The Vremde Mirror

Voor zijn tiende verjaardag krijgt Seppe van zijn ouders ADHD. Een domper op de feestvreugde. Seppe had eerder al ettelijke malen laten uitschijnen dat het Syndroom van Asperger erg goed in de markt ligt.

Voorbeeldig gedrag in en naast de schoolbanken, staat elke dag op hetzelfde tijdstip op, gaat altijd even vroeg slapen, studeert flink, maakt nooit sarcastische grappen, is heel zelfstandig, beledigt de scheidsrechter altijd met twee woorden, nooit begaat hij die ene misstap waardoor je kunt denken: dit is mijn kind.

De ouders van Seppe maken zich al enige tijd zorgen over het gedrag van hun zoon. ‘Vorige week nog zocht hij de fout bij zichzelf. Toen dacht ik: word toch eens volwassen, sla de krant open en zoek je een zondebok uit,’ vertelt papa Alex.

‘Je hebt toch het liefst dat je enige kind zorgeloos kan spelen met zijn vriendjes. Niet het buitenbeentje is op de speelplaats. Of met een achterstand aan het leven begint,’ vult mama Monique aan.

‘Dan is het niet aan ons om conservatief te handelen,’ gaat ze verder. ‘We dachten eerst aan een oppositioneel-opstandige gedragsstoornis, maar dat blijkt perfect combineerbaar met ADHD. Dus daar kan hij altijd later nog voor kiezen.’

‘De tijd is er rijp voor,’ erkent Alex. ‘Seppe dreigde door het leven te gaan als een normale jongen voor zijn leeftijd in de jaren zeventig of tachtig. Een gebrekkige opvoeding, zegt men dan gauw. Nu hij ADHD heeft, kan er ons niets verweten worden.’

Nu ja, niets. Seppe wacht vol ongeduld op zijn plechtige communie. Hij hoopt dan eindelijk een diagnose op maat te krijgen, asperger.

‘Hij vertelde inderdaad heel enthousiast over asperger en dat hij van die diagnose al lange tijd droomt,’ bevestigt Monique. ‘Maar we dachten dat hij het niet extreem letterlijk bedoelde.’