The Vremde Mirror

N-VA-voorzitter Bart De Wever nuanceert eerdere voorstellen over de verhoging van de pensioenleeftijd. ‘Mensen die sterven voor hun 67ste krijgen een tegemoetkoming in het hiernamaals. Enige voorwaarde: ze moeten wel 42 jaar hebben gewerkt.’

De Wever beseft dat het wrang is dat je een heel leven hebt gewerkt en vervolgens niet of nauwelijks van je pensioen kunt genieten. ‘N-VA is geen hardvochtige partij. N-VA is een partij met een sociaal hart. Daarom deze regeling die ervoor zorgt dat mensen hoe dan ook iets hebben om naar uit te kijken.’

Wie voor zijn 67ste sterft, krijgt daarom een tegemoetkoming in het hiernamaals. ‘Dat klinkt abstract, maar beschouw het als een verrassing. We wilden aanvankelijk het als verrassing houden dat er een verrassing komt, maar doen nu een toegift. Als ik nu nog ga zeggen wat de verrassing juist is, is het helemaal geen verrassing meer.’

‘Er is wel één voorwaarde,’ voegt De Wever toe. ‘Je moet 42 jaar hebben gewerkt. Anders krijg je snoodaards die op hun 26ste het loodje leggen om van deze regeling ten volle te kunnen profiteren. Ik ken dat.’

Een trage weggebruiker komt om in het verkeer. Laten we zeggen 38 jaar oud. Wat dan? ‘Dat is eigen schuld,’ aldus De Wever. ‘Door slechts kort te hebben gewerkt, heeft hij onvoldoende bijgedragen aan de staatskas, waardoor er onvoldoende geld was om zowel gevechtsvliegtuigen te kopen als kruispunten conflictvrij te maken.’

Eerder opperde N-VA om leven in tijd te beperken. ‘Geen goed idee,’ zegt De Wever nu. ‘We moeten langer werken, dus we kunnen het ons niet veroorloven vroeger te sterven.’

Het gaat beter met de homofobieacceptatie in ons land. Uit academisch onderzoek blijkt dat een groter deel van de Belgen tolerant is tegenover homofobie dan vijf jaar geleden. Vooral onder hetero’s is er een voelbare stijging.

© Wikimedia Commons

‘Alle boeren zijn homo. Alle boeren zijn homo,’ zingt een dolblije Leandro Trossard, die landelijke bekendheid geniet als boegbeeld van de homofobieacceptatiebeweging.

Al voegt hij eraan toe: ‘De zichtbaarheid van homofobieacceptatie mag dan toenemen, je kunt bijna overal op straat zorgeloos een homo in elkaar slaan, toch zijn we er nog lang niet.’

Trossard doelt op het feit dat het onderzoek geenszins eenduidig positief is. Vooral onder LHBT’ers blijft er opvallend veel weerstand tegen de normalisering van homofobie. In algemene zin hebben hetero’s veel minder problemen met homofobieacceptatie.

‘Om de vinger op de wonde te leggen: kussende venten aanvaarden het nog altijd niet dat ze worden bespuugd en verrot gescholden,’ illustreert Trossard. ‘Zelfs van flikkers verwacht je een grotere ruimdenkendheid dan dit. Mensenlief, het is 2019.’

Nog altijd doen hetero’s zich anders voor om problemen te vermijden. Zo ook Trossard: ‘Soms heb ik zin om te spuwen en te roepen, maar houd ik me in voor de reacties. Ik wil mijn werk ook niet verliezen, ook al is de kans bijzonder klein.’

‘De omgekeerde wereld,’ vindt Trossard. ‘Die vuile homo’s zijn een kleine minderheid in de samenleving. Die mogen het plezier van de rest niet vergallen.’

Door het uitblijven van een verkiezingsthema zijn op verzoek van politiek journalist Ivan De Vadder en politicoloog Carl Devos de Europese, federale en regionale verkiezingen in België voor onbepaalde duur uitgesteld.

De verkiezingen zouden aanvankelijk plaatsvinden op 26 mei. Maar dat zagen Ivan De Vadder en Carl Devos zonder helder afgebakend verkiezingsthema niet zitten.

‘Het moet voor ons ook overzichtelijk blijven,’ vertelt De Vadder. ‘Elk denkbaar thema is al de revue gepasseerd als mogelijk het verkiezingsthema: migratie, klimaat, justitie, onderwijs, de pensioenen… Dat is onwerkbaar.’

‘En het moet interessant zijn om elke maandag een opiniestuk over te schrijven,’ vult Devos aan. ‘Dan valt klimaat af. Dat is zo abstract.’

‘Hoewel klimaat ook vervaarlijk concreet kan worden als het over mijn salariswagen gaat,’ nuanceert De Vadder.

‘Het is jammer dat het zo ver is moeten komen,’ analyseert Devos. ‘Het is alsof we vier voetbalmatchen tegelijk aan het becommentariëren zijn. Nog niet zo heel lang geleden gingen verkiezingen over de splitsing van een kieskring. Over wat gaan ze nu? Niemand die het weet.’

‘Het uitblijven van een verkiezingsthema staat nu hoog op de politieke agenda,’ weet De Vadder. ‘Dat zou het verkiezingsthema kunnen zijn.’

Devos twijfelt. ‘Wanneer het uitblijven van een verkiezingsthema het verkiezingsthema is: hoe relevant is het uitblijven van een verkiezingsthema dan als verkiezingsthema?’

Met dezelfde geestdrift als altijd begonnen wij aan een artikel dat gaat over de Europese verkiezingen. Toen het stuk klaar was, voelden wij ons eerst zeer voldaan, maar algauw raapten we al onze moed bij elkaar om onszelf eerlijk toe te spreken: een stuk over de Europese verkiezingen, waar zaten we met ons hoofd? Wie wil dat in hemelsnaam lezen?

Jammer van onze tijd, de moeite en het opzoekwerk. Het artikel was best oké, lees maar.

Roeland (66) stelt euthanasie uit om te kunnen stemmen voor Europa

De 66-jarige Roeland stelt zijn euthanasie met tien dagen uit. Normaliter zou hij morgen al eeuwige oorden opzoeken. Toen hij hoorde dat er op 26 mei Europese verkiezingen zijn, nam hij de beslissing om tien dagen langer te leven.

‘Voor ik sterf wil ik nog een keer voor Europa kunnen stemmen,’ aldus Roeland die al vier jaar op zijn euthanasie wacht. Et cetera. Het artikel gaat zo nog even door en eindigt met de ontboezeming dat Roeland zal stemmen op Guy Verhofstadt.

De hoofdgedachte van het artikel moge duidelijk zijn: er is geen hond geïnteresseerd in de Europese verkiezingen. Dat effect wordt versterkt door een absurde en zelfs ietwat macabere situatie uit te werken, waarbij een persoon zijn dood uitstelt om de ervaring van de Europese verkiezingen niet te missen.

Het artikel bevat ook een subtiele onderlaag van hoop. Europa als hoopgevend ideaal dat mensen langer doet leven. Maar ook een cynische toets: de totale onverschilligheid over de omstandigheden waarin mensen langer kunnen leven. Merk ten slotte op: of Roeland de Europese verkiezingen daadwerkelijk haalt, kan het artikel niet melden.

Helaas, omdat er niemand geïnteresseerd is in de Europese verkiezingen besloten we dit stuk niet te publiceren. Dank voor uw begrip.

CD&V-voorzitter Wouter Beke belooft dat CD&V niets zal doen wanneer de partij mee mag besturen. ‘Wij gaan alleen in zee met partijen die niets willen verwezenlijken. Dat is voor ons een breekpunt, ja.’

© Wikimedia Commons

Als het van Wouter Beke afhangt, modderen de Vlaamse en federale regering verder aan. ‘Geen nieuwe wetten, geen beleid dat het land beter of slechter maakt, geen visie op de toekomst. Mensen hebben nood aan stabiliteit. Daarom laten we alles zoals het is. Dat is het meest haalbare.’

Beke legt uit wat er in de praktijk verandert: ‘Niks.’

‘Dit betekent dat de belastingen niet rechtvaardiger worden, ook niet onrechtvaardiger. De wachtlijsten blijven even lang. Er komen geen leerkrachten bij, maar er vertrekken er ook geen. Vlaanderen besteedt juist genoeg geld aan ontwikkelingssamenwerking. De armen blijven even arm, maar worden ook niet armer. We pakken niets van de rijken af, ze hebben het al hard genoeg te verduren, maar geven hun ook niets bij. België zal even veel CO2 uitstoten als het jaar voordien, niet meer, niet minder. De levensverwachting is prima nu, dus daar doen we niets aan. De meerderheid van de Vlamingen heeft geen last van racisme, ook dat besluiten we zo te laten. We blijven de pensioenleeftijd verhogen, besparen op de sociale zekerheid en onze klimaatambities terugschroeven. En dit is maar een deel van ons programma.’

Politicoloog Carl Devos looft CD&V: ‘Een zeer realistisch en evenwichtig programma. Iedereen kan zich er wel in vinden. Nooit een zo duidelijk beeld gekregen van het moedige midden. Sommige partijen hebben de neiging om de wereld rechtvaardiger en leefbaarder te maken. CD&V distantieert zich daar nu nadrukkelijk van en kiest voor de korte termijn. Hier kan links nog veel van leren.’

Aan de Panamese kust kwam zaterdagmiddag een metershoge groene belastingtsunami op een Belgische miljonair af. Dat hij ongedeerd is, mag een wonder heten.

‘Ik zat midden in een groene belastingtsunami,’ getuigde de Belgische miljonair op de Panamese staatstelevisie. ‘Ik ben blij dat ik nog leef. Ik had er al veel van gehoord in De Tijd en op Facebook. Maar het blijft onwezenlijk om hier zelf het slachtoffer van te zijn.’

Wetenschappers beschrijven het fenomeen: ‘Een groene belastingtsunami is een recent meteorologisch verschijnsel dat vrijwel volledig te wijten valt aan de opwarming van de aarde, de ongelijkheid en het falen van de vrije markt om de klimaatverandering en de ongelijkheid te beteugelen.’

Volgens een lokale postbusrestaurateur was er zaterdagmiddag helemaal geen groene belastingtsunami. Drie bevriende miljonairs, met wie de Belgische miljonair op Panama toeft, daarentegen hadden hem nog zo gewaarschuwd om niet te gaan belastingontduiken op het moment dat er een groenbelastingtsunamialarm is afgekondigd.

Wetenschappers verklaren: ‘Meer dan angst voelen gewone mensen niet voor de groene belastingtsunami. Aanbidders en de grootste begunstigden van de vrije markt merken de groene belastingtsunami wel. Voor hen is die van op afstand ontzagwekkend, omdat ze met de neus op de feiten worden gedrukt dat het huidig economisch model niet volmaakt en zelfs achterhaald is.’

De wetenschappers besluiten positief: ‘Maar ook eens miljonairs in de groene belastingtsunami zitten, voelen zij er volstrekt niets van.’

De schrik onder daklozen in het Brusselse Noordstation om besmettelijke aandoeningen op te lopen zit er goed in. Ter bescherming tegen antivaxxers dragen ze mondmaskers, handschoenen en beschermende kledij.

‘Deze onveilige situatie is onhoudbaar. In het Brusselse Noordstation passeren dagelijks duizenden en duizenden reizigers. Het krioelt er van de antivaxxers die anderen kunnen besmetten met mazelen, kinkhoest, rodehond en andere vermijdbare aandoeningen,’ stelt Aziz (32) die al een jaar op straat leeft.

Aziz hekelt het gebrek aan voorlichting van de Belgische overheid. ‘Er hadden doden kunnen vallen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mensen voor wie een vaccin geen geld kost zich bewust niet laten vaccineren. Waarschijnlijk een cultuurverschil.’

‘Buschauffeurs vinden de hele heisa een beetje overdreven,’ menen de vakbonden. ‘Zij komen dagelijks in het Noordstation en er is nog nooit iemand ziek geworden.’

‘Oké, er is van ons ook nog nooit iemand ziek geworden,’ erkent Aziz. ‘Door de goede voorzorgsmaatregelen natuurlijk. We letten wel op. Het harde straatleven verzwakt ons immuunsysteem en dus nemen we liever het zekere voor het onzekere.’

Dat De Lijn rekening houdt met de gezondheid van de daklozen en niet meer stopt in het Noordstation juicht Aziz toe. ‘Ik vrees een tijdelijke maatregel. Toch ben ik dankbaar. Ik ben blij dat er wordt gedacht aan ons en dat we niet aan ons lot worden overgelaten.’

Onder de Gentse Kalandeberg zijn restanten gevonden van een zoektocht naar het paneel de Rechtvaardige Rechters die dateert uit 1941. De oudste gedocumenteerde zoektocht naar de Rechtvaardige Rechters.

‘Dit overtreft onze stoutmoedigste verwachtingen,’ vertelt leider van het onderzoeksteam Rik Callewaert. ‘We dachten een zoektocht naar de Rechtvaardige Rechters uit de jaren zeventig op het spoor te zijn. En inderdaad, we troffen een uitgehongerde tachtiger aan die al die tijd overleefde op tranen van Johannes de Doper.’

‘Een bagatel als u weet dat we, ook al onder de Kalandeberg, twee skeletten, een SS-jas, een tunnelkaart van Gent en een artikel ‘Rechtvaardige Rechters eindelijk gevonden?’ aantroffen. Dankzij revolutionaire forensische technieken weten we dat we de zoekactie mogen situeren in 1941. Het bewuste krantenartikel, gepubliceerd in juni 1941 in Volk en Staat, is een bevestiging van onze bevindingen.’

‘De vondst roept vragen op waar er meer is gezocht waar wij nog niet hebben gezocht. We mogen ook niet langer uitsluiten dat er in de jaren dertig ook al gezocht is naar de Rechtvaardige Rechters, misschien zelfs al vroeger.’

‘Alle tips zijn welkom,’ aldus Callewaert. ‘Die van flauwe grappenmakers daargelaten. Zo leidde vorige week nog een anonieme tipgever ons naar de Rechtvaardige Rechters, het vermaarde paneel zoals u wellicht weet, maar viel er geen spoor van een zoektocht te bekennen.’

Verschillende nieuwssites hebben besloten om ingetogen te berichten over de moord op de 23-jarige studente Julie van Espen. ‘Het is niet omdat de moord wat gruwel betreft alles overtreft, dat alles wat deze gruwel niet evenaart gerechtvaardigd is.’

Het Nieuwsblad Online publiceert alleen één bericht met de feiten. ‘Het is verleidelijk om de woede te voeden met sensationele details over de dader, niet uitgesloten dat we iemand zouden vinden die al jaren waarschuwt waartoe die in staat is. Dat we dit nu niet doen, heeft niets met censuur te maken, alles met waardigheid, respect en journalistieke verantwoordelijkheid.’

‘Het schiet weleens door je hoofd: moeten we de tipgevers interviewen en een gezicht geven? Nee, we zijn geen aasgieren. Op een brainstorm opperde een redacteur het idee om de ouders te volgen in de zoektocht naar hun dochter. Die redacteur werd meteen op het matje geroepen. We kijken niet weg, we geven de omgeving van het slachtoffer wel alle ruimte,’ aldus HLN.be.

‘Over de politieke implicaties berichten we pas later deze week,’ meldt Isabel Albers van De Tijd. ‘We gaan nu niet twitteren dat we eindelijk een verkiezingsthema hebben gevonden. Zo banaal in het licht van de feiten. Dit heeft niemand gewild.’

‘Overlijdens veroorzaakt door een aanwijsbaar kwaad wekken altijd een verpletterende golf van emoties op,’ weet HLN.be. ‘Zij hadden vermeden kunnen worden! Boemannen worden gezocht, oordelen geveld op basis van woede en onmacht. Elke dag beroven er in Vlaanderen drie mensen zich van het leven. Overlijdens die ook konden vermeden worden. Waarom stellen we ons dan nooit die vraag? Kijken we echter als maatschappij gegeneerd de andere kant op?’

‘Vragen die we als media horen te stellen, omdat je een samenleving maar leert kennen aan de wijze waarop die met de dood omgaat,’ concluderen Het Nieuwsblad Online en HLN.be eensgezind.

Vele traditionele blanco-stemmers zijn misnoegd. ‘We voelen ons niet vertegenwoordigd in het parlement.’

Fien (40) vertolkt de groeiende ontevredenheid onder blanco-stemmers. ‘Wat heeft onze blanco-stem nu opgeleverd? Niets. Behalve een afkeer van het politieke systeem.’

Fien zucht: ‘Er is in het parlement grote desinteresse in mensen die niet gaan stemmen. Daarom wilde ik een partij oprichten die de mensen vertegenwoordigt die niet stemmen. Helaas waren er te weinig blanco-stemmers die mijn kieslijst wilden ondertekenen.’

Ook Tuur (31) gaat voor het eerst in jaren stemmen. ‘Er wordt met mijn stem nu geen rekening gehouden. Door te stemmen, hoop ik een krachtig signaal te geven. Of ik ooit weer blanco ga stemmen? Ik kan me niet voorstellen dat ik me minder vertegenwoordigd ga voelen door het parlement dan nu.’

Politicoloog Carl Devos waarschuwt: ‘De ontevredenheid bij blanco-stemmers is zo groot dat ze dreigen voor traditionele machtsblokken als de socialisten, de liberalen en de christen-democraten te stemmen. […] Het is maar de vraag of onze democratie daar weerbaar genoeg voor is.’