The Vremde Mirror

Je zal het maar zijn. Maanden zwanger en dan breng je een tweeling, een rector van de KU Leuven en een moraalfilosoofje, ter wereld of al even schrijnend een taalnazi. Het hartverscheurende relaas van Kelly.

Kelly had het meteen in de gaten. ‘Een taalnatie. Een moeder ziet zoiets onmiddelijk.’

Gemengde gevoelens overheersen. ‘Beerent krijgt niet elke dag een broertje. Maar het zal jou kind maar zijn die zo geboren is. Waaraan heb ik dit verdient?’

‘Associaal, bedweterig, morreel superiör, hootein, het is niet want ik geen honderd precent zeker weet het laatste woord met lange of korte ei word geschreven dat ik een slechter mens ben. Wat de media er ook van maakt.’

‘Ik besef me dat ik kinderen niet mag slagen.’ Kelly heeft om die reden getwijfeld over abortus vier weken na de geboorte. ‘Ik wacht liever een peausje af, een jaar, twee jaren als het moet. Misgien word hij twee, het hem ook teveel en een m-phatisch, en liefdevol mens zoals mama.’

‘Ik weet noch niet hoe het kind gaat noemen. Moest hij een naam willen, kan dat later ten alle tijden, maar ik verwacht me er niet aan.’

Toch delen Kelly en haar jongste spruit dezelfde passie. ‘Er is niks mooiers als een grammaticaal correcte zin.’

Sterker nog, Kelly geeft de moed niet op. ‘Ik blijf ondanks hopen op een mongooltje, een voorzitster van Open VLD of een veldrijder. Hun worden nooit te intelliggent voor ik.’