The Vremde Mirror

Het einde van de Warmste Week is in zicht. Dat betekent traditioneel dat regeringen een cheque geven ten belope van een bedrag dat ze eerder in veelvoud hebben bespaard. Niet zo dit jaar. De Vlaamse regering vindt dat te goedkoop en wil er alles aan doen om alle ziektes onzichtbaar te maken.

‘Ik ben blij dat de Warmste Week het grandioze succesverhaal van onzichtbare ziektes flink in de verf heeft gezet’, aldus Vlaams minister-president Matthias Diependaele. ‘Mensen met een onzichtbare ziekte zijn een voorbeeld voor al wie een zichtbare ziekte heeft. Ze blijven functioneren hoewel ze daar eigenlijk niet toe in staat zijn. Dat bewijst hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn zonder dat dat meteen leidt tot extra uitgaven.’

‘Als regering willen we ons steentje bijdragen’, belooft Diependaele. ‘De situatie is erg oneerlijk. Sommige zieken krijgen zorg, uitkeringen en medelijden door het loutere feit dat hun ziekte wel zichtbaar is. Als persoon met een onzichtbare ziekte is het heel pijnlijk om zo te worden benadeeld. Ze nemen hun verantwoordelijkheid, maar worden niet gezien. Daarom streeft de regering ernaar om alle ziektes op termijn onzichtbaar te maken.’

‘Door onzichtbare zieken aandacht te geven, krijgen we een realistischer beeld van ziek zijn’, weet Diependaele. ‘Nu denken we te vaak dat een zieke in zijn bed moet liggen en moet worden verzorgd, terwijl ziekte ook iets kan zijn waar je mee moet leren omgaan. Je kunt als zieke perfect blijven functioneren zonder dat iemand iets van je ziekte weet. Waarom lukt de ene dat wel en de andere niet? Het is ook een stukje de omgeving die te snel labelt waardoor de zorg ontspoort. Zeg daarom eens tegen een naaste die zegt ziek te zijn dat je er niks van ziet.’

Het is niet de enige inspanning die de Vlaamse regering levert. Daarnaast schenkt ze een cheque voor mensen met onzichbare empathie voor onzichtbare ziektes. ‘Een begrotingsneutrale maatregel’, stelt Diependaele gerust.

Peter wordt elk jaar nog diep geraakt door het kerstverhaal. ‘Het beeld van een jong koppel dat nergens terechtkan en uiteindelijk in een stal belandt, maakt me nederig en stil. We moeten deze prachtige traditie beschermen tegen woke gekken die vluchtelingen helpen.’

In zijn warme met kerstverlichting versierde woonkamer vertelt Peter over zijn liefde voor het kerstverhaal. ‘Het is de pure eenvoud die me raakt. Hoe twee gewone mensen van herberg naar herberg trokken, hoe er niemand een plekje voor de nacht aanbood en hoe ze uiteindelijk in een stal belandden om daar het leven te geven aan een kind. Ja, het emotioneert me als ik erover vertel. Het zijn dit soort verhalen die ons nederig en barmhartig moeten stemmen en onze beschaving hebben gevormd.’

‘We moeten het kerstverhaal blijven vertellen zodat onze kinderen en kleinkinderen weten wat onze waarden zijn’, aldus Peter die ook waarschuwt. ‘Die traditie dreigt kapot te gaan door de woke waanzin om mensen zonder papieren te helpen. Dat raakt me echt diep. We kunnen niet zomaar willekeurige vreemde mannen uit het Oosten binnenlaten en iedereen helpen die het naar eigen zeggen moeilijk heeft. Vlaanderen kan niet voor de hele wereld herberg spelen.’

Wat Peter juist zo raakt in het kerstverhaal? Hij moet niet lang aarzelen: ‘De boodschap van verbinding. Het kerstverhaal is een belangrijke les voor ons. Het toont hoe hard en kil de wereld kan zijn. Maar ook hoe warm de wereld kan zijn door spontaan de deur voor vreemden in nood open te houden en naar elkaar om te kijken. Hoe twee mensen op de vlucht nergens welkom bleken, is iets dat ik niet kan begrijpen en nooit wil begrijpen.’

Tom Waes reageerde in een talkshow op de Litouwse televisie zichtbaar aangedaan toen hij beelden van zichzelf te zien kreeg in een talkshow op het bekendste kanaal van Panama. Daar barstte hij in snikken uit tijdens de getuigenis van de ouders van een verkeersslachtoffer. Opgelet: dit artikel bevat beschrijvingen van beelden die niet geschikt zijn voor gevoelige lezers.

De Litouwse talkshowpresentator geeft Waes de kans om te reageren op beelden van een geëmotioneerde Waes in een Panamese talkshow (voor de kenners van het genre: de best bekeken). ‘Ik weet niet goed wat te zeggen. Het is heel heftig om jezelf zo ontredderd te zien.’ De presentator vraagt Waes of hij het er moeilijk mee heeft. Dat is het moment dat Waes breekt. Hij laat een stilte. Veegt vocht weg. ‘Ja, heel moeilijk. Het komt binnen. Hard binnen.’

‘Zie me daar nu zitten, een grote brok ellende’, snikt Waes zijn woorden aan elkaar. Hij zoekt ook een verklaring: ‘En dan denken sommigen wellicht waarom? Je kunt maar vatten wat dat is als je zoiets zelf hebt meegemaakt. Dat onder ogen komen van nabestaanden van verkeersslachtoffers door een dronken bestuurder als je zelf bijna een dode op je geweten hebt … Het is echt zwaar, ja. Bijna niet te dragen.’

Waes getuigde over zijn geëmotioneerde getuigenis over zijn geëmotioneerde getuigenis in De Tafel van Gert. ‘Ze hadden gezegd dat ze heftige beelden zouden tonen. Je denkt van jezelf dat je na die hele zelfgezochte stoet aan talkshows wel tegen wat emoties kunt. Maar dan laten ze die beelden zien van jou met tranen in je ogen aan een talkshowtafel. Dat doet echt wat met een mens.’

Dan volgen de beelden uit de Litouwse talkshow. ‘Het is de eerste keer dat ik de beelden zie. Je ziet daar iemand die gebukt gaat onder de schaamte en verantwoordelijkheidsgevoel.’ Verhulst stelt empathisch vast dat Waes het weer moeilijk krijgt. ‘Ja Gert, goed dat je me eraan doet denken. Ik krijg het inderdaad weer moeilijk om mezelf zo van de kaart te zien. Zie, de tranen springen weer spontaan en zonder dat ik het wil in mijn ogen. Je zou er compassie mee krijgen. Of jij dan niet, Gert?’

‘Dank voor je getuigenis, Tom. Na de pauze halen we de ja-neebordjes boven voor de vraag ‘mogen fietsers zonder fluohesje ’s nachts de baan op?’ Straks het resultaat!’

Club Brugge ontslaat trainer Ivan Leko na een zes op zes in de Belgische competitie. ‘Dit kan niet blijven duren. We willen niet wachten op slechte resultaten om Ivan te ontslaan. Dat zou slecht beleid zijn’, aldus voorzitter Bart Verhaeghe.

‘We moeten realistisch zijn. Mooie liedjes blijven niet duren’, aldus voorzitter van Club Brugge Bart Verhaeghe die naar eigen zeggen nu op zoek moet naar een trainer die continuïteit en langetermijnperspectief brengt. ‘Ivan heeft nu twee zeges na elkaar geboekt. Elke overwinning is een stap dichter bij puntenverlies. Veel clubs wachten op dat moment om een trainer te ontslaan. Ik vind dat slecht beleid. Waarom zou je het zo ver laten komen als je dat weet?’

‘Ivan was de perfecte trainer voor Club Brugge’, aldus Verhaeghe. ‘Ik weet nog goed toen we hem van de straat – of in dit specifieke geval erger – wegplukten dat er twijfels waren. Maar we hebben Ivan al de tijd gegeven, wat in het voetbal allesbehalve evident is. We kregen gelijk: ons geduld is beloond met een fraaie zes op zes in de competitie. Moeten we nu wachten tot Ivan een nederlaag lijdt? Dan krijgen we de kritiek dat we niet tijdig hebben ingegrepen.’

‘De trainerscarrousel in het voetbal is soms wansmakelijk. Trainers worden zonder visie aangesteld en zonder visie ontslagen. Een club besturen is vooruitkijken. Verhaeghe had geen andere optie dan Leko te ontslaan. Hij verdient daarvoor alle lof. Tegen de stroom is hij bereid om weing populaire maatregelen te nemen. Dat is echt leiderschap, hoe hard het ook is’, aldus Sporza-voetbaljournalist Peter Vandenbempt terwijl hij in een suite wacht op een exclusief gesprek met Club-voorzitter Bart Verhaeghe.

Verhaeghe vindt niet dat hij Leko onfair heeft behandeld. ‘Integendeel, hij mag ons heel dankbaar zijn dat hij hier de kans heeft gekregen om zichzelf te ontwikkelen. Hij gaat daardoor zeker snel een mooie of alvast een nieuwe club vinden. Als ik naar het klassement kijk, denk ik dat AA Gent wel een nieuwe trainer kan gebruiken.’

Vlaams minister van Onderwijs Zuhal Demir heeft het signaal van het onderwijsveld begrepen. Ze schaft pedagogische studiedagen niet af, maar maakt van elke weekenddag een pedagogische studiedag. ‘Zo hebben leraren extra rust en blijven de pedagogische studiedagen bestaan.’

‘Toen ik in de krant las dat de minister van Onderwijs de pedagogische studiedagen wil afschaffen, viel ik net niet van mijn stoel’, aldus Demir. ‘Dat is zonder overleg gebeurd. Ik wil aan jullie krant de exclusieve primeur geven dat de pedagogische studiedagen blijven bestaan. Sterker nog, alle dagen in het weekend, dat zijn zaterdag en zondag, worden een pedagogische studiedag. Niemand uit het onderwijsveld is van deze beslissing op de hoogte. Ik snap dat dat voorpaginanieuws wordt, toch?’

‘Ik denk dat de minister de waarde van pedagogische studiedagen heeft onderschat’, meent Demir. ‘Maar goed, wie zegt er uit geldingsdrang nooit eens wat voortvarends en een tikje zonder nadenken in de krant? Ik ga er niet te zwaar aan tillen. Het gaat erom dat ik aan jullie krant een oplossing voorleg die goed is voor iedereen.’

Die oplossing luidt zo: zaterdag en zondag zijn voortaan een pedagogische studiedag die duurt van 8.30 tot 15.40. Als dat in de smaak valt, wordt het systeem uitgebreid naar pedagogische feest- en vakantiedagen. ‘Ik snap dat dat bij buitenstaanders de indruk wekt dat leerkrachten zo nog meer vakantie krijgen. Een pedagogische studiedag is dus niet de hele dag. Dat zou onverantwoord zijn. Er moeten nog taken worden verbeterd, lessen voorbereid en WhatsAppberichten van intimiderende ouders beantwoord.’

Volgens Demir slaat haar maatregel verschillende vliegen in één klap: ‘Leerkrachten klagen dat ze in het weekend te veel werk hebben en tegelijk benadrukken ze hoe essentieel pedagogische studiedagen zijn. Door van elke weekenddag in het jaar een pedagogische studiedag te maken, lossen we beide bezorgdheden op en wordt het beroep van leerkracht aantrekkelijker: hoeveel jobs bieden de zekerheid dat je overdag in het weekend complete rust hebt?’

Dit gun je niemand. Een BV die begrijpelijk anoniem wenst te blijven, ging dit jaar naar een prestigieuze opera. Hij werd echter niet gevraagd om in een eindejaarslijstje zijn culturele hoogtepunt van het jaar te delen. ‘Zo zonde. Ik heb me door kenners laten vertellen dat het een memorabele avond was.’

‘Het was volgens het programmaboekje een prachtig stuk van een vermaard gezelschap’, aldus de BV. ‘Nadien heb ik me door enkele andere toeschouwers laten vertellen dat het een memorabele avond was. Dat heb ik thuis opgeschreven om te kunnen opdiepen voor een eindejaarslijstje. Jammer dat er niemand me daarvoor heeft gevraagd waardoor ik nu niet met de wereld kan delen hoe uitmuntend de opera was waar ik aanwezig was.’

‘Al wil ik het positieve onthouden’, weet de BV. ‘Mijn voorbereiding was perfect. Ik heb verschillende opera’s naast elkaar gelegd en op basis daarvan ingeschat welke de sterkste indruk nalaat in een lijstje. In de foyer was iedereen unaniem: het was een eigentijds stuk met een diepe gelaagdheid zonder de traditie te verloochenen dat nog lang zal nazinderen, weliswaar een beetje hermetisch voor Jan Modaal, maar dat mag me niet afschrikken om net deze verfijnde culturele pareltjes aan te prijzen. Weet je? Ik doe dit niet voor mezelf, ik wil mensen uitdagen.’

‘Het kon veel erger’, moet de BV toegeven. ‘Wat als ik me een abonnement had aangeschaft op opera? Ik vermoed dat ik ben afgestraft omdat ik vorig jaar een Oezbeekse bildingsroman aanprees die alleen in het Georgisch is vertaald en waarover ik online enkele lovende recensies vond die ik heb samengevat met ChatGPT. Waarom moet alles zo hapklaar zijn? Ik vind dat de ziekte van deze tijd. Mensen kunnen heus wel wat aan. En als ik het gesprek over een opera die anderen net hebben gezien in de foyer kan volgen, moeten velen dat kunnen.’

We vragen de BV van wie dit uitmuntende eigentijdse stuk dan wel is. ‘Kijk, dat is weer typisch zo’n journalistenvraag. Het is van een of andere dode Italiaan. Wat maakt het uit? Ik ga hier niet opzichtig aan namedropping doen. Dat komt trouwens bijzonder snoeverig over. Het gaat over de ervaring van een monumentale prestatie op zowel het gebied van zang, regie als voorstelling, aldus mensen in de foyer. Ik weet dat anderen niet snel genoeg die naam kunnen geven. Maar weten ze wat ze hebben bekeken? Zo spijtig eigenlijk.’

Nu blijkt dat ons kraanwater te veel PFAS bevat, neemt de Vlaamse overheid het zekere voor het onzekere. ‘Paniek is overbodig. Kinderen kunnen nog altijd veilig kraanwater drinken, mits het nemen van een kleine voorzorgsmaatregel. Eén glaasje alcohol na het nuttigen van een glaasje kraanwater volstaat al om de ingewanden en de bloedbaan te ontsmetten.’

In een richtlijn benadrukt de Vlaamse overheid dat het gaat over een gezondheidsadvies en dus geen verplichting. ‘We willen niet de indruk wekken dat de situatie ernstig is en dat ons hele milieu inclusief het drinkwater vergeven is van allerhande soorten PFAS. We willen gewoon kinderen aanmoedigen om na het nuttigen van een glaasje water hun ingewanden te spoelen met alcohol.’

Hoewel de richtlijn van de Vlaamse overheid beklemtoont dat ze maar een richtlijn is, heeft ze goede hoop dat ze effect zal hebben. ‘Jong geleerd, oud gedaan. Hoe vroeger je met een drinkgewoonte begint, hoe groter de kans dat ze een vast en duurzaam onderdeel wordt van een levenspatroon. Daarom moedigen we ouders aan om hun kind zo vroeg mogelijk te laten gewennen aan alcohol en natuurlijk om zelf het goede voorbeeld te geven.’

De richtlijn stelt ouders gerust dat het niet weer een zoveelste moeilijke voedings- of drinkgewoonte is die ze hun kind moeten aanleren. ‘Het gamma aan alcoholische dranken is vandaag bijzonder divers. Van fruitig en zoet tot bitter en kruidig: alle kinderen vinden wel iets dat aansluit bij de eigen smaakbeleving waardoor het niet als een straf zal aanvoelen. Mogelijk kunnen ze na een tijdje al niet meer zonder.’

De Vlaamse overheid anticipeert ook op kritiek. ‘Er zijn vast andere maatregelen denkbaar zoals alle PFAS filteren uit ons milieu of – in een nog ingrijpender scenario – strikte regelgeving omtrent PFAS invoeren en bedrijven streng straffen die voor PFAS-vervuiling verantwoordelijk zijn. We moeten realistisch blijven: de maatschappelijke schade zou dan enorm zijn.’

‘Ik heb mijn lesje wel geleerd’, aldus Ruben Van Gucht. Om dat te bewijzen wordt hij het gezicht van een nieuwe verkeerscampagne. ‘Er zijn geen excuses om je rijbewijs niet bij te hebben als je onder invloed rijdt.’

‘Jazeker, ik heb fouten gemaakt’, blikt Van Gucht terug. ‘Maar als je strontzat bent, ben je niet meer altijd even helder van geest. En dat is natuurlijk geen excuus om je rijbewijs niet bij te hebben als je achter het stuur kruipt. Maar in al je overmoed denk je dat je je rijbewijs niet gaat vergeten. En eigenlijk is het heel eenvoudig: heb altijd iemand bij je die nuchter genoeg is om jou te vragen of je je rijbewijs wel bij hebt voordat je straalbezopen achter het stuur kruipt.’

‘Het is een foute cultuur’, beseft Van Gucht. ‘Als je zwaar onder invloed bent, ben je meer bezig met waar je auto staat en via welk raampje je best in je auto kruipt dan te bedenken of je je rijbewijs wel bij hebt. Iedereen weet dat je je rijbewijs bij je moet hebben als je achter het stuur kruipt, toch is dronkenschap vaak een excuus om het niet bij te hebben. Dat moet veranderen. Glaasje op? Vergeet je rijbewijs niet!’

‘Ik wil een geloofwaardig gezicht zijn van de campagne’, verklaart Van Gucht zijn eigen misstappen. ‘Ik weet nu wat het is. Jazeker, de schaamte is groot. Waarom worden anderen wel gevraagd om gezicht te zijn van een verkeerscampagne en ik niet? Ik wil niet de fout maken tot ik gevraagd word, daarvoor is de urgentie te groot. Dat doet natuurlijk pijn. Maar het maakt veel goed als je weet hoe vaak je als gezicht van een verkeerscampagne in het straatbeeld en op televisie verschijnt.’

Volgens Ruben Van Gucht kan een persoonlijkheid als die van Ruben Van Gucht de boodschap alleen maar kracht bij zetten. ‘Dat is mijn persoonlijke ervaring. Ik heb zelf altijd een rolmodel als Ruben Van Gucht gemist.’ De VRT is blij dat Van Gucht het imago van enfant terrible achter zich wil laten. ‘Er zijn genoeg grappen over Ruben gemaakt. We zijn blij dat hij zijn voorbeeldfunctie voor het eerst zo ernstig neemt.’

Na heisa op sociale media doet Schilde nu water bij de wijn. Een asielzoekerscentrum is er welkom, op voorwaarde dat de asielzoekers een familiefortuin hebben geërfd en in staat zijn om een paardenstal te onderhouden.

Veel Schildenaren zijn bezorgd over de komst van een asielcentrum. ‘De mensen die daar zitten, zouden onze tuinman of au-pair kunnen zijn. En dat komt hier nu zomaar wonen’, aldus Tom. ‘Hopelijk is er voldoende aandacht voor het mentale welzijn van de slachtoffers. Weet je hoe traumatisch het is om elke dag te brunchen met de gedachte dat een beetje verder mensen wonen die nog nooit op een golfbaan hebben gestaan?’

Schilde neemt de bezorgdheden van de inwoners ter harte. ‘De asielzoekers moeten wel passen in onze gemeenschap’, aldus burgemeester Dirk Bauwens. ‘Daarom leggen we enkele elementaire voorwaarden op die alleen asielzoekers treffen die in Schilde niets te zoeken hebben. De asielzoekers die wel een familiefortuin hebben geërfd en wel een paardenstal kunnen onderhouden zijn van harte welkom.’

‘Schilde is een warme en gastvrije gemeente’, beklemtoont het lokale actiecomité tegen het asielcentrum. ‘Dus we staan ook open voor asielzoekers zonder eigen wijnkelder. Toch blijven we bezorgd. Er doen verhalen de ronde dat er asielzoekers zijn die niet weten wat een managementvennootschap is, zelfs die nog nooit een haag van drie meter hoog en drie meter breed in het echt hebben gezien. Dat trek je met een integratiecursus niet recht.’

Op een feestelijke persconferentie heeft Bart Dhondt officieel bekendgemaakt dat hij voorzitter van Groen (politieke partij in Vlaanderen) is geweest. Het Groen-partijbestuur valt uit de lucht, maar wenst Dhondt veel succes met het vervulde voorzitterschap.

‘Het is met veel goesting en ambitie om een positief verhaal te schrijven dat ik voorzitter van Groen ben geweest’, vertelt Dhondt op een persconferentie. ‘Ik zie daar al een hand, maar vragen zijn voor straks. Of ik nu al even kort wil zeggen wie ik ben? Ik ben Bart Dhondt, ben 41 jaar, kom uit Brussel en ben een tijd aan de slag geweest als voorzitter van Groen. Groen ook nog uitleggen? Oké, geen enkel probleem.’

‘Ik ben blij dat ik dit nieuws eindelijk met jullie kan delen’, vertelt Dhondt. ‘Ik ben bovenal trots dat ik mijn voorzitterschap tot dit persmoment heb kunnen geheimhouden. Als voorzitter lig je constant onder een vergrootglas en dan is het niet eenvoudig om uit de spotlights te blijven. Daar ben ik toch maar mooi altijd zonder enige uitschuiver in geslaagd. Zelfs mijn vrouw wist het niet. Volgens sommigen kennen te weinig mensen me. Ik ben er zeker van dat deze persconferentie mijn bekendheid zal doen groeien.’

De persconferentie wordt positief onthaald door politiek journalisten. ‘Meestal worden we met grote woorden gelokt voor een loze bagatel, maar nu hebben we echt iets nieuws te horen gekregen’, aldus Bart Verhulst. ‘Het is razend knap hoe Dhondt zo discreet is kunnen blijven over zijn voorzitterschap. Ik wist het nu toevallig al wel, maar ik vind dat het aan de betrokkenen zelf is om zoiets naar buiten te brengen’, aldus Ivan De Vadder.

De persconferentie vond drie maanden geleden plaats, maar is nu pas per ongeluk ontdekt.