The Vremde Mirror

Mike steekt een sigaret op. Zijn vierde al deze autorit die nog even duurt. ‘We kunnen niets doen,’ jammeren ouders Manu en Saskia. ‘Hij zit op de achterbank, terwijl wij alleen maar mogen dromen van een beetje nicotine. Weinig solidair van hem.’

Je bent aan het autorijden. Het is een lange trip en je hebt trek in een sigaret. Maar je weet, dit mag niet. Op dat moment steekt op de achterbank je zoon of dochter van 11 doodgemoedereerd een sigaret op. Jaloersmakend.

Het is waar Manu en Saskia schier dagelijks mee te kampen hebben wanneer hun zoon Mike (11) op de achterbank zit. ‘Hij is geen bestuurder en er zit op de achterbank geen andere minzestienjarige, dus wettelijk kunnen we niets van hem afdwingen,’ illustreert Saskia haar onmacht.

‘Toch wringt het,’ geeft Manu toe. ‘Ik snap dat ik een voorbeeldfunctie heb. Ik probeer dan ook mijn twee pakjes per dag op een ander moment naar binnen te kachelen. Maar het besef dat je zoon op de achterbank rustig van een sigaretje geniet, is pervers en misselijkmakend.’

‘Daarom probeer ik als ik kan dronken achter het stuur te kruipen,’ verrast Manu. ‘Daar word je niet zo op nagekeken en zo ben ik minder afgeleid door Mikes rookgedrag.’

Saskia ziet ook positieve neveneffecten. ‘Mike toont zin voor initiatief. Ik ben blij dat hij na elf jaar eindelijk gestopt is met passief roken in de wagen. Je voelt het draagvlak in de maatschappij daar zienderogen kleiner voor worden.’