The Vremde Mirror

Ongeveer de helft van de kinderen (3-12 jaar) heeft het lastig om op een juiste manier een gesprek aan te knopen met hun ouders over hun wazige offshoreconstructies op tropische eilanden met voor elke palmboom een dozijn brievenbussen. Dat blijkt uit een enquête van Karrewiet.

Ouders leggen met veel liefde het traject van hun geld uit.

Wanneer ouders en kinderen bij het avondeten gezellig keuvelen over terreur, kanker en porno is er zelden iemand geneigd zich uit te spreken over offshoreconstructies.

‘Onrustwekkende cijfers,’ meent kinderpsychiater Peter Adriaenssens. ‘Ouders schamen zich ten opzichte van hun kinderen die op hun beurt bang zijn de relatie met hun ouders te verstoren. En dat terwijl de offshoreconstructies van ouders vaak perfect legaal zijn, in tegenstelling tot de bouw van hun veranda.’

Toch zijn offshoreconstructies in vele gezinnen een groot taboe. Ouders vinden het een te intieme aangelegenheid om te bespreken met hun kinderen, ze verdenken hen van te weinig financieel inzicht en vrezen dat ze hen slechte ouders zullen vinden. Toch lucht praten op.

‘De band met mijn ouders is sterk verbeterd sinds ze open kaart speelden over hun fiscale achterpoortjes,’ vertelt Emilie (5). ‘In het begin was het toch slikken. Je ouders blijken niet perfect. Het voelde aanvankelijk aan alsof sinterklaas niet zou bestaan. Maar na een jaar van huis te zijn weggelopen, besloot ik dat het tijd was voor vergiffenis.’

Meestal moet het kind het initiatief nemen. ‘Loïc (8) informeerde spontaan naar ons geld in het buitenland,’ vertellen zijn ouders. ‘Liegen was onmogelijk. Dat zagen we in zijn ogen. Hij zei geen moreel oordeel te vellen, maar als we iets te vertellen hadden dat hij liever had dat we het nu zouden opbiechten. Dat vertrouwen deed deugd. Hij keurt het niet goed, maar snapt het wel.’

‘Iedereen doet het,’ vertelt een gelouterde Loïc (intussen 9). ‘Wat was ik een naïeve snotneus. Dankzij mijn ouders ben ik niet zo’n softe idealist geworden die belang hecht aan ethiek en rechtvaardigheid. Daar zal ik ze altijd dankbaar voor zijn. Ik heb mijn spaarvarken al opgestuurd naar Panama. En later word ik gewoon een opportunistische en cynische zak als papa.’