The Vremde Mirror

Ter gelegenheid van mijn eerste columns ontving ik een brief van een vooralsnog trouwe lezer. (Ik heb niet echt een lezersbrief ontvangen, dat is gewoon een retorisch trucje om iets te zeggen wat je wilt zeggen, maar waar niet per se iemand acht op had geslagen en nu wel omdat je er zelf over begint.) Ik vat de brief goed samen door te schrijven dat de lezer vindt dat ik te zwartgallig ben. Een opbeurende toon zou mijn talent beter uit de verf laten komen. (Ik kan er ook niet aan doen dat de briefschrijver over mijn talent begint.) De lezer illustreert dit aan de hand van een van de spraakmakende passages in mijn columns: ik eindigde mijn laatste column namelijk met de voorspelling dat de mensheid er het loodje bij legt in december 2025. (Overigens een voorspelling waar ik nooit mee win, aangezien ik er alleen kan op worden aangesproken als ze fout is.) De lezer heeft gelijk. Daar had ik positiever kunnen zijn door het einde van de mensheid al in juni te voorspellen.

Ik zou het advies van de lezer ter harte kunnen nemen door bij wijze van goed voornemen voor 2025 te beloven een opgewektere toon aan te slaan in mijn columns. Is dat voornemen wel zo goed? Als columnist is het mijn taak om alle kanten van de actualiteit te belichten. Dus niet alleen de negatieve en de pessimistische, maar ook de ronduit donkere. Om de rest van deze column te vullen, schijnt het me een goed idee om een goed voornemen te ontwikkelen voor 2025. Een goed voornemen is realistisch, maar ook ambitieus. Mensen mogen niet de indruk krijgen dat je zomaar wat zegt, maar door elke dag een glas water te drinken dwing je geen respect af tenzij je in Gaza woont. Ieder zo een eigen smaak, maar honger uit de wereld helpen vind ik persoonlijk dan weer een mooi voornemen. Al stuit dit dan weer op logistieke obstakels en is het uiteindelijke welslagen moeilijk verifieerbaar waardoor je aan het eind van 2025 van die discussies krijgt waar je geen zin in hebt of je nu je woord hebt gehouden of niet.

Een beetje besluiteloos zoek ik de populairste goede voornemens op. Die blijken in deze volgorde te zijn: gezonder leven, stress verminderen en iets nieuws leren. Ik wist niet dat dit de drie populairste goede voornemens zijn (Zo heb ik meteen iets nieuws geleerd.), dat vermindert mijn stress omdat ik zo al een voornemen heb vervuld, wat goed is voor mijn gezondheid. Daar kom ik kortom niet veel verder mee.

In mijn zoektocht naar een goed voornemen word ik altijd gekweld door hetzelfde probleem: ofwel is het goede voornemen universeel relevant en praktisch haalbaar maar niet bijster origineel ofwel is het goede voornemen origineel maar onuitvoerbaar.

Een goed voornemen uit de eerste categorie kan zijn dat ik me een jaar lang alleen maar druk maak om dingen die er echt toedoen, waarbij mijn columns het wekelijkse bewijs vormen dat ik mijn goede voornemen ernstig neem. Zo had ik mezelf in de rest van deze column het vrijgeleide kunnen geven om me op gepaste wijze uit te drukken over voetgangers die vijf meter naast het zebrapad het fietspad opwandelen en dan driftig gesticuleren tegen fietsers die niet stoppen, terwijl ik me anders zou laten verleiden tot het schrijven van een column over de situatie in Soedan. (Ik wil u wel de vermoedelijke strekking van deze column onthullen: de situatie kan er beter.)

Een voornemen uit de tweede categorie: een veelgevraagd politiek analist worden die politici niet aanport snel een regering te vormen omdat de trage gang de extremen in de kaart speelt om wanneer er een regering is de compromisbereidheid niet te hekelen omdat die de extremen in de kaart speelt.

Een universeel relevant en praktisch haalbaar maar niet origineel of een origineel maar onuitvoerbaar goed voornemen? Ik kies voor een niet-origineel en nog minder uitvoerbaar: knopen doorhakken.

Matthias Vangenechten