The Vremde Mirror

Het gaat niet goed met nonkel Theo. Al een tijdje niet. Hij gedraagt zich als een klein kind, ijlt soms ook. Op het werk vlot het evenmin. Collega’s moeten hem bijsturen met zachte hand. Ontslag willen ze nonkel Theo niet aandoen, of beter gezegd zichzelf niet. Redenen genoeg, maar wie vertelt het hem? Volgens nonkel Theo gaat het goed met hem, maar verkeerd met de wereld. Ten bewijze volgende pakkende kersttafelmonoloog.

‘Mag ik even, mensen? Ja? Even iets over mezelf. Er wordt beweerd dat ik in mijn professionele leven niet het goede nastreef, maar datgene wat heilzaam is voor mijn populariteit, desnoods ten koste van mensenlevens. Laat deze kwatongen raaskallen.’

‘Ik wil eigenlijk stilstaan bij iets anders. Bij de kern van het kerstverhaal als het ware. Er zijn nog nooit zoveel mensen het land uitgezet, ik ken de cijfers toevallig, als het moet gedeporteerd naar staten waar foltering hun deel is. Dat is iets om trots op te zijn.’

‘Een persoonlijke noot terzijde. Laatst gehoord: mijn retoriek zou te hardvochtig zijn. En ik zou uit eigenbelang de impact van mijn woorden ontkennen. Ik wijk niet van mijn communicatielijn af. Als dat het verwijt is, tja.’

‘Laten we dit kerstfeest hierdoor niet vergallen. Er is ook veel mooi nieuws. De publieke opinie wordt steeds vijandiger ten opzichte van zeg maar gelukszoekers en opportunisten die een oorlogje of een hongertje aangrijpen om hier de sociale zekerheid te beroven.’

‘Nog iets over mezelf. Ik kruip zogezegd altijd in de slachtofferrol. Voor eens en altijd: is niet waar. Ik ben hier het slachtoffer van een lastercampagne.’

‘Maar ik moet de kern van het kerstverhaal nog onthullen. Wij, beste mensen, zijn de herbergiers uit het kerstverhaal die hun economische voorspoed consequent verdedigen en niet bezwijken voor het medelijden dat vluchtelingen oproepen. Moesten maar elders geboren zijn. Oh, een hondje.’

‘Wat mensen ook over me beweren: ik ben vol van mezelf, ik vertel graag over mezelf en ik heb een ziekelijke drang naar bevestiging. Belachelijk. Like als je me gewoon leuk vindt. Hartje als je me heel leuk vindt.’

‘Doe dus je plicht en wees onverbiddelijk. Het is niet eenvoudig met mensenhandelaars als Artsen Zonder Grenzen. En je kunt tegenwoordig ook niks meer zeggen.’

Iemand onderbreekt nonkel Theo en vraagt: ‘Is dat zo?’

‘Excuseer? Typisch links om de waarheid te negeren. Bewezen: je kunt tegenwoordig niks meer zeggen. RT deze boodschap.’ En bozig beent nonkel Theo weg, waarna het 5 minuten doodstil blijft. Tot iemand aan tafel zijn mond durft te openen: ‘Denkt zeker dat hij minister is.’