The Vremde Mirror

Ik gaf mezelf de opdracht om een column te schrijven over de bosbranden in Californië. U weet: een columnist moet van alle markten thuis zijn, dus zeker over de volgens Wikipedia bekendste vorm van natuurbrand, omdat het volgens Wikipedia de heftigste en meest zichtbare vorm is. Om te beginnen wil ik u in alle open- en kwetsbaarheid een kleine verantwoording geven waarom dit toch niet zo vlot ging als gedacht.

Ten eerste ben ik geen klimaatexpert, evenmin bezit ik kennis over de verspreiding en de preventie van bosbranden. Mijn meteorologische kennis is beperkt tot isobaren (Of waren het isotonen?). Ik heb me uiteraard ingelezen, de Sint Ana-winden hebben al hun geheimen prijsgegeven en dat de cocktail van een vonkje, droge natuur en krachtige winden tot problemen zou leiden, kan ik nu met veel aplomb verkondigen, maar om er nu een spitante of tegendraadse mening over te verzinnen, gaat me wat te ver. De wetenschap is de wetenschap. Daar ga ik niet tegenin. Om toch nog iets uit de brand te slepen, zou ik eraan kunnen toevoegen dat hoogstens een president van Amerika hiermee zou wegkomen.

Ten tweede bieden de bosbranden de gelegenheid het een keertje te hebben over een fenomeen dat zich afspeelt in de marge van onze denkwereld: de klimaatcrisis. Ze zouden een vanzelfsprekende aanleiding zijn om eraan te herinneren dat in 2024 voor het eerst de grens van 1,5 graden opwarming in een kalenderjaar is overschreden. Aangezien we banger zijn van de mensen die waarschuwen voor klimaatrampen dan de klimaatrampen zelf en ik niet wil dat u bang van me bent, schrap ik ook deze optie.

Ten derde kan ik ook niet schrijven dat ik al eens in Californië ben geweest. Mocht dat wel zo zijn, had u me allang zien opduiken in een tv-studio als Californië-expert om er met al mijn kennis van de lokale stratenplannen de situatie te duiden. Het zou wel goed zijn voor mijn schrijversgeloofwaardigheid. U moet er maar eens op letten wanneer u een boekachterflap erbij neemt: na hun naam schijnt de meest typerende eigenschap van auteurs tegenwoordig hun woonplaats. X is schrijver. Hij woont in New York. Soms Parijs. Een enkeling in Genua. Maar nooit Zwevezele of Zwolle.

Ten vierde en ten slotte blijkt er niets anders op te zitten dan te grijpen naar het ultieme redmiddel: de hypocrisie blootleggen. Zou de berichtgeving al die aandacht schenken aan de bosbranden mochten ze niet in de achtertuin plaatsvinden van een stoet filmsterren en bekende miljonairs? Dat zou ik dan uiteraard met veel empathie schrijven. Ik zou ook beklemtonen dit met veel empathie te schrijven. We zitten inmiddels met bijna drieduizend miljardairs opgescheept en dat aantal groeit, dus is de kans ook groter dat ze getroffen worden door bosbranden. 25 jaar geleden waren er dat nog 200. Opgescheept, je hebt er maar eentje nodig met een fragiel ego en een sociaalnetwerkwebsiteje om vrije verkiezingen in Europese democratieën op de tocht te zetten (Zo slaag ik er toch nog in om een maatschappelijk punt te maken.).

Geen denken aan dat je mij het leed van beroemdheden hoort relativeren. Verzekeraars die anders een bijzondere bekwaamheid tentoonspreiden in het munt slaan uit dieptreurige calamiteiten, trekken hun handen af van de dure huizen. Ik kan wel schrijven dat het erg is dat er over andere zaken niet wordt geschreven. Maar let op, ook dat zou ik dan uiteraard met veel empathie schrijven. Ik zou ook hier beklemtonen dit met veel empathie te schrijven. Door nog een onvolledig lijstje toe te voegen van het leed waar niemand het over heeft (oorlog in Myanmar (laatst veertig doden bij een luchtaanval, twintig miljoen mensen hebben nood aan humanitaire hulp), twee jaar oorlog in Soedan (bij de laatste tellingen twaalf miljoen mensen op de vlucht, de VN schat dat 3,2 miljoen kinderen onder de 5 jaar in 2025 er met acute ondervoeding te kampen krijgen), aardbeving te Tibet (meer dan honderd doden), tien jaar oorlog in Jemen (aantal doden: gestopt met tellen)), zou mijn punt vanzelf duidelijk worden.

Matthias Vangenechten (woont in Vremde)