The Vremde Mirror

Ook deze week hadden weer een hoop mensen uit specifieke groepen de schuld van alles. Geniet van de top 5 van deze week!

5. (3) De grote vermogens

De wereld is niet eerlijk. De grote vermogens voelen zich geviseerd en geschoffeerd en je kunt het hen moeilijk kwalijk nemen. Terwijl de modale burger netjes belastingen betaalt, worden zij keer op keer gedwongen om met belastinggeld opgeleide fiscalisten te sponsoren om voor hen nieuwe achterpoortjes open te wrikken. En zelfs dat wordt in vraag gesteld. Je moet eraan worden herinnerd: dat zij in een welvarende regio en stabiele democratie (vooralsnog) met goede sociale voorzieningen en kwalitatief onderwijs (vooralsnog) fortuin opbouwen, is alleen en alleen hun verdienste. Een lichtpuntje: ze kunnen gelukkig rekenen op een fideel netwerk van economen, fiscalisten en vermogensbeheerders die in talkshows maatregelen hekelen omdat ze de middenklasse of beter nog de gewone man in de straat midscheeps treffen. Dat het afvoeren van de maatregelen steeds ook de grote vermogens goed zou uitkomen, is een zelden geziene bijkomstige toevalligheid. Daarom staan de grote vermogens pas op plaats 5.

4. (2) Transpersonen in de sport                      

Ik besef dat ik me op ijs begeef zo glad als verkopers die telefonisch een energiecontract proberen aan te smeren. Op plaats 4 staan nu eenmaal transpersonen die aan (top)sport doen en dan met name transvrouwen die biologische voordelen zouden hebben. Je kunt daar op verschillende manieren op reageren. Laconiek: transpersonen hebben zo veel te verduren dat ze ook eens een voordeeltje mogen hebben. Al is het onzeker of transvrouwen wel dat biologische voordeeltje hebben. Wetenschappelijk: als ze dat voordeel hebben, kunnen ze niet meedoen aan vrouwensport. Maar dat moet objectief hard te maken vallen aan de hand van eenduidige en transparante parameters. Filosofisch: waar stopt talent en fysieke aanleg en waar beginnen de oneigenlijke voordelen? Topsport is per definitie oneerlijk. De spanwijdte van de armen van Michael Phelps is meer dan twee meter. Als marathonloper ben je er niet veel mee, als zwemmer was hij dat des te meer. Alleen gaat het natuurlijk over wat anders. Online helden die een wielrenner niet kunnen onderscheiden van een polsstokspringer met de polsstok in de hand, maken zich ineens zorgen om het lot van vrouwen in de sport. Dit vraagstuk is een zoveelste instrument om transpersonen te stigmatiseren en te beschimpen, met alle gevolgen van dien. En dat topsport het zo moeilijk heeft om transpersonen een plaats te geven, zegt misschien vooral iets over topsport.

3. (5) Langdurig zieken

Het concept van langdurig ziek zijn is minder ingewikkeld dan men soms aanneemt: je bent lange tijd ziek en een van de gevolgen van deze weinig afgunst opwekkende toestand is dat je niet kunt werken. Wie fysieke arbeid levert, kan gemakkelijk en minimaal tot zijn 67^ste werken. Maar we moeten ook denken aan de mensen die het veel minder hebben getroffen en arbeidseconoom zijn geworden. Je kunt niet verwachten dat zij tot hun 67^ste dag in dag uit tv-studio’s in- en uitlopen zonder ziek uit te vallen. En als er al het eentje het wel zou lukken, kun je dit jezelf als samenleving niet aandoen. De mensen met spierziekten, osteoporose, ingezakte wervels en andere ingebeelde kwaaltjes moeten beter hun best doen, maar laten we voor arbeidseconomen onze mildheid en empathie niet verliezen.

2. (1) Nieuwkomers

Niet op 1 deze week. Dat wil niet zeggen dat nieuwkomers minder onpopulair zijn geworden. Soms is er eentje miraculeus genoeg nog onpopulairder. Puntig samengevat komt het erop neer dat het hun schuld is. En als ze ergens geen schuld aan hebben, is dat ook hun schuld. Niet getreurd echter, volgens de meeste voorspellingen staan ze ten laatste over twee weken weer op plek 1.

1. (-) De vakbonden

De vakbonden leren het kennelijk nooit. De modale burger is helemaal niet tegen staken, maar staken moet wel leuk zijn, voor een doel dat oké is en je mag er geen last van hebben. Al moet je de vakbonden deze verdienste wel toekennen: luitjes die klimaatbeleid afdoen als sociaal onverantwoord, maken zich ineens zorgen over de toekomstige generaties. En het draagvlak natuurlijk niet te vergeten! Wanneer mensen iets ongewilligs meemaken, beginnen ze zich zorgen te maken over draagvlak. Je moet er maar eens op letten: zoals luitjes die elke klimaatmaatregel te duur vinden, uitermate bezorgd zijn over het draagvlak van klimaatmaatregelen wanneer iemand het woord klimaat nog maar in de mond neemt, zo beginnen economen en VOKA-adepten zich te bekommeren over het draagvlak voor sociale eisen. Dat betekent niet dat de vakbonden de eerste plaats cadeau hebben gekregen. Maar liefst negen stakingsdagen en nog eens afhankelijk van vakbond tot vakbond 18 tot 29 aangekondigde dagen bleken uiteindelijk nodig om nieuwkomers in deze hitparade van de troon te stoten. Die inspanningen verdienen een welgemeende proficiat en een weekje niet gaan werken.

Matthias Vangenechten