The Vremde Mirror

‘Geachte politieagent. Graag zou ik u erop wijzen dat er een bom is verstopt in Brussel-Centraal. Deze zal over twintig minuutjes ontploffen, zodat u nog in de mogelijkheid bent de boel er tijdig te ontruimen. Deze tip is relatief betrouwbaar, omdat ik de bom er zelf heb gelegd. Perron 19. Het kan ook perron 2 of perron 7 zijn. Ik wens u veel succes en misschien tot later. Sans rancune, *****.’

‘Je hoeft je hele leven telefonisch niet te vertellen, maar een kort bericht is al genoeg. Dat is elementaire beleefdheid. Je blaast niet zomaar een treinstation op. Het minste dat je kunt doen is de politiediensten op voorhand verwittigen.’

De anonieme, welopgevoede terrorist ergert zich blauw aan sommige van zijn collega-terroristen. ‘Opgelet, de meeste terroristen voeren hun vak in eer en geweten uit. Het zijn weer enkelingen die het voor de rest verpesten. Schoften die erop uit zijn paniek te veroorzaken. Gewoon boem. Doe je niet. Dat heeft alles met goede smaak te maken.’

‘Een telefoontje en dan boem. Een klein gebaar, een groot verschil. Mensen appreciëren dat. Het gebeurt te dikwijls niet. En dan schrikken dat wij, terroristen, in vele middens niet zo’n goede naam hebben. En moeilijk integreren in de maatschappij. We hebben de hand ook in eigen boezem te steken.’

‘Er zijn genoeg methodes om dood en vernieling te zaaien,’ besluit de welopgevoede terrorist. ‘Het vooroordeel dat terroristen geen goede manieren hebben hoeft daartoe niet nogmaals bevestigd.’