The Vremde Mirror

De 46-jarige Marc is getroffen door de vreselijke aandoening ‘hooikoorts’ roepen na het niezen. Hoewel zijn genezingskansen miniem zijn en de kansen op verval daarentegen aanzienlijk, geven de dokters Marc nog niet op.

Collega’s van Marc voelen zich schuldig. ‘Aanvankelijk schreeuwden we: hou toch je bek Marc, we weten het intussen. Maar omdat Marc ‘hooikoorts’ bleef roepen, moest de oorzaak wel van medische aard zijn. Hij had net toen onze steun en ons begrip nodig, wij lieten het echter flagrant afweten.’

De ernst van zijn ziekte viel Marcs vrienden al snel op. ‘Marc beweert er zelf niet veel last van te hebben. De mensen rondom mij dramatiseren het, zegt hij. Een beetje een schorre stem, meer is het niet. Nee liefste Marc, jij minimaliseert je ziekte, wat juist bewijst hoe erg je eraan toe bent. Het is vreselijk wat jou overkomt. Erg lief dat je jouw leed voor ons wil verborgen houden, maar dat hoeft niet. We zijn er voor je.’

Een van Marcs vrienden, Tom (44), niest ook weleens. ‘Zeker in de zomermaanden. Ga ik ook ooit hooikoorts roepen? Cathy, eveneens goed bevriend met Marc, is sinds 2014 in behandeling omdat ze altijd ‘gezondheid’ zegt wanneer ze iemand hoort niezen. Ik geniet daarom van elke dag, het kan zo gedaan zijn.’

Hoewel wetenschappers druk bezig zijn een vaccin te ontwikkelen tegen ‘hooikoorts’ roepen na het niezen, denken ze dat Marc vanaf september verlost zal zijn van zijn aandoening. Ze sluiten evenwel niet uit dat deze vreselijke aandoening na een halfjaar wederkeert.

Er gebeurde niet zo heel veel in feite bij nader inzien. Of het u zal verbazen? Dat hangt van individu tot individu af, maar de kans is klein.

Enfin, mogelijk ook wel. U verwacht nu kennelijk een spectaculaire wending, misschien zelfs sensatie hoewel u het zo nooit zult noemen, omdat de titel zulks al suggereert en alleen het tegenovergestelde nog voor verbijstering kan zorgen. In die optiek gaat het de goede richting uit, daar de feiten best alledaags zijn.

Het ging namelijk als volgt: een niet zo bijzondere vrouw uit een voorts onbelangrijk dorp in een weinig voorname streek klikte op een clickbaitartikel van dertien in een dozijn, las twee zinnen van dat bewuste artikel en dacht: oh, er gebeurde niet zo heel veel in feite bij nader inzien. Twee, vijf, vijf en een half en zeven minuten later voltrok hetzelfde fenomeen zich opnieuw.

Ze dacht ook heel veel dingen niet: ‘wie wil er met zulke ongein geassocieerd worden, waar is het zelfrespect in de media gebleven?’, ‘door al die bagger kan ik kwaliteit van walgelijke troep niet meer onderscheiden, al bij al best jammer’, ‘waarom ben ik zo leeghoofdig dat ik op dit soort van onbeduidende dwaasheden blijf klikken?’, ‘het gaat werkelijk nergens over’ en ‘mijn brein verandert in een erwt, help!’.

U bent die niet zo bijzondere vrouw.