The Vremde Mirror

Het einde van de Warmste Week is in zicht. Dat betekent traditioneel dat regeringen een cheque geven ten belope van een bedrag dat ze eerder in veelvoud hebben bespaard. Niet zo dit jaar. De Vlaamse regering vindt dat te goedkoop en wil er alles aan doen om alle ziektes onzichtbaar te maken.

‘Ik ben blij dat de Warmste Week het grandioze succesverhaal van onzichtbare ziektes flink in de verf heeft gezet’, aldus Vlaams minister-president Matthias Diependaele. ‘Mensen met een onzichtbare ziekte zijn een voorbeeld voor al wie een zichtbare ziekte heeft. Ze blijven functioneren hoewel ze daar eigenlijk niet toe in staat zijn. Dat bewijst hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn zonder dat dat meteen leidt tot extra uitgaven.’

‘Als regering willen we ons steentje bijdragen’, belooft Diependaele. ‘De situatie is erg oneerlijk. Sommige zieken krijgen zorg, uitkeringen en medelijden door het loutere feit dat hun ziekte wel zichtbaar is. Als persoon met een onzichtbare ziekte is het heel pijnlijk om zo te worden benadeeld. Ze nemen hun verantwoordelijkheid, maar worden niet gezien. Daarom streeft de regering ernaar om alle ziektes op termijn onzichtbaar te maken.’

‘Door onzichtbare zieken aandacht te geven, krijgen we een realistischer beeld van ziek zijn’, weet Diependaele. ‘Nu denken we te vaak dat een zieke in zijn bed moet liggen en moet worden verzorgd, terwijl ziekte ook iets kan zijn waar je mee moet leren omgaan. Je kunt als zieke perfect blijven functioneren zonder dat iemand iets van je ziekte weet. Waarom lukt de ene dat wel en de andere niet? Het is ook een stukje de omgeving die te snel labelt waardoor de zorg ontspoort. Zeg daarom eens tegen een naaste die zegt ziek te zijn dat je er niks van ziet.’

Het is niet de enige inspanning die de Vlaamse regering levert. Daarnaast schenkt ze een cheque voor mensen met onzichbare empathie voor onzichtbare ziektes. ‘Een begrotingsneutrale maatregel’, stelt Diependaele gerust.

Peter wordt elk jaar nog diep geraakt door het kerstverhaal. ‘Het beeld van een jong koppel dat nergens terechtkan en uiteindelijk in een stal belandt, maakt me nederig en stil. We moeten deze prachtige traditie beschermen tegen woke gekken die vluchtelingen helpen.’

In zijn warme met kerstverlichting versierde woonkamer vertelt Peter over zijn liefde voor het kerstverhaal. ‘Het is de pure eenvoud die me raakt. Hoe twee gewone mensen van herberg naar herberg trokken, hoe er niemand een plekje voor de nacht aanbood en hoe ze uiteindelijk in een stal belandden om daar het leven te geven aan een kind. Ja, het emotioneert me als ik erover vertel. Het zijn dit soort verhalen die ons nederig en barmhartig moeten stemmen en onze beschaving hebben gevormd.’

‘We moeten het kerstverhaal blijven vertellen zodat onze kinderen en kleinkinderen weten wat onze waarden zijn’, aldus Peter die ook waarschuwt. ‘Die traditie dreigt kapot te gaan door de woke waanzin om mensen zonder papieren te helpen. Dat raakt me echt diep. We kunnen niet zomaar willekeurige vreemde mannen uit het Oosten binnenlaten en iedereen helpen die het naar eigen zeggen moeilijk heeft. Vlaanderen kan niet voor de hele wereld herberg spelen.’

Wat Peter juist zo raakt in het kerstverhaal? Hij moet niet lang aarzelen: ‘De boodschap van verbinding. Het kerstverhaal is een belangrijke les voor ons. Het toont hoe hard en kil de wereld kan zijn. Maar ook hoe warm de wereld kan zijn door spontaan de deur voor vreemden in nood open te houden en naar elkaar om te kijken. Hoe twee mensen op de vlucht nergens welkom bleken, is iets dat ik niet kan begrijpen en nooit wil begrijpen.’