The Vremde Mirror

Kerstavond verliep niet overal even rimpelloos. Op sommige plaatsen liep het zelfs echt uit de hand.

Toen oom Bruno en opa Gustaaf nog maar een uur de problemen bij naam aan het benoemen waren, besloot tante Conny de sores over haar stappenteller met de rest van de tafel te delen. ‘Ik heb gisteren meer dan 4000 stappen gezet. Daar ben ik zeker van. En toch geeft dat machientje maar 3372 stappen weer. Wie valt er tegenwoordig nog te vertrouwen?’

Weg sfeer. Oom Bruno zucht eens verveeld. Kijkt op zijn horloge. En dan houdt hij het niet langer. ‘Typisch links. Ze weten dat ze ongelijk hebben en beginnen dan maar over totaal andere dingen, desnoods stappentellers.’

Opa Gustaaf valt hem bij. ‘We worden op alle mogelijke manieren doodgezwegen. Wat kun je tegenwoordig nog wel zeggen? Die verstikkende politieke correctheid maakt veel kapot.’

Vooraleer tante Conny zich kan excuseren, zet oom Bruno nog de puntjes op de i. ‘We zijn hier de vluchtelingencrisis aan het oplossen. Er is niemand geïnteresseerd in die stappenteller. Of is het omdat uw dochter met ne zwette is dat je de waarheid niet durft aanhoren? Is het dat soms?’

Terwijl oom Bruno het schuim van zijn lippen veegt, barst Tante Conny in een vreselijk snikken uit. ‘Vele mensen ontberen het minimum aan fatsoen om authentieke racistische praatjes niet te verstoren,’ besluit Bruno. ‘Laten we ons gezellig kerstfeest niet door die enkelingen verpesten.’