The Vremde Mirror

Het is 13u00. Barry ontwaakt. ‘Ik had zin om nog wat verder te slapen, maar dat is nu eenmaal de perfectionist in mij. De klok rond is geen minuut minder, maar ook geen minuut meer.’

Barry (links)

‘Het vereist veel zelfdiscipline om de aardse verlokkingen te weerstaan,’ stelt Barry. ‘Laatst, drie jaar geleden, werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek om 9 uur. In de ochtend. Dat viel onmogelijk te combineren met de klok rond slapen. Uiteraard afgezegd. Ik ken mijn prioriteiten.’

‘Je wordt als perfectionist vaak misbegrepen,’ klaagt hij aan. ‘Die werkgever kon er niet mee lachen dat ik niet kwam opdagen, terwijl daaruit net bleek wat voor een perfectionist ik ben. Hoe gedisciplineerd ik in het leven sta. Maar ja, gemiste kans voor hem.’

Barry’s repertoire schijnt eindeloos. ‘Ik wil alles zo goed mogelijk doen. Lummelen, luilakken, pauzeren, pitten, niksen, rusten, maffen, tukken, relaxen, verpozen, dutten, soezen, slampampen, lanterfanten, suffen, luiwammesen, dagdieven, noem maar op. Dit perfectionisme is niet voor iedereen weggelegd. Vele mensen worden al moe als ze er maar aan denken. Dat weet ik heel goed. Ik werp me voor hen graag op als rolmodel. Of nee, te vermoeiend.’

Neemt Barry wel genoeg tijd om te recupereren? Een burn-out ligt altijd op de loer. ‘Het draait allemaal om het vinden van de juiste balans. Dat is niet altijd even evident als perfectionist. Als ik aan iets begin, wil ik wel dat het resultaat al bij al best ça va is.’