The Vremde Mirror

Ahmed (34) glundert. ‘Ik heb lang moeten zoeken wat ik moet doen om een goede Vlaming te zijn. Ik heb het nu gevonden. Me kleden als gewapende extreemrechtse militair is het minste wat ik kan doen als dat mijn integratie bevordert.’

Drie jaar geleden kwam Ahmed in Vlaanderen aan. ‘Ik was gevlucht voor de oorlog in Syrië. Ik had er geen huis meer en ben er mijn halve familie verloren. Ik wilde meteen er alles aan doen deel te vormen van de lokale gemeenschap. Maar dat was een moeilijker proces dan gedacht,’ geeft hij toe.

‘Ik wist niet hoe ik me moest gedragen,’ vertelt Ahmed. ‘Ik lachte de mensen vriendelijk toe, probeerde contact te leggen en leerde Nederlands. Tegelijkertijd las en hoorde ik allerlei nare dingen over mensen zoals ik die op de vlucht slaan voor oorlog. Ik zou onbetrouwbaar en gevaarlijk zijn. Dat maakte me onzeker. Wist ik maar eerder dat ik me moet kleden als een gewapende extreemrechtse militair om te worden geaccepteerd.’

‘Vele vluchtelingen weten dit niet,’ aldus Ahmed. ‘En dat is jammer, want het staat een snelle inburgering in de weg. Nog altijd kijken mensen me weleens raar aan in de winkel en nog altijd word ik weleens tegengehouden door de politie, maar veel minder dan vroeger. Veel vaker krijg ik nu schouderklopjes en aanmoedigingen. Zo zie je maar hoe warm en gastvrij Vlamingen in werkelijkheid zijn.’

Dat wil niet zeggen dat Ahmed alles doet om in de gunst van de Vlamingen te vallen. ‘Er zijn grenzen aan integratie. Ik ga zondagvoormiddag echt niet gehuld in veel te strakke kledij met de racefiets op pad. Je weet nooit wat je dan meemaakt.’