The Vremde Mirror

Zoals de titel mogelijkerwijs reeds verraadt: dankzij de volgende opiniestukken beleeft u de vrijdagavond van uw leven.

© Wikimedia Commons

Nu mogen we al niet meer zeggen dat we niks meer mogen zeggen

Dit opiniestuk treurt om het feit dat je niets meer kan zeggen, in die mate dat je zelfs niet meer kunt zeggen dat je niks meer kunt zeggen. Op metaniveau zeer sterk. Structuur en onderbouwing eerder zwakjes, maar dat mag je weer niet zeggen.

In Hitler huist ook een mensch!

Klassieker uit 1941, samengesteld door de Vlaamse intelligentsia uit die tijd. Door de Nazi’s verboden vanwege een te ophemelend beeld schetsend van de Führer. De periode dat bepaalde passages mogelijk als schokkend worden ervaren, is sinds politici Twitter hebben ontdekt voorbij.

Het is me wat

Voor wie van een beetje polemiek houdt, is er dit tijdloos pamflet uit 1997. Achteraf zeer visionair gebleken. Tot op vandaag van toepassing. Om maar te zeggen.

Alles is de schuld van de islam en het Westen is superieur, maar als je dat zegt zet men je weg als islamofoob, zo maak je elk debat onmogelijk 

De vertaling van een Frans opiniestuk dat Mia Doornaert schreef in 1797, nadat Charles-Maurice de Talleyrand (voor wie niet vertrouwd is met de Franse geschiedenis: destijds Doornaerts overste) haar opdroeg de gastenlijst van een banket ter gelegenheid van zijn kersvers ministerschap op te stellen.

Waarom hebben werklozen, vakbonden en werknemers nog rechten? Of willen we alle grote bedrijven zien vertrekken naar het buitenland?

Een onafhankelijke econoom gebonden aan een ultraliberale denktank, Rik Torfs, een onafhankelijke arbeidsmarktspecialist gebonden aan Randstad, een politicus met twaalf bezoldigde mandaten en een CEO van een multinational die een belastingaangifte niet weet te onderscheiden van een kalenderblaadje van De Druivelaar luiden gezamenlijk de alarmbel. Een concept dat heden ten dage erg in trek is. Goed om de avond lachend af te sluiten.