The Vremde Mirror

Uit verveling verveelt Barry zich ganser dagen. ‘Ik heb nu eenmaal niks anders te doen. En rust roest.’

Barry (links)

Zich vervelen. Ogenschijnlijk niet de meest opwindende bezigheid. Barry vindt het prima. ‘Beter dit dan niks doen.’

Is het niet wat te actief? ‘Ik heb het me ook al afgevraagd, maar het ligt in mijn aard. Ik ben altijd al heel vlijtig geweest; als er niemand thuis was, stond ik altijd zelf recht als kind om de afstandsbediening te zoeken in plaats van te wachten tot er iemand thuis is. Noem me een streber, maar waar zie je die ondernemingszin nog?’

‘Work hard, play hard.’ Barry kan het iedereen aanraden. ‘Als je jong bent, moet je ambities koesteren. Ook al kies je dan niet voor de weg van de minste weerstand.’ Hoe ver die dan moeten reiken? ‘The sky is the limit.’

Barry ziet in zichzelf het perfecte rolmodel voor jonge nietsnutten en luilakken. ‘Kijk naar mij. Ik kan perfect hele dagen lanterfanten, lummelen, aanmodderen en niks doen. Maar ik kies ervoor me te vervelen. Zo kan het ook. Veel vermoeiender, maar het zijn de opofferingen die je moet maken wil je iets bereiken in het leven. Mijn toekomst zal niet uit spijt bestaan.’

Is Barry dan niet bang een burn-out te krijgen? ‘Natuurlijk spookt die gedachte weleens door mijn hoofd. En soms maan ik mezelf aan op de handrem te staan. Maar lang duurt het dan niet vooraleer ik me weer loeihard aan het vervelen ben. Je bent jong en je wilt wat.’

Hoewel de meeste werkzoekenden actief vruchteloos om zich heen kijken op zoek naar werk, kiest Barry (21 vanaf 4 september) bewust voor thuiswerkloosheid. ‘Alleen thuis kan ik mijn kwaliteiten als werkloze ten volle ontplooien.’

Barry (links)

‘Noem me conservatief, maar waar is het beter dan thuis om werkloos te zijn? Geen gedoe, geen te verre verplaatsingen (hoewel: van bed naar zetel naar keuken naar zetel naar bed). Ik kan mijn tijd zelf organiseren; ik heb alleen maar rekening te houden met de tv-programmatie.’

Heeft Barry dan altijd voor de thuiswerkloosheid gekozen? ‘Nee, ik was ooit jong en onbezonnen,’ moet Barry toegeven. ‘Stond ik ’s morgens op om 06u30, smeerde mijn boterhammen, vertrok thuis net op tijd om in de file te staan op de E40 richting Brussel, kwam daar iets na de middag aan en at er mijn boterhammen op. Tijd voor een siësta was er niet, want zodoende tijdig in de avondspits te belanden moest ik met een volle maag alweer vertrekken om omstreeks 21u00 thuis te arriveren. Dat waren drie lange dagen. Totaal absurd natuurlijk om je tijd te verdoen in de file terwijl je niks kunt doen. Maar om tot dat inzicht te komen, moet een mens een dagje ouder worden.’

Een levensles voor Barry die sindsdien zijn werkloosheidtijd een stuk zorgvuldiger beheert. ‘Het is niet altijd evident om werkloosheid en privé thuis gescheiden te houden, maar ik ben niet gebonden aan uren om passief, lamlendig gedrag te vertonen. Overuren kloppen gebeurt dan met alle plezier.’

Barry (20) wil dolgraag een job. Om zijn motivatie in de verf te zetten vermeldt hij alle dagen dat hij naar de les is geweest op zijn cv. ‘Zo weten werkgevers meteen wat ze aan me hebben.’

Barry (links)

Sommigen zullen Barry een patser vinden. Maar daar maalt hij niet om. ‘Waarom zou je de keren dat je naar de les bent geweest niet vermelden op je cv? Het kan prima op 1 A4’tje. Je kunt het zien als indruk maken. Maar als je zulke sterke troeven hebt, moet je die uitspelen. Het kan het verschil maken.’

13 oktober, 7 november, 12 november, 15 december en 22 maart. Het prijkt bovenaan het cv van Barry.

‘Eenvoudige datums die veel impliciete informatie bevatten. Werkgevers weten in één oogopslag wat voor vlees ze in de kuip hebben. Hieruit blijkt dat ik al heel wat ervaring heb. Maar vooral dat ik een doorzetter ben alsook flexibel, dynamisch en intrinsiek heel gemotiveerd. Een saaie les schrikt me niet af om een maand later al weer te keren’

De terugval tussen 15 december en 22 maart wijt Barry aan de examens waaraan hij niet deelnam, maar verschoof naar tweede zit waar hij niet kwam opdagen. ‘Dat vermeld ik onderaan in een voetnoot. Ik wil potentiële werkgevers niet de gelegenheid geven een foutieve indruk van me te krijgen.’

Te positief voor een roman, te zwartgallig voor een statusupdate op Facebook. Anders krijgt Barry het niet gezegd hoe het met hem gaat. Of toch wel. ‘Mijn leven is niet suf genoeg. Maar ik ben te tam om er iets aan te doen.’

Barry (links)

‘Lamlendig, waardeloos en beroerd, zo voel ik me wel. Maar om nu te zeggen dat mijn leven gewoon kut is? Nee, dat is te fors uitgedrukt.’

‘Die onzekerheid of ik over mijn lot mag klagen knaagt,’ geeft Barry toe. ‘Akkoord, er zijn veel mensen wier leven niet suf genoeg is om het in een roman te gieten. Het is nu eenmaal deprimerend vast te stellen dat de ellende in mijn leven niet dof genoeg is om op medelijden te mogen rekenen.’

Ook op zelfmedelijden hoeft Barry niet te rekenen. ‘Hoeveel leed kan een mens dragen? Hoe lang houd ik dit nog vol? Waaraan heb ik dit verdiend?’

Gelukkig kan Barry zijn zorgen relativeren. ‘Maar dan lees ik in de krant het relaas van een meisje dat verdrietig is omdat ze met het geld dat ze verdient dingen online koopt, nauwelijks genot proeft, zich daarop bedenkt dat dit wel heel materialistisch is en zich zo ellendig voelt dat ze de behoefte voelt hier een opiniestuk van 3760 woorden over te schrijven. Dan denk ik, zo zwaar heb ik het gelukkig niet.’

‘Er gebeurt altijd wel iets. Iemand die je belt terwijl het voor iemand anders bedoeld is. Dat kun je niet uitsluiten.’ Hoewel het leven van Barry best wat suffer mag, blijft hij zijn zetel trouw. ‘Ik kan eens googelen hoeveel een abonnement op Anderlecht kost of werk vinden, maar dat is zo geforceerd. Nee, dan laat ik liever alles bij het oude.’

‘Dat recht op vrije meningsuiting? Prima hoor. Maar men overdrijft ermee.’ Barry is daarom van oordeel dat bepaalde bevolkingsgroepen niet alles moeten kunnen zeggen. ‘Die nuance mis ik in het debat.’

Barry (links)

Maar wie wel en wie niet? ‘Het is eigenlijk vrij eenvoudig,’ meent Barry. ‘Iedereen moet alles kunnen zeggen behalve politiek correcte linkiewinkies die vinden dat racisme in bepaalde omstandigheden niet kan, omdat ik vind dat mensen die kritiek hebben op onbaatzuchtige strijders voor het vrije woord hun bek moeten houden.’

‘Ook nordic walkende Pokémonjagers op crocs, Nobelprijswinnaars voor Wiskunde en dansende moslims. Mochten er nog andere zijn, die ook. Elke blanke middenklasser die op het punt staat een aandoenlijk opiniestuk te schrijven over kijk mij eens een zwaar leven hebben, elektrische fietsers die denken dat ze Fabian Cancellara zijn of het echt zijn, dagbladschrijvers die meninkjes herkauwen als een koe gras, professoren, leraren, Erdogan, mensen met een IQ boven de 95, Gwendolyn Rutten, mensen die hun kind Ashley noemen, mijn Nigeriaanse mailvriendin die niet meer antwoordt sinds mijn zevende betaling, naïeve huppelmeisjes van 22 met een bloem in hun haar die denken de hele wereld te mogen vertrouwen, conducteurs die vragen naar mijn vervoersbewijs en mensen die inconsequent gedrag vertonen, gewoon vanwege vermoeiend, lelijk of een combinatie van beide.’

‘Is er nog de restcategorie: onbelangrijke mensen met onbelangrijke meningen en mensen die vergeten worden. Zie ik nu iemand over het hoofd? Ik denk het niet.’

Typische dorpsmentaliteit. Barry verlaat ondanks tegenstrijdige prognoses de Europese Unie niet, uit angst voor de reacties van de beurzen. Zo zielig eigenlijk als je erover nadenkt. Bah.

Barry (links)

Barry is een van de grootste EU-criticasters in zijn studiootje. ‘Ik vind dat alles anders moet: het bier moet goedkoper.’

Toch verzuimt hij nu de kans om uit de EU te stappen. ‘Ik zou wel willen, maar wat zullen de beurzen zeggen? Ze doen eerst wel kalm, maar eens beslist beginnen ze met achterbakse praatjes of reageren ze zo hysterisch als een webredacteur die op Instagram tot de ontdekking komt dat Karen Damen van haarkleur is veranderd.’

Oh nee, wat zullen de beurzen zeggen? ‘Het is een menselijke reactie,’ vindt zijn boezemvriend Tommy (rechts op de foto), maar het is dan ook zijn boezemvriend.

Zijn andere vriend Arnold kan niet langer samenwerken met Barry nu die zijn laatste greintje geloofwaardigheid te grabbel heeft gegooid. ‘Barry heeft het charisma van een natte dweil. Ik doe het niet vaak, maar ik stel de EU een ultimatum. Het is Barry eruit of ik.’

Mensen die in openbare ruimten veel te luidruchtig telefoneren. Barry houdt er niet van. Om het goede voorbeeld te geven, praat hij nu zo hard dat hij geen telefoon meer nodig heeft.

Barry (links)

‘Ik praatte zo hard aan de telefoon dat ik de overbodigheid ervan na verloop van tijd ging inzien,’ vertelt Barry.

Het leven zonder telefoon en gsm bevalt hem wel. ‘Ik ben een stuk socialer geworden. In plaats van naar mijn gsm te grijpen, heb ik geleerd helder en luid te praten. Directe communicatie is een stuk persoonlijker. Dat is een barrière die je moet overwinnen. Zelfs al woont de persoon maar drie dorpen verder.’

‘Het is toch altijd een beetje gênant om in de trein naar je apotheker te bellen met de vraag een potje aambeienzalf klaar te zetten,’ beaamt Barry. ‘Die rare blikken. Sommige dingen zijn ook gewoon te intiem om telefonisch te bespreken. Daarom praat ik net luid genoeg zodat hij het vanop vijftig kilometer afstand hoort.’

‘Ik stoor nu ook anderen niet meer met mijn telefoongesprekken in de trein,’ stipt Barry aan. ‘Wanneer ik belde voelde ik me bovendien ook altijd afgeluisterd. Dat probleem is nu definitief van de baan.’

Arme Barry. Zie hem daar zieltogend wegkwijnen in een hoekje waar anders Antwerp zich verstopte wanneer de bonzen van de licentiecommissie de deuren van hun statige herenhuizen achter zich dichtgooiden. De stakker mist tweede klasse nu al.

Barry (links)

Het zit Barry niet echt mee. Nadat hij nog zeer recent in 1998 de degradatie uit tweede klasse en het faillissement van FC Tielen te verwerken kreeg, moet hij nu op zoek naar een nieuwe hobby. ‘Ik heb het voetbal toen een ultieme kans gegeven, die is nu wel verprutst.’

Ondanks de treurnis zal hij de talrijke hoogtepunten voor altijd in zijn hart dragen. ‘Het totaalvoetbal van FC Strombeek, het aanvallende voetbal van Vigor Wuitens Hamme, de legendes die het licht zagen in het stadion van Excelsior Virton, de privétribunes op Boussu Dour, de warmte die traditieclubs als Eendracht Hekelgem en WS Brussel uitstralen, de puinhopen van Antwerp, de financiële putten van Antwerp, de vredevolle fans van Antwerp, de soaps met Antwerp, maar met stip op één staat de clasico tussen SV Ingelmunster en RC Zuid-West-Vlaanderen.’

Dat Antwerp toch niet gezwicht is voor promotie vindt Barry zeer herkenbaar. ‘Dat is oprechte liefde voor tweede klasse. Trouw tot de dood. Het was een bijzondere avond. Pintje, teletekstpagina 541 en voor de gelegenheid mijn chicste trainingsbroek uit de kast gehaald. Een mens gaat niet elke dag naar de begrafenis van een kerkhof.’

Het is maar de vraag hoe Barry deze leemte in zijn leven zal opvullen. Op doktersadvies gaat hij niet play-off 2 volgen. ‘Ik ben nog te jong voor een pacemaker.’

Barry (20) schrijft en plaatst zijn verjaardagswensen op Facebook altijd zelf. ‘Ik huur daar niemand voor in. Dat maakt het nog persoonlijker.’

Barry (links)

Barry is een loyaal iemand die uit eigen beweging de meeste van zijn vrienden online een gelukkige verjaardag wenst wanneer een Amerikaanse internetreus hem daaraan herinnert.

‘Ik sta erop mijn verjaardagswensen op Facebook zelf te schrijven en te plaatsen. De geadresseerde voelt onmiddellijk of zoiets uit het hart komt of gefabriceerd is in een of andere Pakistaanse fabriek.’

‘Mensen waarderen die oprechtheid en spontaniteit,’ meent Barry. ‘Vorig jaar wensten vier mensen me een gelukkige verjaardag. Eigenlijk mag je het beschouwen als een langetermijninvestering.’

Niet al zijn Facebookvrienden feliciteert hij. ‘De ervaring moet uniek zijn, een privilege. Bovendien gaan aan zo’n verjaardagswens dagen voorbereiding vooraf. Het is niet leefbaar om er meer dan één per maand te versturen.’

Een like verwacht Barry niet. ‘Het gebeurt dat iemand meer dan 400 gelukswensen ontvangt en de mijne als enige niet geliket wordt. Dan besef ik: mijn verjaardagswens is te intiem, te pakkend om zomaar weg te klikken. Als je dan denkt aan al dat geluk dat je berokkent, is je week automatisch geslaagd.’

‘Kijk, Rosalie wordt 22 vandaag, weer even iemand gelukkig maken, ik ken haar niet, dus wie weet haar zelfs ontroeren: hb!’