The Vremde Mirror

Nancy, trouwe lezer van Het Nieuwsblad, heeft haar abonnement opgezegd. ‘Ik kan de krant niet meer openslaan zonder dat er nieuws in staat.’

‘Op de voorpagina een bloedbad in een plaats waar Kristel nooit Josje heeft ontvolgd (München, nvdr.) op Instagram. Wat is dan de relevantie? De maat is vol.’

Nancy voelt zich besodemieterd. ‘Dat begint met een zinnetje nieuws, een maand later zijn dat al vijf regels en voor je het goed en wel beseft staat er op een hoekje op pagina 28 een bericht over enkele duizenden doden door noodweer ergens waar Josje nog nooit is geweest.’

Ze verdenkt kranten ervan mensen te willen informeren zodat ze op verkiezingsdagen niet het geluid van hun rommelende buik volgen. ‘Pure indoctrinatie. Regimepers. Wie weet hoe lang dit al gaande is. En niemand die wat zegt.’

Nancy wordt haast nostalgisch. ‘De chihuahua van Tanja Dexters, het haar van Karen Damen, Rik Torfs die over politiek praat. Maar nee, de journalisten van tegenwoordig denken dat ze informatief moeten zijn.’

Ook Het Nieuwsblad online vindt Nancy niet veel beter. ‘Veel mensen zijn verslaafd aan actualiteit en kranten spelen daar handig op in. Het gaat allemaal om de clicks.’

De kritiek dat ze hardvochtig en onverschillig is wuift ze weg. ‘Wat is nu zo’n aanslag? Bij een volgende aanslag spreken we er toch niet meer over. Nee, wil ik duiding lees ik wel Het Laatste Nieuws.’