The Vremde Mirror

Vremde en ook een beetje Boechout | Belangrijke regel: het is niet omdat iets gratis is, dat u het gewillig en kritiekloos door uw strot moeten laten duwen. Bovendien bestaat, zoals u nu allen intussen wel weet, gratis niet. Zeker in het geval van het gemeenteblad dat wordt bekostigd MET UW BELASTINGGELD. Heel Vremde en Boechout krijgt deze propaganda in zijn brievenbus. Desondanks wordt dit stukje proza nooit aan kritische recensies onderworpen. Een onhoudbare situatie, daarom krijgt u hier een literaire analyse van wat u zo allemaal maandelijks te lezen krijgt. Als casus wordt het gemeenteblad van juli-augustus genomen.

Eerst een woordje over de titel: ’t Forum. Een forum vereist interactie en discussie. En die is er ook. Je kan zo hard roepen als je maar wil naar wat er op het niet-met optische witmakers gebleekte papier geschreven staat. Er is één beperking aan dit medium: er zal niet teruggeroepen worden.

Niets zo belangrijk voor een prestigieus maandblad als de voorkant. Het oog wil ook wat. Sla je het open? Gooi je het meteen in de stoof? Of leg je het nog even weg om vervolgens toch in de stoof te gooien? Op de eerste pagina vallen meteen de djembés op. Dat is niet zonder betekenis: dit gemeenteblad vertegenwoordigt duidelijk een primitief volkje dat nog niet bij machte is om via gesproken taal te communiceren. De mededeling dat er een nieuwe afvalkalender juli-december 2014 is, is een surprise. En zal menig hartje sneller doen bonken. Voorts wordt ook de indruk gewekt dat er op je energiefactuur te besparen valt. Een mens wil met andere woorden niets anders dan zo snel mogelijk de eerste bladzijde omslaan.

Yes yes! Een NIEUWE afvalkalender.

Op de volgende bladzijde worden de momenten weergegeven wanneer de gemeente vlaggen uithangt. Dit ruikt verdacht hard naar een voorbijgestreefd nationalisme waarin symbolen prevaleren. Een vlag is niet meer dan een vodje stof waarachter mensen zich scharen om oorlog te voeren tegen mensen die zich scharen achter een vodje stof in andere kleuren. De primitiviteit van het volk waarover wordt geschreven, wordt zo ook hier weer, nu weliswaar iets subtieler, in de verf gezet.

Op de derde bladzijde spreekt de burgemeester zijn volk toe. Hij doet dat in de wij-vorm. Dit wekt de indruk dat er twee burgemeesters zijn. Technisch gezien zouden het er ook 186 kunnen zijn. Of zelfs 187. Dat is natuurlijk niet zonder reden gebeurd. De spanning wordt zo kunstmatig opgedreven. De lezer wordt bij het nekvel vastgegrepen. Hij wil weten hoeveel burgemeesters Boechout-Vremde nu telt. Dat het cursiefje door één burgemeester ondertekend is, doet zelfs vermoeden dat de verschillende burgemeesters niet door dezelfde deur kunnen. Ja, een enkeling vermoedt dat er een spannende plot volgt met aan het einde een afrekening in het burgemeestersmilieu die in het septembernummer zal opgelost worden. In ieder geval is de lezer nu erg benieuwd hoe dit verderop in het gemeenteblad zal uitgewerkt worden.

Voorts valt in dit cursiefje op dat niet alle zinnen van een werkwoord voorzien zijn. Werkelijk een schande. Of misschien koestert de burgemeester die in zijn pen is gekropen wel ambities om in de voetsporen van Hugo Camps te treden. Veel vragen, hoog tijd om met antwoorden op de proppen te komen.

Maar nog niet op de vierde en de vijfde bladzijde, die helemaal in het teken staan van de memorabele Gemeenteraad van 26 mei. Na een korte situatieschets zodoende ook de lezers die de vorige afleveringen van het feuilleton gemist hebben de kans te geven van alle ontwikkelingen op de hoogte te zijn, is het meteen tijd voor knetterende actie. Het begint al met een mysterie van formaat.

‘Een bewoner van de Witte Wijk overhandigde het resultaat van een rondvraag i.v.m. de heraanleg van de voetpaden, de aanplanting van bomen en de onderbeplanting in de Witte Wijk’

Naar de resultaten zelf is het gissen. Voor wie deze spanning nog niet ondraaglijk genoeg is, komt vervolgens de mededeling dat er een veiligheidsconsulent wordt aangesteld. Omdat de lol er helemaal af is wanneer we de plot helemaal zouden verklappen, springen we meteen over naar de beschreven interpellaties waarvan we de eerste graag toelichten. Een lid van de N-VA – u weet wel: de partij waar Koning Auto de plak zwaait – vraagt zich af waarom de gemeente niet meedoet aan de actie Met belgerinkel naar de winkel en doet zo uitschijnen bekommerd te zijn over de fietser. De schrijver van het gemeenteblad geeft hier voor het eerst blijk van een bijzonder gevoel voor ironie. Het smaakt zelfs naar meer.

NIET TE MISSEN! U kan dit allemaal zelf LIVE meemaken. Op maandag 29 september is iedereen uitgenodigd om in de raadzaal van het gemeentehuis de gemeenteraad bij te wonen. Wie weet bent u dan wel rechtstreekse getuige van een ontknoping in één van de vele meeslepende politieke dossiers.

Bladert u verder, dan ziet u veel aandacht voor milieu en duurzaamheid. U zou kunnen denken, aha ironie! Bomen uit het Amazonewoud die geveld worden ten bate van praatjes over een beter milieu en duurzamer leven. Dan vergeet u wel dat het gemeenteblad gedrukt is op Cyclusprint 100% post-consumer, niet gebleekt met optische witmakers. Gelukkig hebben deze twee bladzijden nog voldoende frivoliteiten in petto om u aan op te warmen. Om te beginnen is er de heerlijke alliteratie ‘groepsaankoop groene energie’. Zonder oog voor literaire hoogstandjes kom je niet aan de bak als auteur van gemeentebladen. Voorts wordt de lezer ook aangezet tot actie en engagement. De kwb zoekt een braakliggend stuk grond dat zonnig is en niet te nat en dicht bij het centrum van Boechout ligt. Een stevig eisenpakket en ronduit gevaarlijk, de kans is groot dat de lezer hierdoor afhaakt en verder porno gaat kijken diepzinnig gaat filosoferen over wat er in de afgelopen gemeenteraad is gezegd.

Diegene die intussen zouden vergeten zijn dat het hier nog steeds een primitief volkje betreft waarover wordt geschreven, worden op bladzijden 8 en 9 onder de kop ‘ontwikkelingssamenwerking’ met de neus op de naakte feiten gedrukt. Iemand uit Sevapur (Zuid-India) bezocht in mei Boechout en gaf tips mee om de lokale economie aan te zwengelen. Hij werd gretig verwelkomd. Heel Boechout kwam op straat en wilde een graantje meepikken van de Indiër zijn materiële en geestelijke rijkdom.

De hoop op een betere toekomst die door de Indiër wordt gecreëerd, wordt op pagina 10 meteen teniet gedaan. De lezer wordt eerst in een soort euforische trance gebracht om vervolgens tegen een complete ontnuchtering aan te lopen. Het leven zit vol tegenslagen en is niet zomaar een goednieuwsshow. Het gemeenteblad wil duidelijk een metafoor zijn voor het leven. Dit hoofdstuk over het OCMW mocht daarom absoluut niet ontbreken.

Toch is er voor deze werklozen, armoezaaiers en niet-lezers van The Vremde Mirror nog hoop om enige kleur te geven aan hun leven. Vanaf pagina 11 tot en met 13 krijgen deze stakkers allemaal suggesties om de kick van hun leven te beleven in eigen dorp. En dat kan op allerhande manieren. Zo wordt er elke dinsdag geboetseerd met klei. Voor wie dat nog niet opwindend genoeg is, kan er elke woensdag zowel in Vremde als in Boechout aan petanque gedaan worden. Zo blijft ook een primitief volk bezig. De aandachtige lezer valt het onmiddellijk op: sudokuavonden schitteren in hun afwezigheid. Aan dergelijke intellectuele uitdagingen is dit primitieve volk duidelijk nog niet toe.

Diezelfde aandachtige lezer valt op bladzijde 14 meteen de alliteratie Muzix muziekschool op. De auteur etaleert nu wel opvallend graag dat hij zijn stijlfiguren kent. Maar hij probeert zo de aandacht af te leiden van de inhoud. Het gemeenteblad sleept zich gezapig naar het einde. Het veelbelovende en frivole begin heeft plaatsgemaakt voor een weinig inspirerende schrijfstijl. De plot is warrig en het is erg onduidelijk hoe alle handelingen aan elkaar zullen gerelateerd worden aan het einde van de rit. De aankondiging van bridgelessen in het najaar op pagina 15 zijn niet meer dan een lichtje in de duisternis. Vooral voor de vele jongeren in de gemeente.

PROFICIAT KAREL BAETENS! U heeft een cadeaubon bij Kapper Joossen gewonnen.

Een leuk intermezzo wel zijn de tips wat te doen bij een hittegolf en ozonpieken. Er staan enkele verrassende wetenswaardigheden tussen. Zo wordt er aangeraden om in een koele omgeving te vertoeven bij hitte. Ook draag je bij een hittegolf best lichte kleding. Maar de meest verrassende tip komt toch wel aan het eind van het lijstje. Laat kinderen nooit achter in een geparkeerde auto! Menig ouder zal hier raar van opkijken, maar als het staat in een gezaghebbend maandblad als ’t Forum moet het wel waar zijn.

Voor de doorsnee lezer is het maandelijkse hoogtepunt natuurlijk het interview. Elke maand palavert men druk in de straten wie nu toch de geïnterviewde zal zijn in de volgende editie van ’t Forum. Zou het een vermaarde architect zijn die in binnen- en buitenland grootse bouwwerken construeert? Of een auteur die meedingt naar de Libris Literatuurprijs? Of misschien wel een politicus die heeft mee gesleuteld aan de zesde staatshervorming? In deze editie een bijenboer. Correctie: een bezige bijenboer! Vanuit literair standpunt niet oninteressant. Dit is een niet mis te verstane knipoog naar de uitgeverij De Bezige Bij. Waarom deze knipoog hier gebeurt en niet elders in het gemeenteblad wordt door literatuurwetenschappers nog verder onderzocht. Verwacht wordt dat de eerste scripties over dit onderwerp in mei 2015 van de pers rollen.

Maar goed, zo’n interview kan natuurlijk alleen maar het hoogtepunt zijn bij ontbreken van een satirische rubriek. Dat voelt de lezer ook aan. Satire is geen gemakkelijk genre. De redactie van The Vremde Mirror kan veel, maar zelfs hier is ze veel te ernstig en te onbekwaam voor. Het gemeenteblad laat hier een unieke kans liggen om boven de middelmaat uit te stijgen en een unieke toets te geven aan zichzelf.

Op de laatste pagina wordt nog eens heel subtiel verwezen naar de wijzigingen van de afvalophaling. Echte fijnproevers zullen dit weten te appreciëren, maar het is maar de vraag of dit bij het grote publiek zal opvallen.

Conclusie

Mensen die in de gemeente Boechout-Vremde wonen zijn primitief. Ze communiceren met djembés, zwaaien met vlaggen en leven op de kap van het OCMW. De stijl van het gemeenteblad is eerder zakelijk, met hier en daar een frivole uitspatting. Het vleugje ironie op bladzijde 5 verdient een bredere uitwerking en doet vermoeden dat de auteur van het gemeenteblad meer in zijn mars heeft dan hij in deze editie laat uitschijnen. Verder valt op dat het gemeenteblad erg gefragmenteerd is geschreven. Men blijft niet bij één onderwerp, maar er wordt gekozen om hoogstens twee bladzijden na elkaar in dezelfde setting te laten afspelen. De invloed van het postmodernisme is hier onmiskenbaar aanwezig. Voorts mist het gemeenteblad een satirische rubriek, helaas vergt zoiets veel durf, kunde en literair meesterschap. Het is maar de vraag of er in Boechout-Vremde zulk talent rondloopt.

Ik had eens een vriendin, zij heette Nancy

Het was zomer en ze wilde op vakantie

Maar ze was ook van de laagsteprijsgarantie

En dus werd een citytrip naar Vremde onze vakantie

Ik zei ‘schat, zo veel opwinding kan ik niet aan’

’t Is vast nog kalmer in Kaboel of Borgerhout

Toen zei ze ‘makker, daar ligt volgens mijn schatkaart goud’

En dus liet ik haar niet begaan

Vremde Vremde, wonderschoon dorp

Alles en iedereen op een steenworp

Vremde Vremde, parel aan de Molenbeek

De mooiste plek op aarde voor wie houdt van een beetje fake

Ik hield van goud, wij dus voor onbepaalde duur

Naar Vremde, voor wat heet een liefdesavontuur

We kuierden er ’s avonds door de straten

Op zoek naar geluk in de vorm van gouden dukaten

Weken hebben we liggen graven zonder versagen

Het beoogde geluk kwam dichter bij elke spadesteek

Tot me een uitspraak van Nancy begon te dagen

‘Ik lees te veel Jommeke’, wat dus werkelijk ook zo bleek

Vremde Vremde, wat was het er amusant

Het weer was altijd gevarieerd en het goud verdacht transparant

Vremde Vremde, nu voel ik mij een kieken

Maar ik was er wel Jommeke en mijn Nancy Rozemieke

’s Morgens spek met koteletten, ‘s avonds koteletten met spek

Alle dagen uren wandelen onder de kerk, zot gevaarlijk

Duizend dikke bomma’s keken mee achter hun gordijnen

Foeterend in zichzelf dat we uit hun zicht moeten verdwijnen

Vremde Vremde, hangt ge er achter een tractor, toetert dan eens luid

Maar ge geraakt toch niet rapper vooruit

Vremde Vremde, ‘k lig er soms nog wakker van

Vremde verderfelijk oord, blijf er weg als het kan

Vremde |  Per 1 september verbiedt Vremde elke culturele uiting op haar grondgebied. In realiteit verandert er dus niks.

Het grootste slachtoffer is de moderne kunst in het park. Die zal in een plechtig moment met veel hoogwaardigheidsbekleders in de fik gestoken worden door Geert Bourgeois.

Wie in Vremde vanaf 1 september op eender welke manier nog in contact komt met cultuur, moet een GAS-boete van 150 euro betalen en daarbovenop een schadevergoeding die overeenkomt met de financiële verliezen die de economie hierdoor heeft geleden. Vooral die laatste kosten kunnen hoog oplopen. Een uur toneelteksten schrijven is een uur niet gratis geslaafd voor een zelfstandige ondernemer die een hele dag mekkert over de last op arbeid. Zoiets vreet aan de economie. Maar het kan nog erger. Tijdens dat uur toneelteksten schrijven, kunnen tegelijk ook de aandelen van beursgenoteerde bedrijven kelderen. Bewijs dan maar eens dat er geen verband is tussen de twee. Deze grap kan u zo algauw een fortuin kosten.

‘Ik ben trots dat dorpen zelf het heft in eigen handen durven nemen,’ zegt een zichtbaar jolige Vlaams Minister-President Geert Bourgeois. ‘Vremde is een voorbeeld voor de rest van Vlaanderen. Het moet nu maar eens gedaan zijn met die linkse culturo’s die zich met hun bakfiets voortschrijden van de ene literaire voordracht naar de andere, waar de grootste dichters in het diepst van hun gedachten hun nimmer verstaanbare en overgesubsidieerde pennenvruchten te berde brengen.’

Geert Bourgeois: ‘Onder de gemeenten wordt er vier miljard euro aan subsidies verdeeld om elke culturele uiting de kop in te drukken’

‘Waarom Vremde navolging verdient, is heel helder,’ vindt Bourgeois. ‘Cultuur leidt af van de essentie van het bestaan, namelijk zich uit de naad werken voor een werkgever. Door cultuur lijken simpele werknemers een volwaardig leven te kunnen leiden waarin zelfs plaats is voor intellectuele zelfontplooiing, de ontwikkeling van een maatschappijvisie en een vorming van een eigen mening. Cultuur bevordert met andere woorden de emancipatie van arbeidslieden, wat economisch gezien ronduit gevaarlijk is.’

‘De Vlaamse Regering verdeelt daarom vier miljard euro aan subsidies onder de gemeenten om elke culturele uiting de kop in te drukken,’ kondigt Bourgeois aan. ‘Dat is een redelijke hap uit de begroting, maar zo komen we alsmaar dichter bij een cultuurloos Vlaanderen waarin er efficiënt wordt gewerkt. Wist je dat de doorsnee Vlaming enkele uren per week zijn tijd verbrodt aan cultuur? Dit zijn uren dat de Vlaming economisch niet relevant is, maar het wel had moeten zijn. Daarom dat cultuur liever vandaag nog dan morgen illegaal wordt verklaard.’

Toch blijkt het hart van Bourgeois niet helemaal van steen te zijn. ‘Ik heb ook soms nood aan een klein verzetje,’ geeft hij ootmoedig toe. ‘Vendelzwaaiwedstrijden, Vlaamse kermissen en Vlaanderen Muziekland vallen niet onder deze regeling.’