The Vremde Mirror

Hebben jullie me gemist? Niks zeggen. Ik ken het antwoord al. Afgelopen week stage gelopen bij Open VLD. Jullie dachten dat het na Sporza niet nog harder bergaf kon hé?

Maandag

De grote dag. Maar nu werkelijk. Eindelijk ga ik diepe politieke inzichten opdoen, leren debatteren niet gehinderd door enige kennis van zaken en de meest ingewikkelde en technische materie beheersen die onbehapbaar is voor het gewone volk. Kijk, ik begin al neerbuigend te doen. Om maar te zeggen dat ik op de juiste plaats zit. Mensen zijn vaak cynisch over politiek, hier ga ik leren hoe onterecht dit is. Ik heb het opgezocht: Open VLD ontkent al sinds 1999 dat ze een regeringspartij is.

Het bleef lang rustig op het hoofdkwartier van Open VLD. Het is maandag, dus dan strompelen rond 13 uur de eerste medewerkers binnen. De onbetaalde en – kan ik nu al onmogelijk weten dus is het raar dat ik dit hier schrijf – ferm uitgebuite stagiairs worden weliswaar om 7 uur verwacht.

De nieuwe vrijheid heeft nog een ander donker kantje, merkte ik snel op.

🎶 La même bitch qui me tournait le dos m’a en photo dans l’appareil. Bientôt riche. Quand Mwaka Moon aura fait mouche. 🎶

Het is Gwendolyn, de voorzitster van Open VLD volgens Wikipedia, die zingend kwam binnengevallen. ‘Allez, mensen. Dat is Damso ft. nog iemand. Het gaat over bitches en veel geld. Echt de shit maat. Hebben we eigenlijk al een partijhymne?’

Dinsdag

De resultaten van de laatste opiniepeiling blijven nazinderen. Vierde met twaalf komma vier procent, dat zijn twee kiesdrempels boven elkaar en nog een hupje. Niet onlogisch dat er euforie heerst.

Kanttekening: dat was wel voor het interview van Gwendolyn in Humo waarin ze zei dat we bijna in een communistisch land leven. Net als ze zei dat je perfect met N-VA kunt besturen. Hoewel je dan toch een belt ranzigheid door de vingers moet zien waardoor het algemeen belang en de eigen principes ondergeschikt lijken ten opzichte van de politiek opportunistische overwegingen. En zo’n partij is Open VLD niet, toch? De opmerking terzijde maakte zij niet, dat schrijf ik nu.

Zou ik het haar zeggen? Ik heb gehoord dat dissidente stemmen zich de relevantie van Jean-Jacques De Gucht, de significantie van Mathias De Clercq en de importantie van Rik Daems moeten aanmeten en ja, er was nog iets.

In de naam van Sven Gatz, Vlaams minister van Cultuur, had ik een kat gestuurd naar een debat van een Leuvense studentenvereniging. Een verwilderde vrouwelijke rosse straatkat met vlooien.

Het was niet de bedoeling dat het een echte betrof, maar intussen was het nog maar een klein uur tot het debat aanving en men ging ervanuit dat Sven daar present zou tekenen. Hij heeft aan zijn last minute afwezigheid een draai kunnen geven. Gedoe dat dat was. Je wilt het niet weten.

Gwendolyn ging pal achter Sven staan. ‘Een krak. Nul stemmen, wel minister. Dat is de toekomst van Open VLD.’

De kat is nog altijd niet opgedoken.

Woensdag

Ik mocht blijven, want uiteindelijk draaide het goed uit: Sven werd in De Afspraak gefileerd door een studente, maar hij kon er wel zijn ruimdenkendheid tonen inzake artistieke gezelschappen die IS-strijders zoeken, wat uiteindelijk niet helemaal het geval bleek, maar hoe dan ook mooi meegenomen voor een liberaal of Open VLD’er.

Het was voorts een mooie dag. In Gent pleitte Open VLD voor een kabelbaan. Mijn idee. 🙂

Donderdag

Een belangrijke ochtendmeeting met de vraag tegen wiens kar we vandaag gaan rijden terwijl we hiermee ons onmetelijk populair maken bij de modale kiezer zonder dat die beseft dat zijn karretje wordt gesloopt. ‘En als tweede vraag: ‘Welke emoji past daarbij?’ vulde Gwendolyn aan.

De huisvrouwen. Nee, hebben we al gehad. De werklozen. Goed idee. Ook al gehad. De 50+’ers die zonder job vallen. Ja! Nee, ook al de revue gepasseerd. Wie blijft er dan nog over? De middenklasse. Hiermee wachten we tot na de verkiezingen, daar was iedereen het over eens. Ik had alleen maar geknikt tot dan. ‘Heb jij geen idee?’ vroeg Gwendolyn aan mij. De grote vermogens, opperde ik niet bepaald weifelend.

Ze zei: ‘Ik stel voor om de vergadering voor onbepaalde duur te schorsen.’ Gwendolyn heeft de rest van de week niets meer aan mij gevraagd. Wel rustig zo.

Vrijdag

Stress. Het is al vrijdag en we hebben nog altijd geen zogezegd ernstig ideetje om in De Zevende Dag te lanceren, zondag.

Door het voorval gisteren mocht ik alle lof verschenen in de pers aan het adres van Open VLD of een Open VLD’er waar ook ter lande verzamelen en dit blanco A4’tje naar alle leden sturen. Met als doel om iedereen voor de gemeenteraadsverkiezingen gemotiveerd te houden en de goesting aan te wakkeren, zoals ze hier zeggen.

’s Avond keken we met zijn allen naar Daens. Zoals elke vrijdagavond kwam ik te weten. Na een drukke werkweek heerlijk ontspannen met de collega’s. Ik zie een aantal collega’s hun van weemoedigheid vochtige ogen drogen. Toch mooi.

Gwendolyn kan het niet laten. Ze heeft enkele visionaire ideeën gezien en noteert. Ik kijk over haar schouder mee. ‘Meer vrouwen en kinderen aan het werk, de arbeidskosten voor werkgevers verlagen, want vrouwen ontvangen een lager loon, maar zo geraken er wel meer vrouwen aan werk wat hun emancipatie bevordert.’

‘Ik wou dat het al De Zevende Dag was,’ jubelde ze.

Weekend

Niet dat de werkweek overigens afgelopen is. Of dat Gwendolyn in De Zevende Dag zit, ze wacht op een beter moment. Bovendien doet ze de hele zondag huisbezoeken. En ik mocht mee. ‘Wij weten wat er leeft bij de modale Vlaming met een mooie villa, een Ferrari op de oprit en een buitenverblijf in Toscane. Maar we laten dat te weinig zien,’ zei ze tegen niemand in het bijzonder.

Ik had de buitenlucht verdiend. Op zaterdag maakte ik voor onze parlementsleden een overzicht van wat er in de weekendkranten staat zodat zij niet de hele De Tijd moeten doorworstelen, maar direct aan Sabato kunnen beginnen.

Voorts op zaterdag de tweets voor Gwendolyn geschreven voor de komende week en een afspraak met Jan De Meulemeester geregeld voor zijn wekelijks politiek debat. Politici gaan graag naar hem. Zolang ze hem zich de koning laten wanen, iets wat niet bijster veel moeite kost, kan er niets verkeerds gaan. Weet je niet beter, denk je dat je te maken hebt met een sportverslaggever die nog uit de kast moet komen.

Zo’n weekendje bivakkeren in ons hoofdkwartier is best gezellig. Houtkacheltje aan en valt dat uit me opwarmen aan hyperambitieuze jongelingen die zichzelf opbranden in de hoop een politieke carrière na te jagen en hetzelfde lot lijkt het mijne. Ik inventariseer: we offeren alles op ten dienste van de partij, hebben geen leven, beseffen het niet eens, en een kleine fout kan onze carrière de nek omwringen. We leven zeg maar bijna in een communistische partij.