The Vremde Mirror

Te positief voor een roman, te zwartgallig voor een statusupdate op Facebook. Anders krijgt Barry het niet gezegd hoe het met hem gaat. Of toch wel. ‘Mijn leven is niet suf genoeg. Maar ik ben te tam om er iets aan te doen.’

Barry (links)

‘Lamlendig, waardeloos en beroerd, zo voel ik me wel. Maar om nu te zeggen dat mijn leven gewoon kut is? Nee, dat is te fors uitgedrukt.’

‘Die onzekerheid of ik over mijn lot mag klagen knaagt,’ geeft Barry toe. ‘Akkoord, er zijn veel mensen wier leven niet suf genoeg is om het in een roman te gieten. Het is nu eenmaal deprimerend vast te stellen dat de ellende in mijn leven niet dof genoeg is om op medelijden te mogen rekenen.’

Ook op zelfmedelijden hoeft Barry niet te rekenen. ‘Hoeveel leed kan een mens dragen? Hoe lang houd ik dit nog vol? Waaraan heb ik dit verdiend?’

Gelukkig kan Barry zijn zorgen relativeren. ‘Maar dan lees ik in de krant het relaas van een meisje dat verdrietig is omdat ze met het geld dat ze verdient dingen online koopt, nauwelijks genot proeft, zich daarop bedenkt dat dit wel heel materialistisch is en zich zo ellendig voelt dat ze de behoefte voelt hier een opiniestuk van 3760 woorden over te schrijven. Dan denk ik, zo zwaar heb ik het gelukkig niet.’

‘Er gebeurt altijd wel iets. Iemand die je belt terwijl het voor iemand anders bedoeld is. Dat kun je niet uitsluiten.’ Hoewel het leven van Barry best wat suffer mag, blijft hij zijn zetel trouw. ‘Ik kan eens googelen hoeveel een abonnement op Anderlecht kost of werk vinden, maar dat is zo geforceerd. Nee, dan laat ik liever alles bij het oude.’