The Vremde Mirror

Wie nu hip wil zijn, gooit zijn zonnepanelen rechtstreeks op de barbecuekolen. Enkele minuten tot een kwartier zeer extreme warmte geeft de zonnepanelen een uniek, krokant korstje.

Barbecueën zoals het vroeger was.

We staan er te weinig bij stil, maar we barbecueën al heel ons leven verkeerd. In plaats van de zonnepanelen op de traditionele wijze te verhitten, zouden we ze voor smaak en textuur tussen de gloeiende kolen moeten leggen. De siliciumaroma’s komen zo pas echt tot hun recht.

Ria (49) gooit al jaren zonnepanelen op de barbecue. ‘Wat begon als een banale verstrooidheid, is intussen uitgegroeid tot een mooie traditie. In de ochtendgloren jagen we in de vrije natuur op zonnepanelen, in de namiddag barbecueën we die. Culinaire eenvoud van bij ons.’

Geef haar maar eens ongelijk. Weinig dat bij zomerweer zo smaakt als een knapperig stukje zonnepaneel. Een delicatesse. Toch trekken experts aan de alarmbel. De nieuwste trend om zonnepanelen te barbecueën is bepaald schadelijk voor de gezondheid: ‘Hoe beter iets smaakt, des te kankerverwekkender het is.’

Vlaams minister van Energie Bart Tommelein snapt de ongerustheid niet. ‘Mmm, zeer lekker en delicieus. Zo krokant. Zo zie je maar hoe veelzijdig zonnepaneel kan zijn. De investering meer dan waard. Mmm, heerlijk. Is er nog?’

Nadat Peggy en Ludo Van den Bergh – De Wulf op Facebook alle vreemdelingen de pijnlijkste dood toewensten, sprak de drieëndertigjarige Klaas ze daarop aan. ‘Wat een harteloze beul. Heeft hij dan werkelijk geen greintje inlevingsvermogen?’

Het is een probleem dat al langer bestaat. Racisten die zich horen te verantwoorden, zich belemmerd voelen om te zijn wie ze zijn, zich gestigmatiseerd voelen, ja zelfs het slachtoffer zijn van pure willekeur.

‘Als je al scheef bekeken wordt voor een cassante oproep om moskeeën in brand te steken. Als je xenofobie al niet meer mag verwarren met islamkritiek. Als je de schuld van al je problemen niet kan verhalen op ganse bevolkingsgroepen, wat kan er dan nog wel?’ Peggy en Ludo vragen het zich in alle eerlijkheid af.

Het is in de geschiedenis nog al gebeurd dat racisten op muren van onbegrip stuiten. ‘Dit moet stoppen, elk incident is er één te veel.’ Vlaams minister van Inburgering en Gelijke Kansen Liesbeth Homans (N-VA) wil de problematiek stevig aanpakken. ‘In een warme en open samenleving kan iedereen racist zijn waar en hoe hij maar wil. Als je hiervoor in het Vlaanderen anno 2016 geen begrip kunt opbrengen, kun je maar beter ophoepelen.’

‘Mensen uitsluiten op basis van hun racisme is niet alleen zielig en de laagst denkbare praktijk, het ontwricht ook een maatschappij,’ stellen Peggy en Ludo. ‘Stop de haat. De meeste steun krijgen we uit politieke hoek. Dat doet deugd.’

Ruben (7) beleefde een eerste communie in mineur. Nadat tante Rani maar niet wilde afzeggen voor zijn communiefeest, heeft hij zich rechtstreeks weten te kwalificeren voor de hel. De balsturige ketter bewaarde zijn hostie voor thuis.

Met een handige schijnbeweging vlak voor de neus van meneer pastoor wist Ruben de hostie in zijn zak te smokkelen. Zijn ouders koesterden geen argwaan tot ze thuis de akelige ontdekking deden.

‘Het is geen complete verrassing,’ bekent papa Axel (36). ‘We vreesden al langer dat zijn obsessie om alles uit plastic te verzamelen tot grotere drama’s zou leiden dan de verminking van mama’s borsten.’

Zus Amélie (1,5) roept op tot clementie. ‘Mijn broer heeft een misstap begaan, maar het blijft wel mijn broer. En zijn we niet allemaal jong geweest? Iedereen heeft recht op een tweede kans. Wielrenners, dan mijn broer ook.’

Mama Saskia (35) is onverbiddelijk. ‘We hebben hem opgesloten in onze vochtige, donkere tuberculosekelder. Wie weet welke toxische dampen een brandstapel verspreidt. Je kan nooit voorzichtig genoeg zijn.’

Toch koestert Ruben aldus blijkt uit zijn laatste woorden nog een sprankeltje hoop. ‘Als ik voor mijn dood stop met geloven, kan ik mijn lot nog afwenden. Laten we bidden.’

Leerkrachten trekken aan de alarmbel. Leerlingen leren steeds vaker spiekbriefjes op voorhand van buiten om de pakkans te verkleinen. ‘Tegen deze vorm van fraude staan we machteloos. We eisen concrete maatregelen.’

‘Frauderen tijdens het spieken. Dat bestond in onze tijd nog niet,’ klaagt meester René (59). ‘Het is onmogelijk om jongeren nog te betrappen op spiekgedrag. Ik verdenk bepaalde leerlingen er al langer van te studeren. Roep ik ze op het matje. ‘Nee meester, wij weten dat gewoon,’ krijg je dan te horen. Dan houdt het op natuurlijk.’

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) begrijpt de verzuchtingen van de leraren. ‘Ik roep leerlingen op om het spel fair te spelen. Spiekbriefjes van buiten leren om ze niet te hoeven gebruiken is de boel bedotten. Eerlijk duurt het langst.’

Dat beseft ook Marie (11). ‘Het valt niet goed te praten. Maar een spiekbriefje kan nat worden, je speelt het gemakkelijk kwijt en van je hand met inkt te bekladden, krijg je terminale kanker. Iets uit het hoofd leren is dan vaak het enige alternatief.’

Elias (14) weet nog goed wanneer hij gezwicht is. ‘Twee jaar geleden. Ik ben ermee begonnen toen ik mijn buurman tijdens een test Nederlands alles uit het hoofd op zijn blad zag noteren. Ik had niet geleerd, hij had 20/20, ik ook.’

Marie en Elias zijn fictieve namen om de privacy van het kind te beschermen.

Machteld (51) is een echt gezelligheidsdier. Droomt ze niet van een knus diner met Sven Ornelis, dan wel zoekt ze anno 2016 met Sven Ornelis naar parkeerplaatsen in stadscentra op spuugafstand van restaurants of decodeert ze columns van Sven Ornelis. Met andere woorden bizar dat ze niet eerder voor Open VLD koos.

Machteld omschrijft zichzelf als volgt. ‘Ik hou van bestuurlijke gezelligheid, heb twee honden en ben op zoek naar duurzame vriendschappen voor de rest van de maandagvoormiddag.’

‘Dan is ze bij onze hobbyclub aan het juiste adres,’ kwekt voorzitster Gwendolyn Rutten die een doorsnee week schetst. ‘Om de week goed in te zetten beginnen we die met een interne afrekening. Dinsdag laten we een fijne collega een controversieel standpunt verkondigen, we steunen die door dik en dun, wat even op de tanden bijten is. Maar dat is nodig om woensdag die dierbare collega boink te laten vallen en zonder schaamte het populairdere tegengestelde standpunt in te nemen. Voor de groepssfeer beslechten we donderdag een eeuwenoude vete alvorens vrijdag een slangenkuil te bezoeken; geen paniek: er is een ruime parking voorzien aan onze lokalen. Zaterdag plegen we naar aloude traditie een karaktermoord en op zondag mag het al eens minder ernstig, dan spelen we mes-in-ruggetje. En dit is niet alles: in het midden van elke bijeenkomst laten we iemand onder druk uit eigen beweging opstappen. Supertof allemaal.’

Ondanks het gevarieerde programma houden velen het niet lang uit bij Open VLD. ‘Het is geen vrijblijvend engagement,’ beseft Machteld. ‘Maar het moet te combineren zijn met het uitbaten van een biomassacentrale.’