The Vremde Mirror

Het logistieke bedrijf Essers verhuist naar Bokrijk. Het openluchtmuseum wil zich meer toeleggen op het verleden.

Idyllisch Limburg, idyllisch Bokrijk.

‘Het klinkt wellicht tegenstrijdig, maar ook een openluchtmuseum als Bokrijk probeert steeds te innoveren,’ vertelt Bokrijk-woordvoerster Patricia Lefevere. ‘Hoe laat je het verleden nu herleven? Toen we in de papieren krant lazen dat Essers wilde uitbreiden, heeft Bokrijk geen moment geaarzeld.’

‘Het verleden komt alsmaar sneller op ons afgestormd,’ legt Lefevere uit. ‘Voor Bokrijk wordt het bijgevolg steeds moeilijker om zich van elke schijn van futurisme te ontdoen. Door al onze gronden ter beschikking te stellen aan een transportbedrijf zijn misverstanden niet langer mogelijk: in Bokrijk komt het verleden pas echt tot leven.’

Toch is er protest. Door de komst van Essers verliezen Hans Molenaar, Dion Smit en Bart De Wever hun baan, maar zij kunnen met brugpensioen.

Bovenal voert de hofnar van Bokrijk een verbeten strijd tegen Essers. ‘Honderden jaren beschaving in Bokrijk, het resultaat van een zeer lang en moeizaam proces, in één klap van tafel geveegd. Alsof we nog in de middeleeuwen leven.’

Woordvoerster Lefevere is geenszins onder de indruk. ‘Het behoort tot de kerntaak van Bokrijk om het leven van vroeger op een innovatieve manier tot leven te brengen. Zeg nu zelf, hoe kan dat beter dan door ganser dagen vrachtwagens in en uit magazijnen te laten rijden?’

Ook Minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) deelt die vreugde. ‘Limburg mag geen Bokrijk worden, maar ik heb nooit gezegd dat Bokrijk geen transportbedrijf mag worden.’