.

Vanop respectabele afstand ogen ze schattig en lieflijk, nee dat zelfs niet, kleuters zijn verlepte eigenwijze en strontvervelende schepsels die constant hengelen naar aandacht. Algauw wordt u hevig getroffen door de neiging om hun vitale organen naar binnen te schrokken. U bent tenslotte ook maar een mens. Toch doet u dat beter niet, zo blijkt nu.

Over smaak valt niet te twisten, maar wanneer een sterrenchef kleutervlees serveert, staan er zelden vitale organen op het menu, hoewel de symmetrie binnen de woordgroep enigszins anders doet vermoeden: drie lettergrepen, een A in de tweede, een E in de derde en tevens laatste.

Lastig om je daar niet aan te mispakken. Tip: plaats voor ‘vitale organen’ een lidwoord.

Bovendien is dat niet alles. Kleuters zijn soms echte misbaksels, akkoord. Maar er al eens aan gedacht hoe een kleuter eruitziet zonder vitale organen? Nee, een mens denkt er maar beter niet aan. 

Weet ook dat kleuters erg gesteld zijn op hart en lever. Ze gaan op den duur hun vitale organen missen. Hun verdiende loon, kan je denken. Maar dat zal gepaard gaan met nog meer geweeklaag en gehuil. Nog meer blèren? Dat kan niet. Reken maar van wel.

Een laatste delicate kwestie is waar je vitale organen van een kleuter gaat verorberen. Alleen (zielig) of maak je er een sociaal gebeuren (kans op gemengde reacties) van? Thuis in de zetel of op kantoor? Houd er rekening mee dat het consumeren van vitale organen van een kleuter in het openbaar buiten West-Vlaanderen nog taboe is. Ook in een stampvolle trein. Eet liever een rijstkoek.

In het archief van VTM blijken beelden te zitten van Bart De Wever. De politicus oogt opmerkelijk bedaard en heeft duidelijk geen besef dat hij gefilmd wordt.

Op de beelden, die dateren uit mei 2015, is te zien dat Bart De Wever aan een tafel zit terwijl hij keuvelt met een iets oudere man, waarschijnlijk een van zijn beste vrienden. Volgens bronnen dicht bij het onderzoek zijn vertrouwenspersoon.

Aan hun gedrag zie je dat het niet de eerste keer is dat ze elkaar ontmoeten, het gaat er bijzonder gemoedelijk en amicaal aan toe, zoals dat gebruikelijk is onder intimi.

En tja, waar hebben boezemvrienden het zoal over? De persoonlijke malaise, het werk, de politieke actualiteit en voetbal. Ze wisselen complimentjes uit en de getelefoneerde plaagstoten versterken de reeds hechte vriendschapsband.

In het gesprek van tien minuten zie je dat vooral De Wever aan het woord is. Hij heeft duidelijk nood aan een moment om zijn hart te luchten. Zoals het een echte vriend op wie je altijd kan rekenen betaamt, luistert zijn nog niet geïdentificeerde gesprekspartner aandachtig, toont begrip en praat op hem in zonder opdringerig te worden of hem tegen te spreken.

De beelden werden per toeval ontdekt. VTM sluit niet uit dat er nog oude beelden van Bart De Wever zullen opduiken.

‘Het beroep van huisarts wordt onleefbaar,’ dat zeggen de huisartsen zelf. ‘Steeds meer patiënten komen niet opdagen bij een afspraak omdat ze “ziek” zijn.’

Te ziek. Het is een veelgebruikt excuus om als patiënt niet naar de huisarts te hoeven.

De Landelijke Gilde van Huisartsen heeft daar schoon genoeg van. ‘Patiënten verklaren zich niet fit genoeg, terwijl ze perfect in staat zijn om in hun bek te laten kijken, eens A te zeggen, hun oren te laten reinigen en het halve maandloon van een luchtverkeersleider te dokken.’

De huisartsen preciseren: ‘Wanneer je aan de telefoon dan doorvraagt welke kwaal ze hebben, blijkt het over een ordinaire acute aanval van meningitis te gaan, een alledaagse bacteriële infectie met mogelijk de dood tot gevolg of lezen ze de symptomen van pancreaskanker van Wikipedia af. Doorzichtige smoesjes.’

Dennis (44) heeft diabetes en probeert al zijn engagementen als patiënt trouw na te komen. ‘Ik heb ook weleens zin om een baaldag te nemen. Maar dan probeer ik toch door te bijten en is er altijd dat plichtsgevoel dat uiteindelijk de overhand neemt.’

Om dit misbruik aan banden te leggen eist de Landelijke Gilde van Huisartsen dat elke patiënt een ziektebriefje moet voorleggen na afwezigheid.