The Vremde Mirror

Soms geloof ik dat mijn maatschappelijke relevantie veeleer beperkt is, maar niet vandaag. Vandaag niet, omdat ik een probleem heb ontdekt. Ik dacht ook dat dit niet waar kan zijn, maar ik heb gecheckt en gedubbelcheckt en het is waar: dit land telt te weinig ex-generaals en ex-kolonels om in talkshows te zitten wanneer het echt oorlog is.

(Ik besef dat de inleiding een beetje uitvoeriger had gekund. Met wat meer nadruk op het belang van mijn vondst en ook wat meer nadruk op hoe niemand anders dit probleem heeft doorzien. Prioriteiten graag. We zitten hier met een joekel van een maatschappelijke uitdaging die voor zich spreekt. Mensen zien zelf wel hoe cruciaal mijn vondst is. Dat hoef ik niet expliciet te stellen. Het zou ook ongepast zijn om uit onzekere tijden zelf persoonlijke aandacht of andere profijtjes te puren. Stel je voor dat de ex-generaals en ex-kolonels aan talkshowtafels ook zo opportunistisch zouden denken.)

Gelukkig is de oplossing voor dit complexe probleem bijna onverklaarbaar eenvoudig: bij aanvang van de oorlog moeten er zoveel mogelijk generaals en kolonels de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Even toegepast op uw persoonlijke situatie: dat betekent dat u uw kantoorbaan opzegt, het leger ingaat, de promoties opstapelt, kolonel wordt en op pensioen gaat. Tot daar is het overzichtelijk. Afschrikwekkender is de lijst met talenten en competenties waarover u als ex-generaal of ex-kolonel moet beschikken.

Als ex-generaal of ex-kolonel beschikt u over een polyvalente geest en een breed interesseveld. U kunt op veel manieren zeggen dat defensie meer geld nodig heeft. Zonder veiligheid geen sociale zekerheid. Dat moet u goed kunnen zeggen, ook al is op dat moment de sociale zekerheid inmiddels afgeschaft. Oefen thuis voor de spiegel.

U bent heel goed in bordjes vasthouden met ja of nee op. Heeft de bezetter niet ergens een punt? 35% van de kijkers vindt van wel. U spreekt vloeiend alle mogelijke talen die de bezetter kan hebben en gaat met hem in discussie waarna een musicalacteur aan dezelfde tafel concludeert dat er meerdere kanten zijn aan een verhaal. Applaus. U kunt moeiteloos overschakelen van een geopolitieke gedachtewisseling naar een verhitte discussie over frikandel of curryworst. Juist in oorlogstijd is dat belangrijk.

U denkt op lange termijn. Terwijl de bommen Brussel treffen, waarschuwt u voor wat er na de oorlog komt: geen oorlog. Mensen zullen oorlogsmoe zijn en willen dan met wat anders bezig zijn zoals geen oorlog. U ziet het gevaar: men zal geneigd zijn om de wapenproductie op een lager pitje te zetten. Juist dan moet er worden geïnvesteerd in defensie en moet u worden uitgenodigd.

U bent bovenal realistisch. Het is niet omdat het oorlog is en er van een openbaar leven geen sprake meer is en het aantal doden nauwelijks te tellen valt dat het niet nog erger kan. U waarschuwt dat de elektriciteit permanent kan uitvallen, waardoor mensen niet meer weten wat ze moeten doen omdat ze u niet meer op televisie kunnen zien verschijnen.

Zoals u merkt, zijn de vereisten niet min. Ik onderschat u niet. Voelt u zich aangesproken? Sluit u aan bij het leger, maak promotie, word kolonel of generaal en ga zo snel mogelijk op pensioen. De natie dankt u. En als deze oproep te weinig uithaalt, rest er maar één remedie: de pensioenleeftijd voor kolonels en generaals verlagen naar 48. Te duur? De uitgaven vallen vast onder de NAVO-norm van 2% te brengen.