The Vremde Mirror

Nu er morgen en overmorgen pas voor het eerst dit jaar een spoorstaking te fêteren valt, is het van belang dat mensen hun gevoelens over de NMBS en de staking uiten. Dat stelt de wereldvermaarde Italiaanse psychologe Brenda Ansaldo van de UDV (Università della Vita) in een colloquium georganiseerd door de UA.

‘Op sociale media is het nog vaak taboe om je onvrede over het spoor te uiten’

‘Iedereen heeft recht op een mening over de NMBS. We vergeten dat soms, maar dat is één van onze fundamentele vrijheden.’

Zo begint Ansaldo haar geruchtmakende redevoering. Meteen wordt het zo stil in de zaal dat je een smartphone kunt horen piepen.

‘Ja, grijp je smartphone,’ gaat ze verder. ‘Post een larmoyante Facebookpost, een kwaaie tweet of geef een spitante lezersreactie. Iedereen kent wel iemand die bij de NMBS werkt. Niet als familielid dan wel als online vriend. Daarom is het op sociale media nog vaak taboe om je onvrede over het spoor te uiten.’

‘Het is belangrijk dat mensen hun hart luchten. Woede opkroppen kan op den duur leiden tot psychische letsels, trauma’s van blijvende aard en zure Facebookreacties die op termijn zeer schadelijk voor je imago kunnen zijn.’

‘Maar wat moet je nu schrijven? Wees creatief. Beschrijf de impact op je persoonlijke leven. ‘Langer in de file dan anders. #heeldiepezucht #ooknogeensregen #bijnatelaat #straksechttelaat’ Maar zo’n boodschap kan evengoed ideologisch getint zijn. ‘Hoe lang pikken we het nog dat de vakbonden het land gijzelen? Walgelijke sossen.’

‘Hoewel mensen liever hun mening over spoorstakingen voor zich houden – want kennen ze de kleine lettertjes in het dossier wel goed genoeg? – zal je ervan schrikken dat er heel wat collega’s en kennissen je misnoegen zullen steunen en hun mening en gevoelens evenzeer kwijt willen. Luister naar ze, wie weet welke andere onderliggende frustraties nog de kop opsteken.’

Ansaldo geeft nog één tip mee: ‘Een mening over de NMBS hoeft niet altijd voorafgegaan worden door een treinstaking. Durf ook eens te twitteren wanneer je trein te laat is. Liefst met een kwade emoji. Daar zitten mensen op te wachten. Veel succes!’

Nu de auteursrechten vervallen zijn en Het Achterhuis online is gezet, grijpt de Vlaamse jeugd massaal zijn kans om het dagboek van Anne Frank te lezen. De reacties op de plot blijken veeleer verdeeld. Toch denkt Studio 100 aan een vervolg. Hello Kitty. ‘Het abrupte einde doet snakken naar een tweede en ook derde, vierde, vijfde en zesde deel.’

Een boekenkast.

Het dagboek van Anne Frank wordt om meerdere redenen gelauwerd. Jordy (12) prijst het futuristische karakter van het werk. ‘Oorlog in Europa. Net 2021.’

Terwijl Lisa (11) zich probeert in te leven in de situatie van Anne Frank. ‘Uiteindelijk was Anne toch ook maar een onzeker meisje met gevoelens dat van haar ouders thuis niet op de muren mocht schrijven. Ik hoop echt dat er snel een sequel komt.’

Renzo (7) is minder enthousiast: ‘Het is me wat te postmodern. Je begint er net in te komen, vertrouwd te geraken met de personages en de sfeer en dan houdt het plots op. De lezer kan alleen maar gissen naar de reden. Kon ze met haar dagboek niet stoppen in maart 1956 of december 1981. Waarom net augustus 1944?’

Dat hebben ze ook bij Studio 100 opgemerkt. ‘Het Achterhuis bevat verhaallijnen met veel potentie, de sfeer is te zwaarmoedig, de bestreken tijdspanne zeer kort, maar vooral het einde is veel te abrupt. Een tweede, derde, vierde en waarom geen vijfde of zesde deel zijn noodzakelijk,’ aldus Gert Verhulst.

‘Krijgt ze ooit kinderen?’ vraagt hij zich af. ‘Wordt ze ooit een veelgelezen schrijfster? Dat er nooit een tweede deel is verschenen, doet vermoeden van niet. Maar waarom? Verhuisde ze soms naar Duitsland om daar een nieuw leven te beginnen? Ik zeg maar wat. En hoe geraakte zo’n jong meisje daar dan? En wat vond ze van de eerste maanlanding? De lezer snakt naar die informatie.’

Verhulst is ambitieus: ‘Hello Kitty moet een meeslepend vervolg worden op Het Achterhuis, waarvan de auteur de afgelopen zeventig jaar het naliet om een vervolg te schrijven. Dat belet niet dat we de autobiografische aard ervan zo trouw mogelijk zullen blijven.’

Beste lezer,

Allereerst wensen we u een gezond 2016. Dat elke aanval van angst, haat en zonet gegooglede neurologische aandoeningen alsmede de drang om andere media dan The Vremde Mirror te lezen u te allen tijde bespaard moge blijven. U merkt op, deze nieuwjaarsbrief rijmt niet. Gelukkig maar. We zijn geen poëtisch blad op gerecycleerd papier en wensen dat ook niet te worden. Uiteindelijk is poëzie toch ook maar

zinnen op de

meest

willekeurige plaats

onderbreken zonder

dat

het hoeft te

rijmen.

We blijven ook in 2016 ons concept trouw, hoewel het soms beter is om op de muren van de redactie te schrijven teneinde een respectabel aantal lezers te bereiken. Doch koppig en tegen beter weten in volhardt The Vremde Mirror. De vooropgestelde doelen zijn immers verre van bereikt.

1. Het gemeenteblad van Boechout-Vremde annexeren. Dat begint met een halve bladzijde, maar dijt al snel uit tot er een apocalyps uitbreekt omdat zeven oudjes niet weten op welke dag het nu petanque is. Enfin ja, vier edities later schrijven we het voorwoord van de burgemeester en draaien we beslissingen omtrent hondenweides in de gemeenteraad terug, waarna BOEM.
2. Wereldheerschappij. Het is ondoenbaar om een schier volwaardig alternatief voor de annexatie van het gemeenteblad te bedenken. Maar zoals iemand ooit zei: wie het kleine niet eert enz.

Om ons hoofddoel te bereiken, ons bestaansrecht te behouden, hopen we u te blijven vinden.

Volg The Vremde Mirror daarom op Twitter: https://twitter.com/VremdeMirror of vind allen onze Facebookpagina leuk: https://www.facebook.com/vremdemirror/. Of nog beter: blijf onze artikels lezen. Alleen zo kan de mensheid, bijhorende beschaving en bij uitbreiding het gemeenteblad van een gewisse ondergang worden gered.

Uw enige barometer in tijden van in tijden van iets, de voltallige redactie van The Vremde Mirror

Vremde, 1 januari 2016