The Vremde Mirror

Het kerstmaal verliep dit jaar relatief vreedzaam. Migratie werd pas opgediend na het voorgerecht. Het kwam weliswaar tot enkele intrafamiliaire schermutselingen, maar het grote geweld bleef in tegenstelling tot vorig jaar uit. Een verslag van onze reporter ter plaatse.

Vorig jaar kwam migratie al ter sprake voor de aperatiefhapjes. Een hevig Gaza-debat moest dan nog volgen. Een programmatiefout die sluimerende familievetes heeft doen escaleren. Daarom werd angstvallig uitgekeken naar kerstavond 2025 die de grootste familiebijeenkomst in een jaar beloofde te worden. Volgens de organisatoren zelfs de grootste in de hele familiegeschiedenis.

De avond trok zich behoedzaam op gang. Er werden politieke uitspraken gedaan tijdens de aperitiefhapjes, maar die leidden tot instemmend gebrom. Knap gedaan van de premier met Euroclear, echt een staatsman, al bleek dat niemand echt kon uitleggen wat hij nu zo knap heeft gedaan. ‘Maar is De Wever ook de nieuwe Jean-Luc Dehaene’, wilde nonkel Ivan weten terwijl hij iedereen aan tafel aankeek.

Ook de soep werd in relatieve rust verorberd. Ze werd even heet toen nonkel Stijn een PowerPoint projecteerde met een grafiek hoe de tewerkstellingsgraad aan tafel tegenover vorig jaar is gestegen en bijna maximaal is. Hij concludeerde zonder iemand te willen viseren: als je echt werk wilt, vind je werk. Schoonbroer Christophe haalde daarna zijn smartphone boven en vroeg louter uit interesse hoe oom Luc zijn dagen nu al twee jaar vult.

Tijdens het voorgerecht deed schoonmoeder Mia enkele pogingen om het te hebben over Hamas. Maar haar pogingen werden slinks tenietgedaan door de gastheer en gastvrouw des huizes die het over een veiligere boeg wilden gooien en prompt een onderwerp aansneden dat in tijden dat de internationale rechtsorde wordt vernield iedereen beroert: de dreiging van woke.

Een onschuldige vraag vlak voor het aanrukken van het hoofdgerecht deed de sfeer voor de rest van de avond wankelen. Of nichtje Lies (14) nu eindelijk al een lief heeft. Jazeker, kon ze voor het eerst zeggen, waarna ze trots over hem begon te vertellen. Zou het kerstmaal ook een migratiediscussie hebben opgeleverd, mocht nichtje Lies (14) geen Belg met Marokkaanse overgrootouders hebben uitgekozen? We zullen het vermoedelijk nooit weten.

Voor de gastheer- en vrouw des huizes was het ineens alle hens aan dek. Buitenstaanders zou het opvallen dat de gastheer plots over kernenergie wilde praten en dat de gastvrouw het warme weer van de afgelopen weken al even plots verontrust. ‘Zou dat toch niks met die klimaatverandering te maken hebben waarover wordt gesproken?’

Helaas, hun oprechte intenties ten spijt, ontspon er aan tafel een migratiedebat dat Vlaamse families traditioneel in twee groepen splijt. Enerzijds heb je de groep die vindt dat het migratiebeleid veel strenger moet en dat dat alleen kan met N-VA, anderzijds heb je de groep die vindt dat het migratiebeleid veel strenger moet en dat dat alleen kan met Vlaams Belang.

Bij aanvang van het dessert waren de verwijten bijwijlen bits en persoonlijk. De gastvrouw des huizes wilde een herhaling van vorig jaar vermijden. Ze had nog een troef achter de hand. Zou ze die gebruiken? Ze aarzelde. Ze keek haar echtgenoot aan die met glazige ogen voor zich uitstaart. Ze aarzelde niet langer en sprak fors en onverbiddelijk: ‘Dat is allemaal iets met die Ruben Van Gucht.’

De familie-eenheid was gered. Na een avond vol warmte en verbondenheid, trokken de gasten enkele uren later in vrede naar huis.