The Vremde Mirror

Olympische Winterspelen, dat betekent commentatoren die naar een sport kijken waar ze nog nooit van gehoord hebben, bijvoorbeeld moguls. Luisteren we even mee.

‘En daar komt de Canadees over de meet, vooraf beschouwd als outsider, maar hij liet het hier wat afweten. Zijn race was niet perfect, verre van, benieuwd hoe de jury dit zal beoordelen. Hij komt aan de leiding te staan. Zie ik dat goed? Heeft de jury naar een andere race gekeken? Dat dit kan, op het allerhoogste niveau, het olympische toneel.’

‘Maar goed, intussen zijn we weg met de Litouwer, in de kroeg door velen naar voren geschoven als de topfavoriet. En dit gaat goed, dit gaat heerlijk, zo zeg, dat is de finesses van je sport beheersen. Techniek, snelheid, de sprongen, hij buigt lichtjes voorover met zijn hoofd in de sneeuw gedrukt, blijft even liggen en gaat door. Prachtige race!’

‘Dit moet goed zijn voor goud. En we wachten op het verdict van de jury. Slechts vijfde? Slechts vijfde! Geen medaille voor de Litouwer na een bijna vlekkeloze rit. Oh, oh, oh. Consternatie. Over deze jurybeslissingen zal nog lang worden geredetwist, dat is zeker.’

‘Als laatste start de Roemeen, van hem valt niet te veel te verwachten, we pikken hem volledigheidshalve mee. Je ziet het meteen, de slordigheidjes onderweg, de wispelturig uitgevoerde sprongen en zag ik daar een disbalans? Kijken we nog even naar zijn score voor we afronden. Goud voor de Roemeen na deze vertoning? Weten deze juryleden wel naar welke sport ze aan het kijken waren? Je begint het je af te vragen.’

‘Straks ben ik weer bij u, dan met kunstschaatsen. Ik denk het zo goed uit te spreken.’