The Vremde Mirror

Vrijdagmiddag omstreeks 13.00 overleed Emil-Hegle Arendtwald na een aanrijding door een auto. De hulpdiensten poogden hem nog te reanimeren, maar geen hulp mocht baten.

Arendtwald zag het levenslicht in de Oostenrijkse stad Villach. Als kind wilde hij wielrenner worden, maar uiteindelijk ging hij net als iedere jongeman gewoon schansspringen. De gulden stelregel luidde destijds dat wielrennen nefast is voor schansspringers, omdat beenmassa overtollig is in de lucht.

Arendtwald, toen al eigengereid, had hier geen oren naar. Onder de naam François Dupont en met een Zwitserse licentie, niets liet hij aan het toeval over, nam hij deel aan juniorenwedstrijden. Toen hij zijn eerste race won, werd hij ontmaskerd door zijn trainer die een foto van hem aantrof in de krant, waarop hij schuchter in de lens kijkt, met als onderschrift: ‘In een vlekkeloos Oostenrijks-Duits accent voorziet de Franstalige Zwitser Dupont zijn zege van commentaar.’

Arendtwald spotte met de gangbare opvattingen en bleef wielrennen in functie van schansspringen. Toen het WK wielrennen plaatsvond in Villach startte hij bij de amateurs als enige Oostenrijker. Hij eindigde in het peloton dat sprintte om goud. Om meerdere redenen een voltreffer, hij leerde er zijn latere Belgische echtgenote kennen, een fervent supporter van Ferdi Van Den Haute.

Wielrennen of schansspringen? Zijn prestaties hakten de knoop door. Arendtwald won in de winter daarop voor het eerst het Vierschansentoernooi. Dat kunstje zou hij herhalen in 1989 en 1993. In Garmisch-Partenkirchen won hij zevenmaal. Sindsdien viert men in Oostenrijk geen Nieuwjaar, maar Arendtwaldstag.

Arendtwald verhuisde na zijn carrière naar België, alwaar hij getroffen werd door de ironie van het leven. Niet ver van zijn woonplaats in Zemst fietste Arendtwald op een doorlopend fietspad. Een appende automobilist had hem niet gezien en deed hem in de lucht vliegen, evenwel niet op de manier dat Arendtwald gewend was.

Omdat Arendtwald wel een helm en een fluorescerend vestje droeg, maar geen harnas, laait het debat op of hij zijn dood niet zelf gezocht heeft. De appende automobilist kan op nationale steun rekenen. Een petitie die eist dat de nabestaanden van Arendtwald een fikse schadevergoeding betalen aan de voor het leven getraumatiseerde automobilist heeft al 200.000 handtekeningen opgeleverd.

De reacties zijn fors. ‘Als Arendtwald daar op dat moment niet fietste, was dit niet gebeurd. Jij zult het maar wezen als automobilist.’

‘Onverantwoorde zot. Je weet dat automobilisten hun smartphone gebruiken terwijl ze rijden, dan ga je toch niet zonder harnas de baan op.’

‘Een smet op zijn blazoen,’ oordeelt Jan Segers van Het Laatste Nieuws. ‘Iemand met een voorbeeldfunctie zou beter moeten weten dan automobilisten met een schuldgevoel op te zadelen.’

Arendtwald sprong gans zijn leven van duizelingwekkende hoogten de diepte in, brak een keer zijn dijbeen waardoor hij de Olympische Winterspelen in Albertville miste, het was echter een fietstochtje in Vlaanderen dat hem fataal werd. Arendtwald laat een vrouw en drie dochters na. Hij werd slechts 51.