The Vremde Mirror

Nee, ik ga niet op de loop voor mijn verantwoordelijkheid. Er moet dringend iemand een column schrijven over Trump. Ik ga te snel: Trump heet Donald met de voornaam en is de nieuwe president van de Verenigde Staten. Ik moet u meteen tegenspreken dat dit van onooglijk belang is. Of het toeval is, laat ik in het midden (vast wel), maar sinds Trump president is, heeft hij een pak nieuwe vrienden. Sommige van die vrienden zijn rijk, andere van die vrienden zijn rijk en bezitten sociale media. Vrienden zouden vrienden niet zijn, mochten ze er niet alles aan doen om Trump het naar zijn zin te maken. Het zijn deze vrienden die bepalen welke berichten u wel of niet te zien krijgt in uw feed op sociale media waar deze column wordt verspreid. Het spreekt voor zich dat het geen goede vrienden zijn, mochten ze niet elk kwaad woord over Trump van hun kanalen bannen. Om de verspreiding van deze column in goede banen te leiden, komt het er dus op aan om me in de gunst te schrijven van Trump en zijn nieuwe vrienden.

Al bij al denk ik dat de impact op mijn columns zal meevallen, mits het hanteren van enkele eenvoudige stelregels. Sommige dingen kan ik gewoon niet meer schrijven. Dat is alles.

– Ik kan niet meer schrijven dat oligarchieën gevaarlijk zijn. Toch hoef ik me niet beknot te voelen in mijn expressievrijheid, nu ik nog wel kan schrijven dat democratische principes gevaarlijk zijn. Waarom vermeld ik dit zelfs? Het is uiteindelijk maar twee woordjes verschil.

– Ik kan niet meer schrijven dat vrije journalistiek essentieel is in een democratie. In de plaats hiervan schrijf ik dat een democratie niet essentieel is, laat staan dat kritische journalisten en columnisten een andere plaats hebben dan een donkere en veel te kleine gevangeniscel.

– Ik kan niet meer schrijven dat ik opkom voor collega-columnisten wanneer ze worden geïntimideerd voor een zuchtje tegenspraak. Ik noem hen verraders die hun ziel hebben verkocht aan hun principiële gutmenscherigheid.

– Ik kan niet meer schrijven dat de rechten van minderheden moeten worden beschermd. Gelukkig kan ik als blanke man wel columns schrijven waarin ik beschrijf hoe fatbikers en andere minderheden in de maatschappij mij het leven onmogelijk maken en prijs Trump dat hij voor mij opkomt. Ergens in deze column, misschien in de titel al, laat ik de woorden ‘woke’ en ‘waanzin’ vallen.

– Ik kan niet meer schrijven dat wetenschappelijke kennis een belangrijk houvast vormt in een gezonde samenleving, net zoals ik niet kan schrijven dat persvrijheid, mensenrechten, onafhankelijke rechters en geen staatsgrepen plegen bij een ongunstige verkiezingsuitslag essentieel zijn. In de plaats schrijf ik dat links andere minder gevaarlijke hobby’s moet zoeken.

– Ik kan niet meer schrijven dat Panama van Panama is (dat valt me eerlijk gezegd zwaarder dan ik had gedacht).

– Ik kan niet schrijven dat Trump wel zal meevallen. Dat wekt de suggestie dat ik met een bibberend hartje naar zijn nieuwe ambtstermijn kijk. Ik maak evenmin de fout naar de checks and balances te verwijzen ter geruststelling, want die vertragen de boel voor Trump, Musk en hun brede vriendenkring nodeloos en zouden beter per direct worden afgeschaft.

– Ik kan niet meer schrijven dat vrienden van Trump met fascistische ideeën een nazigroet brengen. Ik kan wel schrijven dat links eens moet ophouden met dat politiek-correct gezeik over symboliek.

– Ik kan niet meer schrijven, mocht dat al ooit in me opkomen, dat Trump een liegende en narcistische bullebak is die uit winstbejag over lijken gaat. Ik dank Trump zonder voorbehoud voor zijn inspirerende meedogenloze strijd tegen alle democratische grondbeginselen en voor zijn standvastig principieel opportunisme, voor zijn innemende persoonlijkheid en zijn fijnbesnaarde omgang met mensen in het algemeen en vrouwen in het bijzonder en natuurlijk voor al de kansen die hij de EU biedt om eindelijk de eigen broek op te houden.

Ik zeg het nogmaals helder en luid: in deze column is er geen plaats voor een onvriendelijk woord over Trump. Dat is een kwestie van principes.