The Vremde Mirror

Wat een rustig begin van de donderdagnamiddag op kantoor moest worden, is uitgedraaid op ongebreidelde onlusten en etnische misverstanden waarna al snel alles weer rustig werd. Grote bron van onheil was Magda die vanuit het niets wist te melden het laatste boek te hebben gelezen van Svetlana Alexievich, de naar jaarlijkse traditie verrassende Nobelprijswinnaar voor Literatuur.

De lunchpauze werd ook dit jaar op vele plaatsen verstoord door de uitreiking van de Nobelprijs voor Literatuur.

Het incident speelde zich af omstreeks 13 uur vlak na de lunchpauze. ‘Ik had net mijn zes boterhammen verorberd, drie met kaas en drie met salami, toen ik op de radio hoorde dat Svetlana Alexievich de Nobelprijs voor Literatuur won.’ zo reconstrueert ouderdomsdeken Dirk de feiten.

‘Ik schonk er eigenlijk niet veel aandacht aan omdat ik geen grote lezer ben. Je komt thuis, je bent moe en je ziet je zetel en televisie staan en denkt aan de verrijkende tv-programma’s op VTM en VIJFtv, dan is een boek lezen niet meteen het eerste wat in een mens opkomt. Geen aandacht tot collega Luc de kat de bel aanbond.’

‘Klopt helemaal. Ik vroeg me luidop af of er iemand de Nobelprijswinnares kende, laat staan een boek van haar te hebben gelezen. Door het vele instemmende geknik dacht ik de namiddag onmiddellijk te beginnen met een groepscohesie bevorderende uitspraak. Ik maakte nog een grapje waar ik zelf heel hard om moest lachen, dat Nobelprijs staat voor nobele onbekende,’ vult Luc zonder schroom aan.

Dat was evenwel buiten één iemand gerekend. ‘Ik heb het laatste boek van Svetlana Alexievich gelezen, maar ik hoop dat de film beter is,’ gaf de 52-jarige Magda tussen neus en lippen toe.

‘Het was de manier waarop ze het zei. Het was niet snoeverig of pocherig, ze zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld betreft. Ge moogt tegenwoordig van niks meer schrikken, maar ik had dit van Magda toch niet verwacht,’ geeft collega Gilberte toe. ‘Je gaat nu toch onbewust anders naar haar kijken, al haar uitspraken in een ander daglicht plaatsen en toch eens een intellectuele zeehondendocumentaire op National Geographic bekijken om me beter in haar leefwereld te kunnen verplaatsen.’

‘Uiteindelijk konden we toch weer gewoon aan het werk,’ analyseert Luc. ‘Maar gauw vergeten doe ik dit niet.’

Magda was niet bereikbaar voor commentaar. Haar advocaat zei dat ze al deze commotie niet gewild heeft en zich voor onbepaalde duur terugtrekt uit het maatschappelijke debat.