The Vremde Mirror

Vele kinderen zitten met de handen in het haar. Een van hen is de achtjarige Alexia. ‘Hoe leg ik in godsnaam aan mama en papa uit dat Sinterklaas’ knechten voortaan geen racistische kenmerken vertonen? Vooral papa was daar zeer aan gehecht.’

Sinterklaas, een feest voor jong en oud. De kinderen de cadeautjes. Papa en mama de raciale stereotyperingen.

Zeven jaar geleden verscheen Zwarte Piet ineens zonder afgehakte handen ten tonele. Hevige protesten volgden. Een ongelukje in de schoorsteen, aldus de ene. Duidelijk een verwijzing naar de koloniale roots van Zwarte Piet, oordeelde de andere. Te ver gezocht, aldus weer die ene. Kortom, reuring.

‘Papa heeft toen erg diep gezeten, zo vernam ik later van mama. Hij vertrouwde niets of niemand meer. Papa werd zelfs zo paranoïde dat hij even heeft gedacht dat Sinterklaas niet echt een oude knar is die met zijn paard galoppeert over de daken. Dan weet je het wel,’ vertelt Alexia (8).

Nu het Sinterklaasfeest niet langer onnodig kwetsend zal zijn, vreest Alexia het ergste. ‘Ik weet niet of papa dit zal overleven. Die racistische elementen zijn een traditie en van onze tradities blijven ze met hun vuile fikken af. Ja, dat is zijn argument. Je moet het intellect van volwassenen niet overschatten. Vooruitgang maakt hen bang. Maar dat is logisch voor die leeftijd. Ik hoor gelijksoortige verhalen bij leeftijdsgenootjes.’

‘Rest die ene vraag: kunnen we het feest van onze ouders afnemen?’ Alexia gunt papa ter compensatie elke avond een halfuurtje zwartepietendiscussie op sociale media. ‘Dat lucht zichtbaar op. In die tijd mag hij met zijn voorhoofd het toetsenbord rammen met de handen op de rug gebonden. Het mag een beetje genuanceerd blijven.’